Dat hebben we allemaal wel eens toch, een slechte dag?
Te laat naar bed, te vroeg op, te veel gedronken, te weinig geslapen, te raar gedroomd… allemaal te, te, te. En dit alles is allemaal te overzien, en te verhelpen.
Maar wat nu als je oud wordt. Niet te oud, maar gewoon oud … en ziek. Heel erg ziek. Dan heb je het zelf allemaal niet meer in de hand. Die slechte dag is dan gewoon een gegeven, en je moet het er maar mee doen…
Vanochtend viel me zwaar bij pa en ma. Mama was ver weg. Ze ligt veel op bed en komt er met moeite uit. Omdat het moet eigenlijk, niet omdat ze graag wil. Nee, wat ze echt wil is liever in bed blijven liggen, dat kost de minste energie en dan voelt ze de minste pijn. Een slechte nacht gehad, vermoeiend, vaak eruit en weer erin. En dan niet meer kunnen slapen. Uiteindelijk om 11.00 aan de ontbijttafel kijkt ze afwezig voor zich uit. Het uitlokken van een reactie gaat moeizaam, ze is ‘in zichzelf’ en mompelt zo nu en dan zachtjes. Medicijnen gaan onder constant aandringen uiteindelijk gedachteloos haar mond in. Geen lach, geen traan, nagenoeg geen contact…
Het is lastig als je zelf een slechte dag hebt, maar wat is het goddomme moeilijk als zij een slechte dag heeft en je alleen maar toe kan kijken… je niet kan helpen en je niet doordringt. Dat is pas te. Te moeilijk, te oneerlijk en te vaak! De vraag is nu alleen nog voor hoe lang?
Lieve ma, ik zou willen dat ik er meer voor je kon zijn en beter tot je door kon dringen. Kus.
Lieve Joyce, ik wens je veel sterkte en kracht toe voor de komende tijd! Je doet het goed, maar ik weet uit ervaring dat je het zelf nooit genoeg vindt. Toch moet je verder en er ook zijn voor je gezin. Ze noemen ons niet voor niets “de sandwich” generatie. Liefs van Ellen