Het schijnt dat moeders graag opscheppen over wat hun kroost allemaal al kan en dat ze elkaar daarbij de loef willen afsteken. Dat je dan van die opmerkingen hoort als: “mijn kind kon met vier maanden al staan!” Misschien proberen die moeders op die manier aan te tonen dat hun kind op z’n minst hoogbegaafd, maar liever nog het nieuwste wereldwonder is. Ik heb niet zoveel ervaring met die moeders. Ik spreek ze nooit. Maarja, ik kom dan ook nooit op schoolpleinen en op het consultatiebureau blijf ik nooit langer hangen dan noodzakelijk. Eigenlijk vind ik dat wel fijn. Het lijkt mij vreselijk, die opschepperij. Ik kon me ook nooit zo goed voorstellen waarom moeders dat deden.
Totdat ik mijzelf ineens hoorde zeggen: “ja-ha, hij kan al omrollen. Hij kan ook al zelf zitten en goed staan.” Dat hij bij dat staan hulp nodig heeft om zijn evenwicht te bewaren, verzweeg ik. Net als dat hij niet meer zo goed kan zitten als hij naast zich een speeltje ziet liggen dat hij wil pakken. Dan lazert hij toch echt om. Maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat is dat mijn kind kan zitten. En dat hij sterke benen heeft. Dat hij al bijna kruipt. Dat hij al zo ontzettend veel geleerd heeft in de negen maanden van zijn leven waar ik dan echt ontzettend trots op ben.
Iedereen mag dat weten. Ik wil iedereen vertellen dat ik zo’n stoer kereltje heb dat al bijna verstaanbaar praat en heel goed duidelijk kan maken wat hij wil en doorslaapt en en en… Wat is er toch met mij gebeurt? Ineens ben ik niet meer die vrouw die hele ideologische verhandelingen over politiek wil houden. Ineens ben ik ook zo’n moeder die alleen nog maar kan opscheppen over haar kind. Tuurlijk, dat is leuk, maar kom op zeg. Ik ben toch niet alleen maar moeder? Ik heb ook nog mijn politieke idealen en mijn hobby’s. Maar ineens lijken die idealen alleen nog maar te gaan over hoe ik ze doorgeef aan mijn kind en lijken mijn hobby’s beperkt tot het lezen van Shopaholic & Baby en Uitgeteld!.
Ineens snap ik die opschepperige moeders. Niet dat ik zeg dat Thijmen al met drie maanden kon lopen, nee, dat gaat me nog net te ver. Maar het trots roepen wat hij allemaal al kan – dat is wel zo leuk! Maar ondertussen roep ik mijzelf wel heel snel tot de orde en zorg ik ervoor dat ik weer gewoon Jane Eyre lees en dat ik andere gespreksonderwerpen uitzoek om het met collega’s over te hebben. Praten over de wereldeconomie kan soms ook leuk zijn.
Dat blijft hoor, opscheppen over je kinderen. Ook als ze al groot zijn en hun eigen leven leiden. Dat is gewoon menselijk, want vaders doen het ook.