Ik zie mezelf nog zo aarzelend dat consultatiebureau, voor het eerste consult, binnenkomen. Met een huilend en dik ingepakt kind stapte ik onwennig een bloedhete ruimte vol met moeders en jengelende baby’s binnen. Mijn eerste consult, brrr. Dicht naast elkaar lagen baby’s gekleed, half ontkleed of bloot. De moeders zaten er nogal relaxt bij, viel me op.
Een strenge mevrouw zat aan een tafel bij een soort meetlat en een weegschaal. Ik moest een plaats zoeken voor ons, en mijn zoon uitkleden. Ik deed ook maar een jas uit, want het was er bloedheet.
Mijn eerste consult op het consultatieburo
Mijn zoon had niet zo’n zin in bloot liggen, dus dat liet hij merken. Ook al die andere huilende baby’s maakten hem van streek. Ik zat er ook bij, maar totaal niet relaxt. De tijd tikte weg en ik had geen extra flesje meegenomen. En mijn zoon was ook verre van geduldig. Toen begon het. Het lange wachten. Tijd verloor zijn betekenis daar op het consultatiebureau. Toen wij eindelijk aan de beurt waren ging het eigenlijk alleen om wegen en meten. En bij de voedingsdeskundige ging het over de flesvoeding. Alles bij elkaar duurde het eerste consult wel even anderhalf uur.
Opgelucht ging ik naar buiten met mijn zoon. Dat hadden we gehad. Maar had ik op het consultatie bureau vragen gesteld? Nee. Had ik vragen? Ja, thuis wel natuurlijk. Thuis kon ik me wel voor mijn hoofd slaan. Zo van: dom, dom, dom, dit had ik willen vragen, en zus, en zo…..
Maar ja, net moeder, alles was nieuw én ik kreeg een berg informatie. Ook liet ik mij een beetje imponeren door de deskundige tegenover mij. Ik was tevens nogal verlegen, moet ik bekennen.
Lees ook: op naar het consultatiebureau
En dan komt het besef, ik zit hier voor mijn kind
Het eerste consult bij een kinderarts verliep eigenlijk op dezelfde manier. Hup, doen wat er gevraagd wordt, luisteren en weer vertrekken. En dan thuis weer die vragen hebben die ik dus had kunnen stellen. Wat een schaap. Zodra je een kind hebt krijg je met veel nieuwe deskundigen te maken. Deskundigen van het consultatieburo, misschien een kinderarts, de juf van de peuterspeelzaal, de schoolarts, leerkracht van de basisschool, enzovoort.
Bij mij kwam langzaamaan het besef: ‘Hé, ik ben niet bij deze deskundige voor mezelf, maar voor mijn kind. Mijn kind dat nu nog niet kan praten maar voor wie ik wél verantwoordelijk ben. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week. Ik kan wel enkel luisteren en zitten, maar daar schiet ik niets mee op. Er zijn zaken waar ik meer over moet weten voor mijn kind. Ik heb vragen en daar wil ik een antwoord op krijgen.’ Zo krijgt je eerste consult ineens een andere insteek.
Het roer moet om
Ik moest het anders gaan doen, ik moest mezelf tot de orde roepen. Want als ik zo door zou gaan, zou ik me gaan schamen voor mezelf. Zou ik eeuwig die suffe, verlegen moeder zijn die alleen maar ‘ja en amen’ kan zeggen. Het roer moest om. Voordat ik naar een ‘deskundige’ moest, ging ik van te voren mijn vragen op papier zetten. Door het opschrijven van de vragen kreeg ik een beter beeld van wat ik wilde weten. Dat briefje met vragen stak ik bij me en, indien nodig, pakte ik dat erbij tijdens een gesprek. Op deze manier wist ik beter wàt ik wilde vragen èn was ik beter voorbereid. Achteraf hoefde ik mij niet meer voor mijn hoofd te slaan.
Lees ook: je peuter op het potje
Uiteraard verliep nog niet elk gesprek naar wens. Maar goed, ik leerde er wel van. Langzaamaan ging het steeds beter. En werd het vragen stellen, en het doorvragen een tweede natuur voor mij. Ik groeide in het moederschap en ik liet af en toe mijn tanden zien. Mij stuurden ze niet meer met een kluitje in het riet. De leeuwin was geboren.
Ik was misschien een verlegen schaap. Nu ben ik een leeuwin met haar op de tanden. En als jij je soms ook een schaap voelt, oefen dan om een leeuwin te worden, het voelt goed!
Herken jij hier iets van? Ben jij ook gegroeid in dit proces of ging het van dag 1 af aan al goed bij het eerste consult?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Pingback: Links - Mary Sjabbens