Even weg

Ik ben in Noordwijk. In een viersterrenhotel dat de vierde ster niet waard is: geen minibar, geen airco of climate control op de kamer, geen roomservice en geen a la carte restaurant. Gelukkig ben ik alleen en niet met mijn man. Dit is de slechtste keus van hotel die ik in decennia heb gemaakt. Getuigen van deze misstap zijn echt overbodig. Ik hou mezelf voor dat ik niet ben gekomen voor het lage of hoge serviceniveau van het hotel. Ik ben hier voor de leegte. Om vanuit een vacuüm, uit niets, iets te maken. De woorden die in mijn hoofd dwarrelen moet ik vastleggen op papier. Mijn boek moet af.

Denk nu niet dat we het hier hebben over de volgende kanshebber voor de Libris of Ako Literatuurprijs. Welnee! Een subjectief managementboek, mijn persoonlijke visie op maatschappelijk verantwoord ondernemen voor ondernemers. De opmerkingen van mijn uitgever Frans staan in rode letters dwingend tussen mijn woorden. De aanvullingen van mijn meelezers, verenigd in een Raad van Advies, neem ik ook nogmaals door. Ben ik het er nog steeds mee eens? Wat ga ik aanpassen en wat niet?

De zon schijnt. Het is een winterzon. Mijn handschoenen, sjaal en poncho zijn geen overbodige luxe, maar toch, zonnestralen. Na het ontbijt haal ik een frisse neus om alle woorden te laten bezinken. Hopelijk vormen de zinnen zich tijdens het lopen vanzelf. Bij het zien van Huis ter Duin moet ik onbewust glimlachen. Zo ook wanneer ik de letters zie van ’t Zeepaardje. Dat waren nog eens tijden! Beelden van een geweldig personeelsfeest van een paar jaar geleden komen naar boven. Het doet me beseffen dat ik toen nog in loondienst werkte en dat ik collega’s had. Ik ben op dezelfde plek als toen maar mijlen verwijderd van mijn vertrekpunt. Met een dikke buik als teken van het aanstaande moederschap en in het volle besef dat ik nu ondernemer ben. Een ondernemer met een missie. Maak je boek af!

Ik volg een met stalen platen belegd duinpad. Bij het zien van de zee en het strand word ik rustig. Tegelijkertijd voel ik een soort triestheid over me heen vallen. Ik ben al veel te lang niet thuis geweest in Zeeland. De aanblik van het water en de oneindige horizon zijn voor mij als stukjes van wie ik ben, verbonden met mijn familie. Een Zeeuws meisje. De mensen op straat groeten elkaar. Ik ken dit ritme en dit verschijnsel. Een gemeente aan de kust die zich klaar maakt voor het seizoen. De opbouw van strandtenten, het opspuiten van het strand. De weinige vreemdelingen worden bekeken en in hokjes gestopt: buitenlandse toerist, Nederlandse toerist, eventueel nieuw bloed. Ik groet terug. Hier zijn alleen maar nette mensen.

Aan het einde van de stalen platen gekomen ligt er een paar honderd meter rul, zwaar zand tussen mij en de watergrens. Ik kijk naar mijn bolle, acht maanden zwangere buik. De neuzen van mijn bruine, nette leren laarzen zijn nog net te zien. Ik moet maar op het duinpad blijven en draai me om. Op een bankje in de duinen neem ik de papieren met alle opmerkingen nog eens door. Wat bedoelde ik met die zin op pagina 80? Is de figuur op bladzijde 91 wel duidelijk genoeg? Ik leg de papieren weg en kijk naar de zee. Het is me duidelijk wat ik moet doen. Ik moet terug naar het hotel en pagina voor pagina mijn boek doorwerken. Had ik maar een Personal Assistant of een ghostwriter!

Flesjes, fopspenen, aankleedkussen, een hoes voor het aankleedkussen.. De lijst van de babyuitzet dringt zich aan me op. Straks via internet even alles bestellen. Nu weer focussen op duurzaamheid en wat dat betekent voor bedrijven. Wat heb ik veel “kindjes” in mijn hoofd. Moeder, ondernemer en schrijfster. Het zijn verschillende petten, verschillende rollen, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zie eens wat ik heb geschreven! Deze tekst, zomaar, en nu ga ik weer verder met mijn boek.