Elfstedentocht… ik heb er koude dromen over!

Elk jaar als het kwik daalt en de zon erbij gaat schijnen, word ik blij. Ik ben dol op koud weer. Koud, zonnig, winters vriesweer. Zodra dat weer zich aankondigt, hoop ik op vorst. Echte, goede vorst van minimaal vijftien graden. Dat mijn huid daarvan uitdroogt, heb ik daar graag voor over. Want als het maar hard genoeg vriest, kan er geschaatst worden en komt er wellicht weer eens een Elfstedentocht.

Elfstedentocht fever

Die ging dit jaar helaas niet door. Na een week hoopvol dromen, was er een nogal teleurstellende (hoewel enigszins verwachte) persconferentie met slecht nieuws. Dus de droom van de Elfstedentocht maakte plaats voor een droom waarin ik op mijn mooie leren kunstschaatsen over het ijs zwierde. Vorige week maakten we met zijn drieën al een tochtje naar de bevroren vijver in het plaatselijke park. Het ijs was vol met mensen op noren, kinderen op krabbetjes, ouders met sleeën en pubers op ijshockeyschaatsen. We hadden Thijmen dik ingepakt met een dikke maillot onder zijn broek en een dikke jas en muts. Door die maillot paste hij zijn schoenen niet meer, dus had hij zijn klompen aan. Waarmee hij prima (met hulp) over het ijs kon lopen. Onze schaatsen hadden we niet bij ons, dus het bleef bij een beetje lopen.

elfstedentocht

Afgelopen zaterdag hadden we onze schaatsen wel mee. Mijn lief kwam niet veel verder dan tien centimeter, omdat zijn noren toch niet helemaal scherp genoeg bleken te zijn. Zijn schaatsen gingen meer opzij dan naar voren. Dus daarna was het mijn beurt. Mijn mooie kunstschaatsen pasten nog en ze waren scherp genoeg! Terwijl de twee mannen over het ijs raceten – de kleine in de buggy en de grote erachter – kon ik dan eindelijk gaan schaatsen. Kon ik eindelijk net zo soepel wegschaatsen als al die mensen om mij heen. Net zoals ik vroeger als kind ook al deed. Maar na vijf jaar niet meer geschaatst te hebben viel dat vies tegen 😉 . Een klein rondje was alles dat me lukte. Maar ach: ik ben niet gevallen!

Ondertussen vond Thijmen het fantastisch om alle pret te zien. Toen ik even met hem over het ijs liep, ging hem dat goed af en keek hij zijn ogen uit. Waarna hij zich liet zakken en op zijn knieën een spurt trok… Hij had niet eens last van de koude sneeuw die op het ijs lag. In zijn warme Finse jas en muts en op zijn rode klompjes zag hij er uit als een klein schattig boertje. En nu droom ik dus van een slee en krabbetjes voor Thijmen. Die slee heb ik niet, maar daar zou hij toch nog niet op kunnen zitten. Een buggy functioneert ook op ijs.

Helaas, de dooi is ingezet. Vandaag was de laatste koude dag. Vanaf morgen is het boven nul en gaat het regenen. Het mooie winterse weer kon natuurlijk ook niet eeuwig duren – het is wel Nederland. Ik kan niet wachten tot volgend jaar, tot het weer vriest. Dan krabbelt Thijmen op dubbele ijzers en schaatsen wij om hem heen – met scherpe schaatsen dit keer.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven