Inmiddels zit mijn puberzoon al in zijn eerste jaar MBO. Het lijkt dan ook al een eeuwigheid geleden dat hij de diagnose dyslexie kreeg. Maar eigenlijk waren we vrij laat met deze diagnose omdat de dyslexie symptomen niet echt als dusdanig door zijn leraren herkend werden. Dit terwijl wij al jaren eerder aan de bel trokken. Pas in groep 7 kreeg hij het stempel Dyslexie. Beter laat dan nooit natuurlijk, zeker aangezien ze bij Opdidakt hadden aangegeven dat hij bij de 10% ‘zwaarste gevallen’ behoorde. Dat was even schrikken en ook vrij bijzonder aangezien de leraren ons gevoel nooit konden bevestigen. Maar in ieder geval konden we nu actie ondernemen. Ik neem jullie mee in ons verhaal.
Hoe herken je dyslexie bij je kind en wat kan je doen?
Ik wil graag eerst even aangeven dat ik zijn school verder niets kwalijk neem hoor. Wat ik wel vervelend vind is dat wij zelf niet eerder ons gevoel gevolgd hebben. Achteraf denk ik wel eens ‘had ik maar’. Puur omdat wij de symptomen van dyslexie al eerder herkenden en Luc dus eigenlijk al jaren eerder geholpen had kunnen worden. En hoe eerder je erbij bent, des te beter kinderen met hun dyslexie om leren gaan.
Waarom we niet eerder actie hebben ondernomen? Tja, goede vraag. Het enige waar ik me achter kan verschuilen is dat we -omdat hij de oudste is- eigenlijk geen vergelijkingsmateriaal hadden. Ik heb me dan ook een behoorlijke tijd een slechte moeder gevoeld. We vonden het gewoon heel moeilijk om te bepalen of dat hij nu echt symptomen liet zien of dat dit normaal was voor kinderen van zijn leeftijd. Zeker omdat Luc met 33 weken geboren is hebben we vroeger regelmatig momenten gehad dat we twijfelden of dat bepaalde zaken misschien met zijn vroeggeboorte te maken hebben gehad. Zo ook zijn moeilijkheden met lezen.
Dus voor iedere ouder die twijfelt of zijn of haar kind dyslexie heeft, hier eerst de mogelijke symptomen van dyslexie voor je op een rijtje. En twijfel je daarna nog? Laat je kind dan een test doen bij mensen die er verstand van hebben, zoals bijvoorbeeld bij Opdidakt.
Symptomen dyslexie
Mogelijke dyslexie bij kinderen kan je herkennen door middel van het in de gaten houden van onderstaande symptomen:
- Het omdraaien van letters. Zo las Luc nogal veel woorden ‘andersom’. Een ervan die me nog heel helder voor de geest staat is dat hij altijd ‘karpeerplaats’ zei in plaats van ‘parkeerplaats’. Klinkt heel schattig natuurlijk, maar nu weet ik dat het omdraaien van letters (bijvoorbeeld p en b, of b en d) een veel voorkomend euvel is.
- Lange woorden zijn lastig voor kinderen met dyslexie, een van de symptomen is dan ook dat er veel ‘gehakkeld’ wordt bij langere woorden.
- Luc sloeg vaak kleinere woorden in de zin over, of las zelfs een ander woord als dat er stond; achteraf gezien blijkt dat kinderen met dyslexie dit vaker doen. Om toch te proberen er snelheid in te krijgen gaan ze raden.
- De klanken eu, uu en ui worden nogal vaak door elkaar gehaald.
- Het leren van liedjes en rijmpjes is echt een uitdaging voor deze kinderen.
- Uitdrukkingen en gezegdes zijn lastig te onthouden voor ze.
- Nooit zin hebben om te lezen en uitstelgedrag vertonen.
Wellicht zijn er nog wel meer symptomen om dyslexie te herkennen, maar bovenstaande zijn in ieder geval de dingen die ons bij Luc ook opgevallen zijn. Heb jij overigens een idee hoe kinderen van dyslexie een tekst zien? In dit artikel vind je een link die laat zien wat een kind met dyslexie ziet. Heel verhelderend!
Erkenning van de dyslexie
Het was voor ons een hele opluchting dat Luc uiteindelijk toch de diagnose dyslexie kreeg. Ondanks dat je er niet op zit te wachten was het toch een bevestiging van wat wij al vaker dachten. Achteraf gezien is het ook best apart dat hij het tot groep 7 heeft kunnen rekken met zijn diagnose. Maar toch hoor je dat vaker. Als een kind verder gewoon goed presteert (Luc was bijvoorbeeld een kei in rekenen) dan vallen de andere dyslexie symptomen soms gewoon niet genoeg op.
