Ik snap nu pas waarom mijn vader zoveel dronk   

Wat als je vader of moeder een drankprobleem heeft? Uiteraard heeft dit invloed op het hele gezin. Dat hoeft niet persé heel negatief te zijn, maar invloed heeft het. Zo ook in dit verhaal wat we – op aanvraag- anoniem publiceren. Toch is het zo dat de schrijver van dit artikel nu wél begrijpt waarom dat drankprobleem ontstaan is. 

Mijn vader had een drankprobleem

Laat ik vooropstellen dat ik het niet goedkeur. Teveel drinken. Niet eenmalig, maar altijd teveel drinken. Dat heb ik nooit gedaan, nu niet en vroeger niet. Maar ik begrijp het nu wel.

Mijn thuissituatie vroeger

Ik kom uit een traditioneel gezin. Vader werkte en moeder was thuis voor de kinderen. Een fijn gezin waren we en ik heb dan ook vrij lang thuis gewoond. Mijn moeder was mijn vriendin. Ik kon lekker kletsen met haar, we gingen shoppen, samen gezellig ergens lunchen, noem het maar op. Thuis keken we leuke series en voor de wat serieuze gesprekken of advies, financieel of anders ging ik naar mijn vader.

Mijn vader riep altijd gekscherend dat de navelstreng tussen mij en mijn moeder nooit goed was doorgeknipt en we 4 handen op 1 buik waren. En dat was ook zo. Toen mijn vriend -inmiddels mijn man- in mijn leven kwam zei ik ook altijd: ‘je mag van alles van mijn vader vinden en zeggen, maar van mijn moeder blijf je af’.

Mijn vader lustte graag whisky-cola. Later werd dit ingewisseld voor een biertje (of 2 of 3…). Ook ging hij regelmatig naar zijn stamkroeg om daar gezellig een biertje te drinken en lekker te ouwehoeren. Mijn moeder ging soms mee en soms niet. Zij drinkt niet en vond het ook niet altijd gezellig. Ik begrijp dan ook volkomen dat ze daar niet altijd zin in had. Ik vond het zelf ook best vervelend om te horen, die regelmatige opmerkingen ‘oh ik zag je pa daar nog zitten’. Of toen ik eenmaal op mezelf woonde en daar op visite ging om hem dan eind van de middag zijn spullen aan te zien trekken om toch nog een biertje te gaan pakken.

drankprobleem

Wat als je dan zelf kinderen krijgt?

Toen onze kinderen er eenmaal waren hebben mijn man en ik ook tegen elkaar gezegd dat ze onder geen beding mee mochten met mijn vader in de auto. Teveel risico, wij wilden dat niet. Maar zo’n vaart heeft het niet gelopen. Gelukkig maar misschien want ik vermoed dat dat nog een pittige discussie zou gaan worden. Voor zijn eigen gevoel dronk mijn vader namelijk niet zo veel en al helemaal niet té veel.

Ondanks dat ik regelmatig wat over zijn drankprobleem zei, en uiteraard ook mijn moeder met dreigementen kwam, hielpen deze niks. Het ging dan misschien heel even wat beter, om vervolgens toch weer af te zwakken naar het meer dan regelmatig en overtollig drinken. Hij had geen vervelende dronk, sterker nog hij was inmiddels zo resistent geworden dat je eigenlijk niks aan hem merkte, of hij er nu 1 of 10 op had.

Mijn vader is op vroege leeftijd overleden, zijn levensstijl en drankprobleem hebben daar ongetwijfeld toe bijgedragen. Maar pas na zijn overlijden realiseerde ik me, hoeveel ik eigenlijk met die man had. Het lekker bomen, filosoferen, discussiëren, dit viel allemaal weg. En toen viel het eigenlijk ook pas op dat we dat altijd enkel maar met hem deden en mijn moeder zich dan altijd wat afzijdig hield. Ze probeerde dan het onderwerp wel te veranderen in wat voor haar gezelliger was, maar als dat niet lukte viel ze stil en luisterde mee.

