Droombaan gezocht

Het wordt inmiddels een beetje “the story of my life”, ik heb nog nooit ergens langer gewerkt dan anderhalf, twee jaar. Ja ok, mijn bijbaantje als kamermeisje in een hotel hield ik drieëneenhalf  jaar vol. Maar dat telt niet. Wat is dat toch dat het me maar niet lijkt te lukken om een baan tot zo’n succes te maken dat ik er tot in de eeuwigheid wil blijven werken?

Per 1 maart loopt mijn tijdelijke contract bij mijn huidige werkgever af en helaas hebben we in overleg besloten dat onze wegen zich gaan scheiden. Weliswaar pas over drie maanden, met iedere maand wat minder uren zodat ik nog wat zekerheid houd terwijl ik op zoek ben naar iets anders, maar ja, dat is natuurlijk maar een doekje tegen het bloeden. Het is dus niet helemaal onvrijwillig, al baal ik er natuurlijk wel van dat het niet is geworden wat ik ervan had gehoopt en verwacht.

Om me heen zie ik vrienden die geweldig mooie carrières opbouwen of in ieder geval ergens werken waar ze al een tijdje zitten. De een is helemaal vol van zijn baan en vindt het ontzettend leuk en interessant waar die allemaal mee bezig is. De ander heeft dat misschien wat minder, maar is in ieder geval wel tevreden met haar job en zit toch alweer bijna drie jaar bij dezelfde werkgever. Ik heb beide tot nu toe nog niet meegemaakt. Een van mijn stageperiodes kwam nog het dichtst bij. Ik werkte vijf maanden op de redactie van een uitmagazine. Daar heb ik wel ontzettend veel leuke dingen gedaan en daaraan terugdenkend weet ik dat ik zo’n baan het liefst wil.

Toen ik in Amsterdam woonde, waren er behoorlijk wat vacatures op het gebied van redactie en communicatie. Maar helaas ook veel andere kandidaten die meer ervaring hadden dan ik. Hoewel ik ontzettend mijn best heb gedaan om een droombaan bij een leuke uitgeverij te bemachtigen, het is me niet gelukt. Ik was er op den duur zo klaar mee en toen ik zwanger bleek te zijn wilde ik weg uit die stad. Nu wonen we in Zeeland en dat is heerlijk. Behalve carrièretechnisch gezien. Er zijn weinig leuke (tijdschrift)uitgeverijen en als er dan een keer een communicatiefunctie is, duikt iedereen er bovenop. Aangenomen worden is dan echt een beetje mazzel hebben.

Op den duur heb ik dus genoegen genomen met andere banen die eigenlijk niet aansloten bij mijn opleiding, me eigenlijk niet interesseerden en die eigenlijk ook te weinig betaalden. En nu, nu ik weer op zo’n kruispunt van banen sta, voel ik me ontzettend gefrustreerd. Waarom komt mijn loopbaan maar niet van de grond? Ik word dit jaar 30, ik had me voorgesteld dat ik tegen die tijd mijn zaakjes toch echt wel op orde zou hebben. De realiteit is anders. Ik zit met een dikke studieschuld, die me veel moeite kost af te betalen, omdat ik niet op het salarisniveau zit wat ik met een HBO opleiding nu inmiddels had willen bereiken. Ik wil graag een tweede kind, maar dat belemmert me weer in het solliciteren naar de gewenste baan.

Klein lichtpuntje is wel dat ik begin dit jaar officieel als freelance redacteur ben begonnen. Met KvK inschrijving en al. Een beetje uit nood geboren, maar hopelijk brengt het me toch dat werkgeluk waar ik zo naar op zoek ben….

Is er iemand voor wie dit herkenbaar is? En hoe ga je ermee om? Je erbij neerleggen en plan B inschakelen? Of toch doorzetten?