Een nieuwe manier van opvoeden ?

Ik loop nu al een paar dagen in een andere omgeving rond dan ik normaal gezien gewend ben.  En ik moet toegeven dat ik behoorlijk schrik!

Hier lopen heel veel kinderen rond, met jonge ouders.  Ik vond mezelf al een jonge moeder, ik was 24 bij mijn oudste, maar deze ouders zijn een pak jonger.  En ik sta met zeer grote ogen te kijken hoe er met kinderen omgegaan wordt.

Ik dacht eerlijk gezegd dat, na programma’s van Jo Frost en de Supernanny, de ouders van tegenwoordig toch wel kaas hebben gegeten van enige vorm van opvoeding.

De kinderen die ik hier zie rondlopen zijn volledig losgeslagen.  Kinderen van 7-8-9 jaar of zelfs ouder lopen te gillen en te krijsen als kleine peuters.  Dat mogen mijn kinderen al niet meer van toen ze peuter-af waren.  Zelfs toen ze nog heel klein waren was dat not-done.  Je kunt op een normale manier iets duidelijk maken.  Maar kinderen zijn blijkbaar baas tegenwoordig, ouders hebben niets meer te zeggen of zeggen niets meer.  En dan heb ik het vooral over de jongste generatie ouders.

Gisteren in het zwembad was er een mama, wiens kind blijkbaar iets verkeerd had gedaan, dat kind moest even opzij, op een strandstoel, zat daar een potje te gillen, moeder kwam terug en kind kreeg een ijsje.  Die manier van straffen had ik nog nooit gezien! Een ander kindje, ik schat anderhalf, sloeg haar mama plots volop in het gezicht, mama mepte het kind lekker terug, vol in het gezicht, kind deed gewoon lekker verder bij moeder, en zo ging het verder tot het kind begon te huilen.  Ik zat met open mond te kijken.

We gingen naar de binnenspeeltuin en daar waren (te) grote kinderen tikkertje in de speeltuin aan het spelen, waardoor de allerkleinsten helemaal overhoop werden gelopen.  Maar niemand greep in, de ouders waren niet in de buurt vermoed ik.  Net zoals in het zwembad mogen kinderen zonder begeleiding overal naartoe.

Er was een show voor kinderen in de hal van de speeltuin.  Je zou denken dat er toch een beetje respect voor de mensen van de show zou worden opgebracht, zodat iedereen het verhaal kan horen.  Maar neen, wij zijn gewoon gaan lopen van het kabaal.  Gillende en krijsende kinderen in de speeltuin, zeer luide en dronken ouders in de zaal, en de acteurs probeerden het kabaal te overstemmen waardoor de micro’s begonnen te fluiten.

Ik heb verschillende opvoedingscursussen gevolgd, Positive Parenting Program, workshops voor hoogsensitieve kinderen, meermaals bij de opvoedingswinkel geweest voor advies voor mijn dochter met autisme, ik krijg thuisbegeleiding voor mijn dochter èn ga bij een therapeute voor/met mijn zoon om te kijken hoe we best met bepaalde emoties omgaan.  Ik ben helemaal geen expert in opvoeding!

Maar mijn kinderen slaan, dat doe ik niet.  Mijn kinderen belonen omdat ze gestraft zijn, dat doe ik niet.  Mijn kinderen hebben respect voor andere mensen, voor hun baan, voor de moeite die ze doen om anderen te plezieren.

Er wordt misschien gelachen met het feit dat ik streng ben, erg streng, maar ik ben  er dan ook wel trots op dat mijn kinderen het verkeerde gedrag van anderen inzien en daar zelf lessen uit trekken.  En er is blijkbaar nog werk aan de winkel voor opvoedingsdeskundigen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven