Dreumes opvoeden; het opvoeden van zo’n kleintje kan best lastig zijn

Vroeger vond ik het hilarisch. De programma’s van Jo Frost. Jo die altijd met een mega smile en vol goede moed naar wanhopige gezinnen met onhandelbare kinderen ging. Ik zag de ouders met de handen in het haar en dacht alleen maar; jeetje jullie zijn dom, dom dat jullie het zover hebben laten komen. Zulke kinderen krijg ik later écht niet riep ik dan ook luidkeels! Wist ik veel dat een dreumes opvoeden best een ding is. Nu ik zelf een dreumes van 1,5 jaar heb kijk ik deze programma’s niet meer. Ik vind het niet meer grappig, sterker nog; ik krijg het er Spaans benauwd van. Ineens krijg ik visioenen van Jo Frost aan onze eettafel. Inmiddels weet ik namelijk dat ik te snel met mijn oordeel klaar stond en dat het opvoeden van kinderen helemaal niet zo’n makkie is. Typisch een gevalletje van; verstand komt met de jaren.

Dreumes opvoeden is heel andere koek

Toen Mees een baby was, vond ik het veel overzichtelijker. Om de 4 uur een fles en pamper, zorgen dat hij slaapt en zo nu en dan even wandelen of spelen. Mijn enige zorg was of hij het niet koud had en of zijn kruikje wel warm genoeg was. Nu houden hele andere vragen mij ineens bezig; hoe zorg ik ervoor dat hij lief is voor anderen? Dat hij weet wat hoort en wat juist niet. Hoe zorg ik ervoor dat hij uitgroeit tot een eigen sterk persoon met zelfvertrouwen die ook nog eens normen en waarden heeft? Soms grijpt het me allemaal naar de keel.

Lees ook: een dreumes leren delen

Wat ik lastig vind bij het dreumes opvoeden? Dat lees je hier

1. Consequent zijn

Consequent zijn zit sowieso (helaas) niet in mijn karakter. Als het nou gaat over de dreumes opvoeden of gewoon over mezelf, consequent ben ik absoluut niet. Laat dat nou net voorwaarde één zijn voor een lief en braaf kind.

Als ik de ene dag besluit extreem gezond te gaan eten en ik hier allemaal low carb, vegan, glutenvrije (en dus dure!) boodschappen voor haal zit ik hoogstwaarschijnlijk die avond nog bij de Mac Donalds. Als ik besluit iets minder geld uit te geven aan (met name online) shoppen zit ik voor ik het weet mijn winkelmandje bij de H&M alweer vol te laden. En dus zet ik dit gedrag ook door als het op Mees aankomt. Als ik de ene keer (meestal als we ergens in het openbaar of op visite zijn) wil dat hij zijn eten niet op de grond gooit (lees tegen de muur, of in zijn oren), vind ik dit later als we thuis zijn ineens wél goed. Nou ja ‘goed’ is een groot woord, meestal ben ik gewoon te moe om hem te corrigeren en denk ik; ruim ik later wel op.

2. Boos blijven

Ik moet altijd lachen als hij demonstratief zijn mondhoekjes naar beneden trekt als iets niet mag. Ik houd het vaak 3 keer vol en probeer heel streng te kijken. Als zijn mondhoekjes het laagste punt bereiken en hij ook nog een stampvoetje inzet houd ik het niet meer en begin ik te lachen. Of eigenlijk schater ik het uit. Misschien niet helemaal de juiste methoden voor het opvoeden van een dreumes. Mees is verwonderd en snapt er geen snars van. Eerst was mama boos en nu ben ik grappig? Geen wonder dat hij vervolgens denkt dat het grappig is als ik boos ben…

3. Geen verkeerde dingen aanleren

Mees laten lachen doe ik het liefste. Ik zie hem graag gelukkig en zijn lach is gewoon té aanstekelijk. We zitten dan ook vaak samen te keten. Op een middag zitten we gezellig samen op de bank. We spelen met een autootje, in zijn enthousiasme schiet hij uit en komt het autootje hard in mijn gezicht terecht. Ik roep hard auw! en hij schatert het uit. Daarna werd bovenstaande 100x herhaald, ook zonder auto. Toen ik de volgende dag in het boekje van de gastouder zag staan: ‘’Mees slaat af en toe andere kindjes’’ schaamde ik me dood. Ik had hem dit geleerd, hij denkt dat het grappig is want dat heb ik hem wijsgemaakt. Kan het nog erger?!

Lees ook: een lange autoreis met dreumes voor de boeg? 5 tips!

Waar gaat het in essentie om bij een dreumes opvoeden?

Naast bovenstaande dingen vind ik mezelf geen doorzetter. Mees slaapt bij ons in bed omdat hij niet in zijn eigen bedje wil liggen en hij krijgt snel zijn zin. Toch denk ik (weet ik) dat hij heel gelukkig is. Zelfs met een (loeder) moeder zoals ik. Ik speel met hem, ik neem zijn verdriet serieus en ik doe er alles aan om zijn lach zo vaak mogelijk te zien. Dat is het mooie van een dreumes opvoeden. We gaan naar de dierentuin, het zwembad en de speeltuin. We stoeien en ik steek al mijn energie in hem.

Ik weet nu dan ook; onzekerheid is normaal, zeker als je voor het eerst mama of papa bent. En mijn zelfvertrouwen groeit toch weer een stukje als een ventje waarmee ik op de springkussens van ballorig sta te springen aan me vraagt: ‘’Van wie ben jij de moeder?’’ Ik wijs naar Mees en hij zegt zacht: ‘’Jeetje hij heeft mazzel!’’ Als ik Mees die avond naar bed breng en hij me een stevige knuffel geeft terwijl hij met zijn handjes door mijn haar kroelt denk ik ineens; waar maak ik me toch druk om? Het komt goed. Jo Frost kan ons huis overslaan.

Heb jij dit soort onzekerheden ook gevoeld bij het opvoeden van je dreumes?