Toen ik 4 jaren geleden moest stoppen met werken zei de specialist “je moest misschien eens een hobby zoeken”. Ik keek haar aan met grote ogen. “Een hobby? Wat is dat nou?” Mijn werk was mijn hobby, mijn passie, mijn alles! En dat had zij net afgenomen! Ik had een bijberoep genomen als hobby, dat vond ik superleuk, ik was even weg uit het huishouden ’s avonds en dat nam zij af. En ik moest een hobby zoeken? Wat moest ik gaan doen? Breien, haken? Ja hoor… ik zag me al zitten… Ik was toch geen oma?
Niet dus… Ik zat maar thuis, belachelijk zielig te wezen. Iedereen kwam met voorstellen maar niets vond ik leuk.
Ik ging vroeger naar de hotelschool, dus ik ken wel wat van koken en bakken, dus een vriendin zeulde me op een dag mee naar een workshop “cupcakes versieren”. En dat was het! Dat gefreubel met die suikerpasta, dat boetseren, blijkbaar zat er heel wat creativiteit in mij die er uit moest. En ik ging bakken, en nog meer, en nog meer. Ik volgde de ene workshop na de andere, ging tot in Nederland, en maakte de allermooiste creaties, tot suikerbloemen toe. En plots kwam dé aanbieding uit de lucht vallen… of ik niet van mijn hobby mijn beroep wilde maken. Natuurlijk wou ik dat!
Helaas, na een tijdje liet mijn gezondheid het weer afweten, maar het bakken en versieren bleef.
De creativiteit was niet meer te stoppen, en toen mijn zus vroeg of ik niet mee wou naar een kortlopende naaicursus om rokjes te leren maken zei ik uiteraard geen neen! Op 3 lessen konden we rokjes maken, ritsen herstellen, broeken inkorten, alles voor een beginnende naaister!
En toen was het plots over… de creativiteit was op! Gezondheidspeil onder 0, zorg in het gezin boven het normale peil en tijd voor mama was er helemaal niet. Of dat vond ik toch…
Iedereen vond dat ik toch weer eens wat tijd voor mezelf moest maken. “Zoek toch eens een hobby”. Daar gingen we weer… Het bakken en boetseren was inmiddels veel te vermoeiend. Maar de naaimachine stond daar toch nog steeds te lachen naar mij… Ze daagde mij uit en de lade vol stoffen werd geregeld. Door dochterlief uitgeladen met de vermelding “dat is mooi voor een rokje hè mama”.
Met carnaval in aantocht wou dochterlief Roodkapje worden. Leuk… We hebben 2 kasten vol verkleedspullen, maar nét geen Roodkapje! Dus moeder ging aan de naaimachine zitten. En naaide, en naaide en naaide… en vergat helemaal de wereld rondom zich en verloor de tijd uit het oog.
DAT is een hobby zei mijn mams. Jezelf verliezen in iets! Ik was helemaal vergeten hoe leuk het was! Dus de werkkamer is weer helemaal omgetoverd in een naaiatelier en inmiddels heeft zoon een nieuwe broek en dochter een handtasje en Roodkapjesspullen allemaal rood met witte stipjes. Nu nog bloempjes en klaar! Héérlijk!
Nu alleen nog leren breien 😉
Meer lezen van Hilde? Dat kan hier.
