Ben ik nou zo dom? Of misschien al jong aan het dementeren? Het is in ieder geval een feit dat ik wijze van berichtgeving in mijn regionale krant vaak niet meer kan volgen. Het past wat mij betreft in de categorie ‘even Apeldoorn bellen’.
Even Apeldoorn bellen berichtgeving
Gisteren las ik op de voorpagina dat er in een kanaal in Nederland een been is gevonden.
Er stond letterlijk: ‘in de Maas bij V is het linkeronderbeen van een man gevonden. De politie gaat uit van een misdrijf, aangezien het lichaamsdeel met geweld van de rest van het lichaam is gescheiden’.
Ik heb de krant even naast me neer gelegd en ben gaan nadenken. Het is waarschijnlijk een misdrijf, dus ze zijn er nog niet zeker van. Ik bedenk dat het been natuurlijk ook op een andere manier van het lichaam afgeraakt kan zijn. Misschien was de bezitter van het been zo hard langs een kanaal aan het joggen dat-ie zichzelf als het ware voorbij rende en had hij niet in de gaten had dat zijn been achterbleef.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat iemand bij het dichtklappen van het autoportier nog niet geheel goed geïnstalleerd was en met een ruk van het onderbeen ontdaan werd. Met een automaat kom je dan toch nog wel thuis dus laat je zo’n ledemaatje gewoon in het water liggen. Voor de politie lijkt het dan een misdrijf maar het is gewoon een huis-tuin-en keuken-ongelukje. Categorie ‘even Apeldoorn bellen’.
Lees ook: langzaam leven, het bewijs dat minder meer is
Het lijkt erop… of waarschijnlijk… een pot nat
Na deze geruststellende gedachten lees ik weer verder in de krant en zie ik een artikel staan over een geweldige muzikant die waarschijnlijk is omgekomen. Een auto is tegen een boom gereden en het rijbewijs van deze muzikant werd er in aangetroffen; de bestuurder was (nog) niet te identificeren. Opnieuw leg ik de krant terzijde.
Zoiets zet je toch niet in de krant; dat iemand waarschijnlijk dood is? Het zal familie van je zijn en je slaat ’s morgens enthousiast de krant open. Als je heel erg optimistisch van aard bent kun je nog denken: ‘oh, ze hebben alleen nog maar zijn rijbewijs gevonden, dat kan ook gemakkelijk bij een ander in de auto hebben gelegen’, maar iedereen met een beetje hersens in zijn hoofd heeft op zo’n moment toch echt geen trek meer in het dampende zachtgekookte eitje.
Welke journalist kan met droge ogen zo’n artikel uit zijn pen krijgen? Misschien was het een stagiaire die door overmacht (alle collega’s waren ziek) een nachtje helemaal alleen op de redactieafdeling kwam te werken. Het dramatische bericht kwam binnen en de stagiaire heeft zijn baas nog wel gebeld om te vragen of hij het in de krant van die ochtend moest verwerken. Alles had nog goed kunnen komen als de baas even had meegedacht over de wijze van bericht geven. De baas had echter net (eindelijk weer eens) seks met zijn vrouw en hijgde enkel in de telefoon: ga door, ga door, zodat hij zelf ook met ‘zijn werk’ verder kon.
Het kan toch niet mogelijk zijn dat dit soort artikelen het werk zijn van in de journalistiek afgestuurde HBO-ers? Waarschijnlijk ligt het toch aan mij; ben ik mijn verstand aan het verliezen of aan het dementeren….
