Na een hectische week voor de voorjaarsvakantie waarin ik slecht nieuws ontving over de gezondheid van mijn vader en een oudste met een zeer zwarte kijk op het leven zijn we even met zijn alleen lekker richting de Zwitserse Alphen gegaan. Heerlijk even op bezoek bij mijn broer die daar, gescheiden van zijn Zwitserse vrouw, samen met twee kleine jongens (3 en 6 jaar) zijn bestaan opbouwt.
Inmiddels zijn Lex en ik behoorlijk goed op elkaar afgestemd als het gaat om het voorbereiden van een reis. Hij doet alle papieren en zorgt dat de auto in orde is. Ik zorg voor alle kleding en andere toebehoren. Het komt regelmatig voor dat we iets vergeten zijn, bv tandpasta, of een tandenborstel of dit jaar mijn eigen shampoo maar niets van dien aart dat we on zorgen maken. Ik heb deze week mijn haar gewoon gewassen met de badschuim, wat maakt het uit. Ik had geen zin om geld uit te geven aan een Alphen Shampo. De avond van te voren maakt Lex altijd de broodjes die ik tijdens de reis met alle liefde uitdeel terwijl wij ++ 120 km per uur over de Duitse snelweg jakkeren.
Man rijdt vrouw zorgt, hoe traditioneel. Lex vindt rijden leuk. Ik raak er toch enigszins gespannen van! Al dat gejakker om mij heen. Mijn tempo ligt vaak toch tientallen km per uur lager. Voor het verkorten van de reistijd is ook iets te zeggen. Zeg maar dag tegen de emancipatie. Inmiddels weet ik ook al dat mijn vermogen om diepte te zien minimaal is. Ik heb een lui oog waar vroeger niets aan gedaan is, een mooi excuus om niet te presteren! Lang leve het luie oog!
Zo ongeveer tegen Leonburg aan reageerde het gaspedaal van onze oude Saab niet meer op de aansporingen van Lex. Er werd aan de weg gewerkt dus aan beide zijde van de weg geen vluchtstrook maar een betonnen muur. Het geluk was aan onze zijde want we gingen heuvel af en daar was een bij een afrit de mogelijkheid om tussen paaltjes door een nieuw stuk asfalt op te schieten. De kinderen vragen waarom we gestopt zijn, zijn we er al. Nog ruim 300 km te gaan met een snelheid van 0 km per uur schiet dat niet echt op! Even de ANWB opbellen, een routine die bij ons bekend is, afgelopen jaar zijn we 1 keer ingehaald door ons eigen achterwiel, een keer op de oplegger geweest en een keer ergens spontaan stilgestaan. De ANWB kent ons, wij kennen de ANWB! Uiteindelijk weer op een oplegger en na veel gedoe zijn we eindelijk, na 2 uur spelen op een parkeerplaats, in een hotel beland. Geweldig hoe flexibel de kinderen dit avontuur aan gaan. Gegeten bij een pizzeria! De kinderen vonden het een groot feest. Persoonlijk ben ik de opleggers en de pech langs de weg een beetje zat.
De volgende dag hebben we onze reis kunnen voortzetten in een huurauto en waren we rond het middag uur bij mijn broer. Even de spullen geregeld voor de volgende dag op de piste. Onze kinderen leren skiën bij Snowli in Wildhause en ik vind die Zwitsers zo geweldig aardig bijna niet normaal meer! We hebben verder een heerlijke week doorgebracht bij mijn broer. Je beleeft een land zo anders als je bij iemand die er woont op bezoek is. Zo gaan we altijd naar een vuurplaats toe waar we een flinke fik bouwen om worsten aan een stok te prikken, chips en bier te nuttigen, regen of sneeuw niets houdt ons tegen. De kinderen worden dan ‘richgtig drekkig’ maar ‘das macht kein flaus aus’ als het ware. Mijn broer heeft een andere kijk over opvoeden maar daar zal ik mij in het volgende stuk over uitweiden.
