Digitale hoer, door Rachelle Verhage

Als ik vroeger op de kerktorenklok zag dat ik dreigde te laat thuis te komen, kon ik alleen maar harder gaan fietsen. Mijn handen waren verder gebonden. Mijn straf lag dan in handen van mijn moeder. En bij het geven van straf luisterde ze verder niet wat voor reden ik in te brengen had. Te laat is te laat was haar motto! Nu zijn de tijden anders. Iedereen heeft een gsm, die vaak ook nog eens op het Internet kan. Dus even een SMS (of Ping/App/Tweet voor de liefhebbers) sturen om door te geven dat je later op een afspraak verschijnt scheelt veel irritatie. Mijn oudste zoon, aspirant puber, wilde ook een gsm. Want, zo zei hij, iedereen heeft er één. Mijn man vond dat hij (nu hij in groep 8 zit) hier best klaar voor was. Nou dat heb ik geweten.

Hij kreeg een prachtige zwarte gsm die NIET op Internet kon. Hij kreeg voor twintig euro beltegoed, want stel dat hij ergens in de sloot lag, kon hij me gelijk bellen. Daar ging mijn eerste baby. De wijde wereld in, wat geëmotioneerd stond ik hem uit te zwaaien, hem nogmaals op het hart drukkend dat hij mij altijd kon bellen.

Half 5, met een verhit hoofd probeer ik de spaghetti af te gieten en tegelijk mijn dochter te sussen (ze heeft de ‘waterpukjes’). Mijn telefoon begint luid te piepen en met een scheef oog zie ik een berichtje verschijnen. Bek, staat er in mijn scherm, afzender mijn oudste zoon. Bek? Denk ik verbaast. Wat nu Bek? Ik stuur geroutineerd terug: Waaat?

Bek of stuurt hij vervolgens. Bek of? Ik bel hem gelijk (lichtelijk geïrriteerd) en vraag wat hij nu allemaal aan het doen is. ‘Ik vraag toch of je me wilt bellen,’ roept hij in de hoorn. Oh, bel me! ‘Je T9 staat aan vriend, dan moet je goed kijken wat je verstuurd!’… ‘Dat leg ik wel uit als je thuis komt’… ‘We eten spaghetti… ‘Jaaa, tot zo,’ hang ik op.

Thuis heb ik hem geprobeerd uit te leggen wat T9 precies inhield, maar het is en blijft moeilijk, je eerste stappen zetten in de digitale wereld. Zo heeft hij ook een Hyves account, maar de moeder in mij besloot deze helemaal af te sluiten. Alleen ‘vrienden’ kunnen op zijn Hyves kijken. Hij besloot anders. Want… zo zei hij… hij kan dus nu op niemand z’n profiel kijken. ‘Ja, maar pedofielen, kinderlokkers en geweldplegers dan?’ riep ik naar mijn man, waarop die riep (naar mij), ‘laat hem los!’

En zo is het. Onze kinderen zijn mijn bezit niet en als ik stabiele volwassenen van ze wil maken zal ik ze toch los moeten laten. Ze moeten toch leren hoe ze moeten omgaan met diverse situaties. Maar waarom doet mijn moederhart dan pijn?

12 jaar is echt al heel groot. Toen ik 13 was, kreeg ik mijn eerste vriendje al. Hij zat in HAVO 4 en leerde me tongzoenen op het schoolplein, shagjes draaien en mijn eerste stappen te zetten in ‘volwassen relaties.’ Het heeft welgeteld 9 maanden geduurd, maar ik zal altijd met weemoed terugkijken op mijn eerste jeugdliefde. En heb ik die stappen ook niet helemaal alleen gezet? Wilde ik mijn moeder erbij als ik stond te tongzoenen bij de bankjes achter het schoolplein? Of mocht mijn moeder zien dat ik een shagje aan het roken was op diezelfde plaats? NEE, ik moest er niet aan denken. Alles ging stiekem, achter de rug om van mijn ouders. Dus wil ik een moeder zijn die in de nek van mijn kinderen staat te hijgen? Nee, ook dat wil ik niet.

Na lang nadenken ga ik dus mijn puber loslaten! Met bindende voorwaarden uiteraard, zoals in iedere goede CAO. Hij moet even bellen als hij ergens is, hij moet mij altijd een sms sturen als hij later thuis is. Ik voorzie hem als tegenprestatie (voor eigen gewin uiteraard) regelmatig van beltegoed. Ook mag zijn Hyves ‘open en bloot’. Maar als tegenprestatie dien ik eerst toestemming te geven, voordat hij ‘nieuwe vrienden’ toevoegt. Zo maken we diverse afspraken met elkaar en werken we naar het uiteindelijke doel. Hij laat mij los, ik laat hem los.

Van de week stuurde ik een sms naar hem toe, ‘Hoe gaat het?’ waarop ik een sms terug ontving; ‘Goed hoer’

Tja, hij heeft het sms’en nog niet helemaal onder de knie.