Ik moet iets bekennen, ik doe aan fantasiespel met mijn peuter. Daarbij verkleed ik mij, gebruik ik stemmetjes en beleef de meest spannende momenten. Ik beeld hele scenes uit en doe daarbij dingen die ik in het normale dagelijks (werkende) leven nooit zou doen. Gelukkig maar 😉 . Het fantasiespel van mijn peuter en mij speelt zich niet alleen binnenshuis af, maar verplaatst zich ook regelmatig naar buitenshuis.
Nu ben ik nieuwsgierig, zijn er meer ouders die hiermee bezig zijn, of ben ik de enige die zo uitpakt? Zijn er meer die thuis helemaal opgaan in een fantasiespel maar er niet over durven te praten? Ik ben bang namelijk dat ik (zoals wel vaker) een beetje doordraaf….
Het fantasiespel van mijn peuter en mij
Mijn kinderen hebben een nogal rijke fantasie en kunnen daar helemaal in op gaan. Hun fantasiewereld loopt dwars door de echte wereld heen. En ik? Ik ga er in mee! Je leest het hieronder in een uiteenzetting van ons fantasiespel.
Een fantasiespel met knuffels
De beste vrienden van mijn peuter (bijna kleuter) zijn z’n knuffels. Hij neemt ze niet alleen overal mee naar toe maar praat uitgebreid met ze over hoe zijn dag is geweest of met welke auto´s er samen gespeeld gaat worden.
Hij zorgt dan dat iedere knuffel evenveel auto’s toebedeeld krijgt en overlegt als hij besluit dat hij toch echt alle auto’s zelf wil hebben. Zij mogen volgende keer dan weer. Als hij verdrietig is, kunnen zijn knuffels hem bijna beter troosten dan ik. Het is schattig om te zien hoe ze voor hem écht leven. Nou ja, ik breng ze tot leven dan natuurlijk. Achter zijn grote fantasiewereld gaat gewoon zijn mamma schuil. Dat is dus mijn rollenspel. Even ben ik niet moeder maar speel ik een van zijn vriendjes.
Te pas en te onpas stopt hij een knuffel in mijn hand en dan praat ik terug. Ik ga dan helemaal op in zijn fantasiespel en heb zelfs verschillende stemmetjes voor verschillende knuffels. Als ik per ongeluk mijn eigen stem gebruik, zegt hij dat hij het niet aan mij vroeg maar aan zijn knuffels. Oeps, foutje… dan geef ik precies hetzelfde antwoord in het bewuste stemmetje en is er niets meer aan de hand. Soms kijkt hij mij met een overduidelijke blik dat ik het niet goed doe. Hij weet dus wel degelijk dat ik erachter zit.
Lees ook: fantasie bij kleuters en hun fantasievriendje
Zelfs als zijn knuffels niet in de buurt zijn
Hij praat ook met zijn knuffels als we onderweg zijn en zij niet mee zijn. Dan roept hij op de fiets of in de auto alvast naar zijn knuffels door te geven dat hij onderweg is. Natuurlijk horen de knuffels dat op zo’n afstand en reageren ze enthousiast en roepen terug (in de toepasselijke stemmetjes) dat ze niet kunnen wachten tot hij thuis is.
Hij is een keer een knuffel vergeten in de supermarkt (net alle boodschappen tassen in mijn armen en sjouwen naar de voordeur, alles gauw neer zetten en in `blinde paniek` terug naar de supermarkt, pfff). Hij riep onderweg al de hele tijd, “we komen er aan hoor, niet bang zijn, we zijn er bijna!” Ik riep maar terug “is goed, ik wacht hier rustig op jou”. Nadat de knuffel veilig werd opgehaald, hield hij hem stevig vast en “we” hadden een heel gesprek dat hij hem zo gemist had en of de knuffel bang was geweest. Ze waren uiteindelijk allebei blij dat het goed af was gelopen.
Scenes nadoen in ons fantasiespel
Inmiddels is mijn rollenspel ook uitgebreid naar het naspelen van scenes van diverse favoriete kleuterprogramma’s. Ik heb regelmatig scenes nagespeeld van de welbekende piraten, kabouters en brandweermannen en bouwvakkers. In huis maar ook buiten huis. Dan lopen we in het bos en nadat ik probeer om hem iets bij te brengen over de natuur (wat dus totaal niet lukt) roep ik dat een paar bekende personages vast zitten ergens. Of een bekende hulpverlener met rode helm ze niet kan redden.
Hij gaat meteen in zijn rol en pakt een takje om onder bladeren te zoeken, de verhoudingen zijn verder helemaal kwijt. Waar zouden ze kunnen zijn? Hij roept dan heel hard dat ze het takje vast moeten pakken en dan trekt hij ze er wel uit. Tevreden en voldaan over zijn reddingsactie kunnen we ook direct constateren dat er bijvoorbeeld een kastanje of een paddenstoel onder de bladeren ligt. Natuurlijk herhaalt dit spel zich over en over en over en over.
Lees ook: spelen met speelgoed van het jaar 2017
Ben ik een malloot?
Je kan mij dus regelmatig op een speelplein of in het bos samen met mijn zoontje voorbij zien rennen met een stokje in mijn hand naarstig op zoek naar vermiste personages om te redden. Ik vind het oprecht leuk om te doen en je moet je dag toch vullen, nietwaar? Het is zo schattig om te zien hoe mijn zoontje helemaal opgaat in het fantasiespel en het ook echt zo ervaart.
Ik kom misschien als een malloot over maar het is verademend en bevrijdend om zo met iets (voor mij simpels) bezig te zijn samen met mijn kind. Hoe vaak verlangen we als volwassenen niet naar de kindertijd? Toen het leven makkelijk en simpel was en je geen grote kopzorgen had? Straks is die fantasierijke tijd voorbij en wordt het allemaal wat serieuzer. Mijn oudste zonen keken eerst met een verbaasde blik toe waar ik mee bezig was, maar al snel begonnen zij er ook een klein beetje de lol van in te zien. Ze doen soms beperkt mee, want heel stoer is het natuurlijk niet.
Volgens mij is het ontzettend goed om te doen, voor jezelf en voor je kind. Het is wel echt quality time. Dat niet iedereen als een malle over het schoolplein rent in een fantasiespel begrijp ik. Het doet je imago niet altijd goed 😉 . Maar thuis doet iedereen het toch wel eens??
Zo niet, dan roep ik bij deze een ieder op! Schaam je niet, schud de dagelijkse zorgen even van je af, ga helemaal los en leef je uit en geniet van je kind!!!
Wat een heerlijk verhaal,klinkt bekent. Geniet ervan