Daarnaast ‘moeten’ ze op school ook een slechte score halen op alle onderdelen willen ze überhaupt voor een dyslexie test in aanmerking komen. Ze beginnen op school dus pas op het moment dat de gemiddeldes te laag zijn.
Dat laatste vind ik persoonlijk wel een slecht uitgangspunt. Kinderen moeten dus eigenlijk al heel ver in hun gemiddeldes gedaald zijn om in aanmerking te komen voor hulp. Terwijl ze -als ze eerder geholpen worden- ook niet zover af hoeven te zakken. Ze beter op niveau blijven en waarschijnlijk ook makkelijker door hun schoolperiode heen komen. Dit is overigens de standaard procedure hoor, het werkt niet alleen op onze basisschool zo. Goed om te weten dus.
Vandaar ook mijn advies. Als je symptomen van dyslexie bij je kind herkent, wacht dan niet te lang af. Komt je kind nog niet in aanmerking voor de test via school? Neem dan zelf contact op voor een onderzoek naar dyslexie. Je kan er beter vroeg bij zijn.
Behandeling van dyslexie, hoe gaat dat in zijn werk?
Afijn, toen bij ons eindelijk de kogel door de kerk was ging het ineens heel vlug. Uit het onderzoek naar Luc zijn dyslexie bleek dat hij ernstige enkelvoudige dyslexie (EED) had. Er was geen andere stoornis aanwezig, het is ‘pure’ dyslexie. Omdat hij ook nog eens bij de 10% zat die het zwaar te pakken hebben werd de behandeling van zijn dyslexie dan ook vergoed. Vanaf het moment dat zijn onderzoek afgerond was ging het ineens heel snel.
Wekelijks kwam er iemand van Opdidakt op school om hem te helpen met zijn dyslexie. De behandeling van dyslexie verandert de symptomen niet maar geeft het kind handvatten om op een andere manier met tekst en lezen om te gaan.
De grootste verrassing? Bij Opdidakt start de behandeling met gesprekken met je kind over zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. De eerste les die je kind ‘leert’ is dat zijn of haar dyslexie absoluut niets met intelligentie te maken heeft. De rateltjes in je hoofd werken gewoon wat anders dan bij andere kinderen waardoor de standaard lesmethode minder goed bij je past.
Ze leren dan ook middels een andere manier van benaderen om te gaan met woorden, klanken en de regelstructuur. En Luc haalde zo in één jaar begeleiding 2 jaar aan niveau in op het gebied van lezen en spelling. Super fijn natuurlijk! Naast die behandeling op school werd er thuis natuurlijk ook regelmatig geoefend, want juist die structuur en die herhaling zijn zo enorm belangrijk.
Hoe staat hij er nu voor met zijn dyslexie?
Na de diagnose dyslexie verdwijnen de symptomen natuurlijk niet zomaar. De juiste manier van oefenen en de regelmaat in het oefenen zorgen er echter wel voor dat het kind beter leert omgaan met zijn of haar dyslexie. Maar dyslexie verdwijnt nooit. Je kind moet ermee leren leven. En dat doet Luc prima. Hij zal nooit een hoogvlieger worden op het gebied van teksten en taal, maar dat hoeft ook niet. Hij heeft genoeg andere kwaliteiten 😉 .
Wel is het zo dat de diagnose van dyslexie hem geholpen heeft om de symptomen te bestrijden en om zichzelf te accepteren zoals hij is. Hij komt er ook makkelijk voor uit naar anderen toe en voelt geen schaamte. Dat is voor ons een van de belangrijkste lessen die hij geleerd heeft tijdens zijn behandelingen. Daar komt nog bij dat het natuurlijk fijn is voor iemand die dyslexie heeft dat ze in hun verdere schoolcarrière een dyslexieverklaring kunnen laten zien. Hiermee kunnen ze net wat meer tijd krijgen voor hun toetsen omdat het lezen nu eenmaal langzamer gaat.
Herken je bij jouw kind enkele symptomen van dyslexie uit mijn verhaal? Wees er bewust van en onderneem stappen. Ik weet zeker dat je je kind hiermee helpt!
Meer informatie vind je bij Opdidakt.
