Zon, zee en strand, het klinkt allemaal heel rooskleurig toch? Als expat naar Dubai. Maar is dat ook zo? En in hoeverre zou jij bereid zijn een stap te zetten naar een zonnige toekomst?
Ik snijd dit onderwerp aan omdat ik met mijn gezin nu in een dergelijke positie terecht ben gekomen.
Mijn vriend krijgt de mogelijkheid om vier jaar in het zonnige Dubai te gaan werken en het gezin voor vier jaar mee te laten verhuizen.
Hoewel dit allemaal nog lang niet zeker is en er nog veel besproken moet worden (en het dus misschien helemaal niets wordt) is het natuurlijk wel iets om over na te denken.
Stiekem heb ik altijd wel geweten dat hem een dergelijke kans eens geboden zou worden, en stiekem hebben we er samen ook al heel vaak over gefantaseerd; Als dat toch eens op ons pad zou komen, man! Dan pakken we die kans met beide handen aan en gaan we als expat door het leven 😉 .
Maargoed, als je die kans eenmaal op een mooi bordje geserveerd krijgt is het toch allemaal zo gemakkelijk niet meer. Plots denk je na over alles (en dat is heel veel) wat erbij komt kijken.
Expat… hoe maak je de keus?
Inmiddels hebben we een peuter in huis en is er een baby op komst. Wat doe je met je huis, je auto en hoe zit het met verzekeringen? Kunnen we de hoge temperaturen wel aan en hoe zijn de scholen en de opvang daar?
Is de medische zorg goed geregeld en wat als we ziek worden en graag terug willen? Hoe is het voor mij als vrouw in een Arabisch land en kan ook ik wel een sociaal leven opbouwen?
Het giert als een achtbaan door ons hoofd.
Toch hebben we beide nog steeds dat stemmetje dat schreeuwt; doen doen doen! Wat een ervaring! En ja, wat houd je ook eigenlijk tegen? We hebben altijd gezegd dat als we dergelijke stappen zetten, je dan jonge kinderen moet hebben, die leren over het algemeen nog gemakkelijk en passen zich snel aan.
En zeg nou eerlijk, wat is nou vier jaar op een mensenleven? Dubai is heel westers, dat weet ik omdat ik er al eens geweest ben, dus om mijzelf maak ik me weinig zorgen. Voor de kinderen zijn er goed aangeschreven internationale scholen, er is goede medische zorg en voor een woning en auto word gezorgd. Bovendien bestaan er speciale verzekeringen voor expats.
Maar dan krijg je het volgende punt. Familie.
Hoewel ik houd van mijn ouders, broertje, vrienden en schoonfamilie, wil ik mijn keuze niet van hen af laten hangen. Dan zou het veel te moeilijk zijn om een dergelijk avontuur überhaupt aan te gaan.
Natuurlijk is het een hele stap, ook voor hen. Dat begrijpen we echt wel. We nemen de (klein)kinderen voor vier jaar van ze weg. Maar denk vooral niet dat het voor ons allemaal zo gemakkelijk is.
Wij zitten daar ook zonder familie en kunnen niet zomaar even bij ze langs gaan. Daarnaast moet ons sociale leven over het algemeen ook nog opgebouwd worden. Toch zien wij hier absoluut de uitdaging van, de ervaring die je opdoet als expat en waarmee je terug komt, Joost en ik zijn risiconemers.
Feit blijft; het is nog maar een vraag. We staan er in elk geval voor open, maar wel onder de juiste voorwaarden, dat is geen proces van een weekje. Misschien blijven we dus gewoon hier en gaat het hele avontuur niet door (maar dan hebben we wel even de kick en spanning van het fantaseren gehad).
Voornamelijk mijn ouders staan er niet om te springen. Ze vinden het naar mijn idee lastig om zich in onze situatie te verplaatsen. Hun dochter en kleinkinderen voor een tijdje weg, in de fase dat ze zo snel groot worden. En ik snap ze oprecht! Maar het is niet zo dat we elkaar vier jaar niet kunnen zien en spreken, er zijn zoveel mogelijkheden.
Ik laat me dus niet tegenhouden door familie en sta achter de keuze die wij heel goed zelf kunnen maken.
Ondanks dat ben ik erg benieuwd hoe jullie het in deze situatie zouden doen. Blijf je hier wanneer je ouders het moeilijk hebben? Of ga je het avontuur aan?
Hoi Nanouk,
Nog bedankt voor je reactie.
Spruit nummer twee is 3 januari geboren. Mees 🙂 alles gaat goed.
Momenteel werkt mijn vriend nog in Nederland. De zaken zijn onverwacht erg aangetrokken en hij is de enige verantwoordelijke op het kantoor hier. Daarom blijven we nog even in Nederland en word Dubai op de langere baan geschoven. Wat ik ergens ook wel prettig vind want er was nog zoveel onduidelijk en ik moet erg wennen aan het leven met twee kinderen.
Ik heb geen idee wanneer dit weer gaat spelen maar ik zeg niet direct nee, ga absoluut voor gezin kiezen.
Heel dapper van je dat je zoveel op reis bent met een baby! Kun je een beetje genieten ondanks het verdriet van je ouders? Heel veel succes en plezier!
Anne
Hoi Nathalie, je blog is al van een tijdje geleden. Ben benieuwd, wat is het geworden? En neem aan dat de twee spruit ook is gearriveerd? Wij zijn naar het buitenland vertrokken en mijn ouders hebben het daar heel erg moeilijk mee. Ze missen hun kleinkind enorm! Ze grijpen iedere vakantie aan om langs te komen. En als ze over een paar maanden met pensioen zijn gaan ze voor langere tijd mee reizen. Mijn tip: hoe moeilijk het ook is, kies voor je gezin. Anders heb je later spijt. En is het heimwee echt te groot, dan kun je altijd terugkeren naar NL. Succes!
DOEN!!! dit is een once in a lifetime – kans. De huidige multimedia maken het makkelijk om contact te houden, Skype, Messenger, name it… stuur regelmatig foto’s door, maak filmpjes en post ze digitaal naar je familie… ze kunnen evt es op bezoek komen of jullie op vakantie terug naar hier… Echt doen… wat je leven als vrouw betreft in een expat-village: je zoekt contact met andere expatvrouwen, voor je het weet heb je een netwerk uitgebouwd, spelen je kindjes samen met die van hen en ontstaan er vriendschappen voor ’t leven… wat houd je nog tegen… verzekeringen, auto, huis, … dat zijn praktische dingen, die raken wel opgelost, maar laat dat je niet tegenhouden… als ik de kans zou krijgen, zou ik ook gaan, meteen… goodluck!
Hi Nathalie,
Bedankt voor je reactie!
Toch zijn er meer mensen in mijn omgeving die het echt niet zouden doen, hoewel ik eigenlijk dacht dat er veel meer mensen zouden staan te springen. Ben zo benieuwd waarom!