Zojuist wijze raad ontvangen van een aantal lieverds op twitter. En die ga ik maar eens opvolgen: ‘Morning pages’ (ook al is het middag). Met andere woorden: ‘Schrijf het van je af’. Ook de wijze raad van manlief speelt door mijn hoofd: ‘Schat, niet doen, laat je niet gek maken, je staat erboven!’ Voor nu dus even op schrift, even roddelen 😉 .
Temperatuur bloed: 100°
Oja, dat is waar ook…. Â ik sta erboven. Maar het is dan toch wel heel fijn om het even van je af te schrijven. Dus bij deze. Klein verschil of dat het door 600 mensen (of meer) gelezen wordt, of dat ik de beschreven, vol geroddelde pagina’s daarna in de prullenbak zou gooien, toch?
Even roddelen zonder namen
Maar ik noem geen namen, daar ga ik niet aan beginnen. Geen zin om iemand opzettelijk te schaden, of om discussies over specifieke personen op te starten. Wel zin om zelf mijn gekookte bloed weer af te laten koelen en om de stoom uit mijn neusgaten en oren weer tot een normaal niveau te reduceren… dus schrijven dan maar.
Allereerst duik ik even mijn psyche in… duiken jullie mee? Ik kom uit een gezin met 4 kinderen, en mijn ouders hebben de oorlog heftig meegemaakt in hun tiener tijd. Bij ons thuis werd er geen eten weggegooid, werd er netjes voor het eten en slapen gaan gebeden, en hielpen we onze medemens een handje. Dat deden we niet alleen toen al, dat doen we nu nog steeds. En niet per definitie om ‘iets’ terug te krijgen, maar gewoon om te helpen.
Opvoeding van vroeger
Ik ben dus een vrouw met een opvoeding van vroeger. Maar ik heb ook wel wat met de tijd van nu… zo in de trant van ‘doe jij iets voor mij? Wat fijn! Dan kijk ik of ik iets voor jou kan doen’. Die vlieger gaat natuurlijk niet altijd op, maar dat is niet erg. Het voelt voor mij echter wel goed om ook weer iets terug te kunnen doen.
Nu hoor ik jullie denken… ‘waar gaat haar bloed dan zo van koken?’
Nou eigenlijk van mensen die dat niet hebben… mensen die pakken wat ze pakken kunnen, en zonder enige gêne zichzelf  ‘laten’  helpen. Om vervolgens, op het moment dat ze een gebaar terug kunnen maken, een moment dat de mogelijkheid zich écht voordoet…. zich keihard op te stellen. Keihard in de zin van zakelijk, maar tot op het irritante af. Even roddelen dus.
Stiekem vraag ik me dan altijd af of dat de persoon in kwestie het zakelijk ook allemaal zo goed voor elkaar heeft, of dat er genoeg andere personen zijn die me bij zouden staan in de discussie als ik wel namen zou noemen (wat ik dus niet doe 🙂 ). Want als dit zo is dan kan zo iemand wel eens een ‘naam’ hebben bij meerdere personen. Ook al blijft het onuitgesproken…
Hoe gaat dit in het echte leven?
Hoe zit dat in het ‘echte’ leven? Gaat het je zakelijk voor de wind als je zo weinig aanpakt om voor een ander iets terug te doen? Of zou het gewoon nog beter gaan als zo iemand zich ook van zijn goede kant zou laten zien? Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen zakelijk. En ik moet ook een boterham verdienen, dus zakelijk staat ook in mijn woordenboek. Maar het voelt voor mij heel veel beter als ook een ander blij wordt van de dingen die ik doe.
Intussen is zowaar mijn bloed al afgekoeld tot ongeveer 50° … dus ik schrijf nog even door….
Liever dus kiezen voor iets minder zakelijk, of voor een ‘zachtere’ aanpak en daar een goed gevoel bij overhouden, dan mezelf schamen voor het altijd maar ‘pakken’ en ‘nemen’.
Meer vragen…
Hebben deze personen wel in de gaten wat ze doen, of ben ik gewoon hyper sensitief op dit gebied? Dat kan natuurlijk ook. Dat ik mezelf een soort maatstaf opleg, en daar ook anderen tegenaan hou. Zonder dat de persoon in kwestie (nee, nog steeds geen namen …) in de gaten heeft wat er gebeurd, of wat ik eigenlijk van hem of haar ‘verwacht’. Dan komt het even roddelen ineens in een ander daglicht te staan.
En zou er verschil zitten in mannen en vrouwen op dit gebied?
Temperatuur bloed: 37°
Hé zeg… het werkt…. langzaam maar zeker begint mijn bloed weer op normale temperatuur te komen. Fijn. Betekent dat ik ook weer andere dingen kan doen zonder dat dit door mijn hoofd blijft spoken. Nu alleen bovenstaand stukje niet te vaak ‘overlezen’, want dan stijgen de temperaturen weer.
Nou ja, wijsheid komt met de jaren zeggen ze… dan mag ik aannemen dat ik al aardig wijs ben en dat de persoon in kwestie nog een hoop te leren heeft!
Hi, welkom bij lifestyle blog MamsatWork. Ik ben Joyce, content creator en internet ondernemer, getrouwd en moeder van een puber en een tiener.
Dit platform is van een persoonlijk blog uitgegroeid tot een lifestyle platform waar dagelijks nieuwe artikelen verschijnen. Een veelzijdig blog met onderwerpen als lifestyle, interieur, food, ondernemerschap, opvoeding, reizen, uitjes, fashion en DIY.
Je vindt hier volop inspiratie. Heb je vragen? Mail me!
Hoe herkenbaar! Schrijven werkt in inderdaad
uitstekend als zijnde doe-het-zelf therapie.
Het blijft lastig om er boven te staan maar ach
wat je geeft krijg je terug, ist niet nu dan later…
Haha Carly, blij te zien dat ik niet de enige ben! Heb ook ongelooflijk veel reacties op twitter gehad. Doet een mens goed!
Kromme tenen, tot 10-tellen!!
‘Er boven staan’ is ook een advies wat ik krijg van mijn lief. ‘laat gaan’
Soms erg lastig maar door te spuien of het van je af te schrijven geeft vaak al een luchtiger kijk.
Volgens mij missen mensen echt iets als ze alleen maar voor zichzelf bezig zijn! Samen is veel leuker!
Hard en zakelijk is soms nodig maar zeker niet my way of life. Allemaal een beetje positief maakt de wereld toch veel mooier.