Een postnatale depressie

Een postnatale depressie betekent letterlijk depressie na de bevalling. Het is een depressie die tot uiting komt na de geboorte van een kind. Maar ook na een abortus of na een miskraam. In de verschijnselen, de klachten die je hebt, verschilt een postnatale depressie niet echt van een normale depressie. Een postnatale depressie wordt ook wel post partum depressie genoemd. En ik heb het meegemaakt.

Lees ook: De postnatale depressie kan iedereen overkomen

Een postnatale depressie komt erg veel voor. Maar liefst een op de tien vrouwen krijgt na haar bevalling te maken met een postnatale depressie. Van de ongeveer tweehonderdduizend vrouwen die jaarlijks in Nederland zwanger zijn, zullen dus twintigduizend vrouwen geconfronteerd worden met problemen waarvan ze in de verste verten niet gedroomd hadden. Je verwacht een roze wolk, maar beland in een pikzwarte hel.

Een depressief persoon “verliest” van alles: zelfvertrouwen, een gevoel van veiligheid, geluk, concentratievermogen, allerlei vaardigheden, en ga zo maar door. De postnatale depressie wordt daarom ook wel “een ziekte van verlies” genoemd. Iemand die depressief is, zit angstig in haar/zijn lijf. Je ziet geen positiviteit meer. Niet eens in de geboorte van dat kleine wondertje.

Mijn postnatale depressie

Tot het moment dat ik zelf in een postnatale depressie terecht kwam, kon ik me er he-le-maal niks bij voorstellen. Welke ontaarde moeder is er nou niet blij met haar kind? Welke gevoelloze muts geniet niet met volle teugen van dat kleine bundeltje geluk in de box? Nou, ik. En velen met mij, zo blijkt achteraf. Pas op het moment dat ik zelf over mijn situatie durfde te praten kreeg ik uit soms compleet onverwachte hoek begrip.

Ik had een helse bevalling (ik verloor hierbij zelf bijna het leven), maar ik weet niet eens of dit de reden was van de depressie die daarop volgde. Ik was er tenslotte nog, de tweeling was gezond en ondanks een nog bestaande kinderwens, was voor ons ons gezin ook écht compleet met een peuterjongen en twee babymeisjes. Toch voelde ik me elke week slechter. Het begon met een onzeker, huilerig gevoel en ging uiteindelijk over in een depressie die me tot wanhoop dreef. Ik kon geen seconde genieten van de kinderen, ik had geen kort, maar een ontbrekend lontje en ik wilde niks anders dan slapen en met rust gelaten worden.

Hoe ik er uit kwam?

Gesprekken met een vriendin die in een vergelijkbare situatie zat gaven me het gevoel dat ik niet compleet gestoord was en dus besloot ik te gaan vechten. Er moest een knop om. Ik moest uit die put. Klimmen zou ik. En dat deed ik. Het heeft wat tijd gekost. En tranen. Maar ik ben er weer. Ik geniet. Ik leef.

Lees ook: Postnatale depressie bij mannen… bestaat dat echt?