Het avondeten is bij veel jonge gezinnen nou niet echt het hoogtepunt van de dag. Na een drukke (werk)dag probeer je een lekkere en toch vooral gezonde maaltijd op tafel te zetten, die er dan helaas niet altijd even gemakkelijk in gaat. Momenteel onderhandel ik me tijdens het eten suf met onze tweejarige dochter. Ik weet het, opvoedkundig gezien niet de juiste methode, maar ja, je wilt toch gewoon dat het kind wat groen, aardappels en vlees binnenkrijgt. Eten wat de pot schaft vormt in ons gezin een behoorlijke uitdaging…
Persoonlijk vind ik bijna alle methodes om mijn dochter te laten eten wat de pot schaft dan ook geoorloofd. Als dat bijvoorbeeld lukt met het beloven van een vlaflip of een nijntje-dvd, prima! Het irritante is dat ik weet dat ze het eerst echt wel lustte, maar dat ze nu in een periode is beland dat ze me gewoon heel erg uitprobeert. Vooral als ze ons (als wij er even geen erg in hebben) hoort zeggen dat we iets niet lusten of niet zo lekker vinden, dan lust zij dat ook absoluut niet.
Lees ook: Eten met kinderen? Mijn avondmaal is net een warzone
Een man met emetofobie en een kind met lange tanden
Nu heb ik wat dat betreft een beetje de pech dat mijn man helemaal geen alleseter is. Hij heeft, gelukkig tegenwoordig in mindere mate, een vorm van emetofobie. Dat betekent dat je angst hebt om over te geven, waardoor hij als het ware een haatliefde verhouding heeft opgebouwd met eten. Maar dat is weer een andere blog… Het punt is dat wij graag willen dat onze dochter zoveel mogelijk proeft en lust, maar hoe doe je dat als je zelf niet alles eet? Als papa al niet wil eten wat de pot schaft, waarom zou zij dan?
Van de week stond ik twee verschillende maaltijden te koken, zuurkoolschotel voor mezelf en aardappels met spruitjes voor man en kind. Aangezien ik niet zo’n hele schotel alleen op kan, had ik mijn zus ook uitgenodigd. Behalve een enorme berg afwas bracht het vrij veel gedoe met zich mee om alles op tijd klaar te hebben. In mijn minikeuken is dat een hele uitdaging, maar het lukte toch. Dochterlief had jammer genoeg meer aandacht voor haar tante dan voor de spruitjes. Ik kon op mijn kop gaan staan, maar we kwamen geen spruit verder. Ik hoopte dat ze de zuurkool die tante at misschien zo interessant vond dat ze dat dan zou willen eten. Tevergeefs, dat moest ze ook al niet. Na het toetje, wat dan natuurlijk wel gewaardeerd werd, verzuchtte ik dat een maaltijd als deze verre van ideaal was. Stress bij het koken en bij het eten, daar wordt toch niemand blij van?
Eten wat de pot schaft
Voor ik trouwde en kinderen kreeg, vond ik het credo ‘eten wat de pot schaft’ van mijn moeder best logisch. Tegenwoordig weet ik dat het, bij ons althans, niet zo kort door de bocht werkt. Ik houd de moed er maar in en vertouw er op dat het eetgedrag van dochterlief van voorbijgaande aard is. En dat we over een paar jaar geen spruitjes meer kunnen zien, omdat ze die zo lekker vindt dat ze ze iedere week wil eten…
Hoe gaat het bij jullie thuis? Wordt er gegeten wat de pot schaft? Of gebruik je net als ik soms af en toe ook minder opvoedkundige kunstjes? 😉
Lees ook: Aan tafel, het is weer etenst(r)ijd!
Het is zo herkenbaar! Mijn 2,5-jarige peuterzoon zit sinds februari in de ‘vindiknietlekkermama’-fase. Hij heeft echt maanden geen avondeten gehad, omdat hij weigerde. Zelfs proeven was er niet bij. We hebben het maar genegeerd en zijn zelf wel doorgegaan met eten. Het enige wat hij moest was aan tafel blijven zitten. Alleen als hij van tafel sloop, kon hij een paar minuutjes op de gang zitten. Soms was ik het zo zat, dan maakte ik er een punt van, maar dat helpt toch geen zier.
Het tij lijkt echter te keren. Meneer eet zo af en toe zijn bordje weer leeg en wil nu ook wel eens proeven. Toegegeven: alleen als hij wat proeft, mag hij televisie kijken. Meestal lukt dat; soms wil hij niet proeven en wil hij na het eten gelijk naar bed. Ik hou me er maar aan vast dat het weer overgaat en tot die tijd krijgt hij elke dag een multivitamine… 🙂
Heel herkenbaar. Oudste eet inmiddels weer goed, jongste gooit nu liever met de pasta dan dat ze het op eet.
Met de oudste hebben we de afspraak gemaakt. Proeven moet en je mag één kleur laten liggen, dus we doen nu overal rode paprika in, want die blieft mevrouw niet en dan wordt braaf de rest van de groenten opgegeten. Gele en groene paprika zijn geen probleem. Bijkomend voordeel is dat we zelf ook gevarieerder gaan eten, want er moet minimaal met twee kleuren gekookt worden 😉
@vintage4fun zegt op twitter: Gaat helemaal vanzelf! Lekker en gevarieerd koken en van elke maaltijd een blijde gebeurtenis maken, wij lusten alles!
Inmiddels zijn ze al 13 en 10 maar spruitjes, gamba’s, mosselen, sushi, broccoli, vonden ze al lekker vanaf dat ze konden lopen 😉
@biancaleusink zegt op twitter: gaat aardig vanzelf.. eten me de oren van de kop af! 🙂
Jeetje wat is dit herkenbaar, zeg. Ook die fases, die hebben wij ook ondervonden. Met onze zoon gaat het inmiddels goed, met onze dochter gaat het ook vast en zeker goedkomen.