Fulltime moe door fulltime werk en 2e kindje op komst

Al bijna een jaar werk ik fulltime. Zit ik minimaal 32 uur en maximaal 40 uur in de week aan de telefoon. Beantwoord ik vijf dagen in de week allerlei vragen van mensen. Stel ik ze gerust, speel ik voor technische helpdesk, voel ik me soms een maatschappelijk werker en leg ik allerlei wetgeving in mensentaal uit. Ondanks de ellende die je af en toe hoort en de woedende mensen die je onvermijdelijk aan de lijn krijgt hou ik van mijn werk. Maar inmiddels ben ik fulltime moe en ik zal je vertellen waarom.

fulltime moe

Zoals gezegd, ik hou van mijn baan. Dat het dan elke dag van negen tot vijf is, geeft niet. Dat ik daardoor veel van huis weg ben, hoort erbij. Als ik ’s avonds thuis kom, staat het eten al klaar en word ik heel enthousiast door een tweejarige muppet begroet. En dan kan ik weer met energie de avond in en thuis de dingen doen die gedaan moeten worden.

Fulltime moe (der) en werken

Toen werd ik zwanger. Ach, dacht ik, wat zal het voor verschil maken. Of ik nou alleen werk of in gezelschap van een bult, zal niet uitmaken. Dacht ik. Dat valt dus vies tegen. Ten eerste: zo’n muppet in je buik kost energie. Dat was ik vergeten van de vorige. Hoe vaak ik de afgelopen maanden niet geroepen heb ‘Dat was bij Thijmen véél minder!’ en dat mijn lief dan reageerde met ‘nee hoor, dat weet je alleen niet meer.’ Hoe vaak ik niet bij thuiskomst op de bank wilde ploffen om dan tot de ontdekking te komen dat die rondlopende muppet ook nog aandacht wil. Fulltime werken wil wel, maar in combinatie met een gup in mijn buik en een rondlopende tweejarige begint het me teveel te worden. En dat haat ik. Ik wil altijd alles kunnen, alles doen en gewoon doorgaan. Rust nemen, daar ben ik niet zo goed in. Toch is dat precies wat ik nu moet doen.

Ziek thuis

Want nu zit ik dus ziek thuis. Waar een zwangerschap toch al zorgt voor een verlaagde weerstand, helpt vermoeidheid daar niet echt aan mee. De griep had ik al gehad, maar leek weer terug te komen. Noodgedwongen en op dringend advies van mijn verloskundige ben ik aan het kijken naar mogelijkheden om tijdelijk minder te werken om minder fulltime moe te zijn. Wat ik echt stom vind van mezelf. Mijn baas hoeft er niet onder te lijden dat ik zwanger ben. Niet dat mijn leidinggevende dat zo ziet, overigens. Die is het alleen maar heel erg met mijn verloskundige eens gelukkig. Zij vindt ook dat ik rust moet nemen en om mezelf moet denken. Net als de rest van de wereld.

Rust, rust en nog eens rust

Vandaag heb ik mijn rust genomen. Ik heb de wereld de wereld gelaten en ben op de bank geploft. Nadat ik een uurtje of twaalf had geslapen. Thijmen liet mij heel lief mijn gang gaan en vroeg weinig aandacht. Na een uurtje of wat zo gezeten te hebben, dacht ik wel weer van alles te kunnen doen. Heel snel kwam ik tot de ontdekking dat ik ook alles kon. Zolang ik maar stil bleef zitten. Want toen een kwartier later de was hing, stond ik als een gek te zweten en werd ik licht in mijn hoofd. Om het feest compleet te maken begon ook het litteken van de keizersnee te steken.

Dus ja, rust is het devies. Ik heb voor de komende maanden een nieuw mantra: het-is-maar-tijdelijk. Het kindje is natuurlijk ontzettend welkom, maar ik zal blij zijn als ik weer alles kan doen wat ik daarvoor ook kon. Als ik niet meer fulltime moe, maar fulltime werkende moeder ben.

1 gedachte over “Fulltime moe door fulltime werk en 2e kindje op komst”

  1. Hoi Ellen,

    Ik kan me voorstellen dat je daar naar uitkijkt, maar ook in de eerste maanden als jullie 2e kindje er is gewoon de tijd nemen voor jezelf! Waarschijnlijk ben je ook vergeten dat de 1e maanden slopend kunnen zijn :).

    Ik wens je veel goede weken toe, met de broodnodige rust, en probeer ook een beetje te genieten in plaats van alleen maar op jezelf te mopperen :).

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven