Ik weet het als de dag van gisteren, de geboorte van ons eerste kindje met alle dingen waar ik me zorgen om maakte. Ik ben te moe! We moeten echt zo’n melktorentje hebben anders kunnen we de deur niet uit. Oh hij huilt! Krampjes. Melk terug spugen, spruw noem het allemaal maar op. Alles was teveel en van alles dacht ik, dit is het dus, ons nieuwe leven, eeuwig stoeiend met een kindje, moeilijk doen en loodzware luiertassen. Wist ik veel hoe het met een tweede kind zou zijn.
Daar komen hormonen bij die je zelf niet lekker zitten en op een gegeven moment wist ik gewoon echt niet meer hoe ik alles moest doen. Toch klopt het wat ze me altijd gezegd hebben; deze tijd is zo voorbij, dus probeer te genieten!
En jawel, we zijn er heelhuids uitgekomen.
Ritme krijgen met baby één
Mij hoor je niet zeggen dat het makkelijk was. Een ritme zien te krijgen bij je baby, te weinig slaap, gezeul met heel je hebben en houden. In de regen die joekel van een kinderwagen in de auto zien te krijgen, alles tussen de voedingen door moeten doen. Nee, makkelijk vond ik het zeker niet maar over een paar jaar kunnen ze alles zelf, uitzonderingen daar gelaten. Maak je niet druk, het komt wel goed.
En dat kwam het. Hierdoor volgde ook de periode van het missen van zo’n klein hulpeloos kindje en het denken aan een tweede. Iets waarvan ik dus van tevoren had gezegd dat ik dat écht niet wilde. Deze ontwikkelingen met diepe impact wilde ik niet nog eens meemaken.
Maargoed, je kind groeit, jij groeit mee, en je voelt dat je het weer aankunt en wilt. En hoe gezellig en leuk zou het zijn als ze later samen kunnen spelen?
En dan een tweede kind
Natuurlijk had ik al eens zitten googelen en naar andere ouders gekeken en gevraagd hoe hun een tweede kindje ervaarden. Ik kreeg toen vaak te horen dat een tweede kind veel makkelijker was. Daar moet je je niet druk om maken, dat ging vanzelf. Waar er drie eten kunnen er ook vier eten, de kinderen zouden zich aan elkaar optrekken. Nee dat ging echt allemaal reuze soepel.
Nou, bij deze dus, TOEDELIEDOKIE
Misschien ook doordat er net twee jaar tussen de mannetjes zit, maar jee wat vond ik het een klap. Natuurlijk staat met de eerste je leven op zijn kop. Alles verandert en je weet allemaal nog niet zo goed hoe je het draaiende moet houden. Maar met een tweede kind, nou ik heb gehuild hoor. Je zou het janken kunnen noemen.
Natuurlijk wist ik hoe ik voor de kleine moest zorgen en wat me daarin te wachten stond, maar die twee bij elkaar…
Geen rust, ritme en regelmaat
Geen rust, geen ritme en geen regelmaat, mijn huis op zijn kop. Ik wist en weet nog steeds niet hoe ik het opgeruimd en aan de kant krijg. Nouja, aan de kant lukt wel, ik schuif alles ergens heen, maar de troep blijft. Orde in chaos scheppen, hoe dan?
We hebben een speelhoekje voor de peuter, maar ook een kinderstoel en wippertje plus box voor de baby. Daar had ik van tevoren dus even niet aan gedacht. Overal liggen verloren luiers, billendoekjes, flesjes en tuitbekers, auto’s en rammelaars. De een wil de fles, de ander aandacht. Baby in bad, peuter onder de douche. Baby aankleden, peuter laat de badkamer onderlopen, waar houdt dit op?
De wasmachine draait overuren, net als ik. Meedoen met een middagslaapje zit er niet meer in. Laat staan rustig boodschappen doen en eten klaarmaken.
Heftig
Het is heftig, maar dit red ik vast ook wel weer. De jongste is zes maanden en beetje bij beetje wordt het makkelijker. Hij pakt zelf zijn speeltje en kan zichzelf iets beter vermaken. De oudste wordt in september drie. En hoewel hij het moeilijk had met de komst van zijn broertje is hij nu ontzettend trots, wat mij weer trots op hem maakt.
Hij helpt me de baby te troosten wanneer ik een flesje maak, en dat doet hij verdomde goed! Ik heb veel van hem verwacht de afgelopen maanden, hij is zelfstandiger geworden, maar hoe kan het ook anders. Soms moeten ze leren wachten.
Op mijn beurt wacht ik nu ook, tot ze samen kunnen spelen en ik misschien iets meer mijn handen vrij heb. Een chaos zal het nog wel even blijven, regelmaat komt langzaam maar zeker en sommige dingen moet ik maar gewoon leren loslaten. Het is het allemaal meer dan waard, maar een tweede kind makkelijker? TOEDELIEDOKIE! Ik snap best waarom Bridget Maasland daar eerder over twijfelde.
mijn dochters ,man en ik hebben een verstandelijke beperking,jongste dochter en man ,ernstig,moeder en oudste dochter,licht.ik heb me altijd verzet,ik wilde het niet accepteren.
mijn dochter is ook nog visueel en slechthorend,ik ook.
mijn oudste dochter en ik zijn moeilijk lerend,jongste en man ,zeer moeilijk lerend.
dat maakt het opvoeden nog moeilijker.
jongste dochter ging met 7 jaar naar speciaal onderwijs.
oudste dochter al eerder ,vanwege haar slechtziendheid.
aangeboren glaucoom.vader kreeg rond zijn 50e ,schoonvader had ook glaucoom.
oma van moeder was ook slechtziend.
slechthorendheid is ook een familiekwaal,zus van moeder,opa van moeder,vader van moeder.
jongste dochter heeft een op een begeleiding nodig.
en heeft het verstandelijk vermogen van een 9-jarige,ze is 25 jaar.
Haha herkenbaar!! Ik vond het ook heel zwaar.
Leuk geschreven trouwens 🙂