Mijn moeder in haar eigen wereld

Mijn moeder, hoe een lief mens ze ook is, leeft in haar eigen wereldje. Ze is zorgzaam en lief, en ik kan altijd bij haar terecht. Ook onze kinderen zou ik te pas en te onpas kunnen brengen. Maar haar wereldje is vrij klein. Vermoedelijk is dat altijd al zo geweest maar door de buffer van mijn vader is me dat nooit zo opgevallen. Het nieuws volgt ze niet echt, dus indien ik een actualiteit ter sprake breng zit ze me aan te kijken of ze water ziet branden. Of ze geeft een heel onverschillig onbeduidend antwoord.

Mijn vader kon daar vroeger laaiend over worden en zeggen dat ze zich wat meer in dingen moest verdiepen en niet zo dom moest reageren. Waardoor ik weer laaiend op hem werd aangezien hij mijn moeder aanviel. Maar ook ik krijg nu steeds meer de neiging om zo te reageren. Wanneer ze niet weet wat er speelt in de wereld, maar wel wat de achternicht van de buurvrouw van drie verdiepingen lager gisteravond gegeten heeft…

Wat als je geen serieuze gesprekken kan hebben

Begrijpen jullie mijn punt? Natuurlijk ging mijn vader naar de kroeg om dat biertje te halen, maar ook om daar op zijn gemak zijn krantje te lezen en te discussiëren met de mannen aan de bar over de pensioenfondsen, oorlogen, beurzen etcetera. Daar ontstond dan ook zijn drankprobleem. Allerlei dingen waar hij met mijn moeder niet over kon praten. Heel cru gezegd, indien het bij mijn moeder niet over een breiwerkje ging of als ze niet kon roddelen over de buurtjes dan was ze niet geïnteresseerd. Dus ja mijn vader had het vermoedelijk even nodig om up to date te blijven. Om even op niveau te kunnen praten.

Geloof me, ik wil niet uit de hoogte over komen en moedwillig kwaadspreken over mijn moeder. En ik voel me zeker niks beter dan haar. Nee, ik hou zielsveel van haar en zou me geen raad weten zonder mijn moeder. En ja hoe lekker is het als je uit je werk komt en je kan lekker even roddelen over de achternicht van de buurvrouw van drie verdiepingen lager. Of je kan een uur doorzagen over een winterjas, of een rokje of iets dergelijks.

Praten met inhoud

Ik wil zelf echter ook serieuze gesprekken met haar aan kunnen gaan. Bijvoorbeeld over het overlijden van mijn vader. Of iets vertellen over mijn werk, of al is het maar iets over wat mij psychisch dwars zit. Dit kan niet, dat gaat te diep en dan haakt ze af. Sommige momenten kan ik daar heel goed mee omgaan en zoek ik wel iemand anders uit om daarover te praten. Maar soms denk ik: $%*&^$#@, je bent mijn moeder! Luister in ieder geval even naar me en verander niet gelijk het onderwerp in iets wat voor jou gezelliger is.

Hierover met haar in gesprek gaan heeft geen nut, ze ziet het zelf niet in en ik vind het ook lastig om haar hiermee te kwetsen, want dat is wat er gaat gebeuren. Het laatste jaar ben ik hierdoor steeds minder vaak langs gegaan of heb ik steeds minder gebeld. Mijn goede voornemen voor dit jaar is om toch wat vaker langs te gaan of te bellen, want straks valt ook zij weg en dan ga ik vast al die koetjes en kalfjes praat toch ook weer missen. We moeten elkaar maar accepteren zoals het is.

Meer begrip voor het drankprobleem van mijn vader

Maar het heeft wel tot begrip van mijn vader geleid. En misschien moet ik dat dan ook maar accepteren, ik heb hem -na zijn overlijden- verweten dat dit kwam doordat hij niet goed genoeg voor zichzelf zorgde. Dat is nu wel afgezwakt. Gelukkig ben je een mengelmoesje van je ouders (althans ik zeker wel), dus ik kan het slap ouwehoeren zoals mijn moeder dat kan en ik heb ook het zorgzame van haar.  Maar ook het zwaar kunnen bomen, discussiëren zit in mijn aard en dat heb ik dus van mijn vader. We zullen het er maar op houden dat ik van beiden het beste heb meegekregen 😉 .

Gebruikte afbeelding via Shutterstock

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven