Onlangs schreef ik een blogpost ‘aan’ mijn moeder, getiteld ‘ik mis je‘. In die blogpost beschreef ik mijn gevoel op de dag dat mijn moeder eigenlijk jarig zou zijn geweest en vertelde ik ook dat ik die avond met mijn vader had afgesproken. Overigens was de rest van de familie er ook. En onder familie versta ik dan nu alleen even ‘ons gezin’. In de vorm van papa, mijn broers en mijn zus. We zijn met vier kinderen thuis. E ik ben verreweg de jongste 😛 .
Familie is bijzonder, dat kan ik inmiddels wel stellen. Heel vaak hoor je verhalen over familieproblemen. Ruzie tussen zussen onderling. Een gebrouilleerde broer. En ga zo maar door. Bij ons gelukkig niets van dat alles. Natuurlijk hebben ook wij wel eens een woordenwisseling. Logisch. Als familie heb je elkaar niet uitgekozen zeggen ze weleens, dus je moet het doen met wat je ‘krijgt’.
Familie krijg je
Nu kan ik je zeggen dat ik ontzettend blij ben met wat ik gekregen heb. Mijn familie, ons gezin van vroeger, is top! Dat durf ik hardop te roepen. Ieder van ons heeft zijn rariteiten (ja, ook ik 😉 ), maar een gevoel van wederzijds respect is zeker aanwezig. En dat merk ik des te meer op de dagen dat we extra stil staan bij mama. Haar sterfdag en haar verjaardag. Het zijn voor ons momenten om samen te zijn. Liefst zonder de koude kant (in ieder geval ik wel). Niet dat ik iets heb tegen de koude kant, welnee, dat gaat ook allemaal prima. Maar familie is bijzonder. Als we praten over vroeger, of over het gemis van mama, dan weten we hoe het voelt. Het was mijn moeder. Maar ook zijn moeder. En haar moeder.
Buiten dat ben ik gek op het gevoel van humor binnen ons gezin. Afgelopen donderdag heb ik dan ook weer heel wat gelachen, naast de tranen die hebben gevloeid. En dat vind ik zo speciaal. Dat je op een dag waarop het gemis zo centraal staat, toch zoveel lol met elkaar kan hebben. En dat je dan daarna je gezamenlijk afvraagt of mama ons ziet. En dat je dan volmondig roept… ‘ja vast wel’ en ‘wat zou ze trots zijn’. Want dat is uiteindelijk eigenlijk het belangrijkste in het leven. Dat je je familie, en anderen, liefhebt. Met alle rariteiten, met alle fratsen, maar ook met alle lieve kleine dingen. Met de knipoog van je broer, de hand op je knie van je vader en de warme glimlach van je zus. Wat wil je dan eigenlijk nog meer ?
Misschien… heel misschien… een teken van mama. Dat ze inderdaad ziet hoe goed we het nog hebben samen en dat ze voelt dat ze trots mag zijn op wat ze achtergelaten heeft. Want dat heeft zij toch allemaal maar mooi bij elkaar gebracht! xxx
