Gastcolumn: De wonderen van de overzijde, door Ellen Dros

Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar toch intrigeert deze vraag mij al jaren: “Is er meer tussen hemel en aarde?” De ene zegt van niet en lacht er om, maar volgens mij zijn er wel degelijk mensen die echt bijzondere gaven hebben. Natuurlijk zit er een hoop nep tussen en moet je het kaf van het koren scheiden, maar als je de goede ontmoet dan zou je er veel steun aan kunnen hebben.

Ik kijk graag naar programma’s of films die hier over gaan. Derek Ogilvy, Bones, Medium, het zesde zintuig en ga zo maar door. Ik weet wel dat het niet allemaal waar is maar toch denk ik als ik iets bijzonders zie: “Hoe is het mogelijk?” Mijn man vindt het allemaal onzin en ik denk dan ook dat de meerderheid van de kijkers uit vrouwen bestaat. Het allerliefst keek ik altijd naar Derek Ogilvy, maar tot mijn grote schrik is hij laatst bij het programma Rambam van de Vara ontmaskerd. Een meisje uit het publiek (de presentatrice van dat programma) kreeg een reading met haar overleden opa. Derek vertelde daar het één en ander over, maar helaas kwam na afloop de aap uit de mouw. Opa was nog springlevend! Oh… wat baalde ik daar van toen ik het las. Weer een illusie armer. Ik vond het zelfs gemeen van de programmamakers, maar ergens hebben ze wel gelijk. Los van het feit dat ik denk dat Derek echt wel IETS kan, is hij met zijn shows te ver doorgeslagen, want laten we nou eerlijk zijn: dit werkt toch nooit met een zaal vol mensen? Ik denk dan ook dat die geesten op een gegeven moment moeten hebben gedacht: “Derek,  je kunt de boom in! Als jij hier veel geld mee denkt te gaan verdienen, dan haken wij af”.  Er zijn al veel van dit soort mensen op de buis geweest en ik moet zeggen dat Derek het nog lang heeft volgehouden. Die vreselijke “Char” bijvoorbeeld, was voor mij na de eerste uitzending al niet geloofwaardig meer. Dat gegoochel van haar met letters, daar zijn wij Nederlanders toch veel te nuchter voor? Toch heb ik zelf ook iets wat ik niet kan benoemen. Ik droom namelijk af en toe hele bijzondere dromen en als ik die dan achteraf ga analyseren komt er meestal een wijze les uit. Natuurlijk droom ik ook normaal, maar dan weet ik de volgende morgen al niet meer waar hij over ging. Ook zie ik wel eens iets wat té toevallig is. Die witte vlinder bijvoorbeeld, die mij lange tijd bleef volgen na het overlijden van mijn vader.

Ooit ben ik eens naar “een echte helderziende” geweest. Het adres had ik via een collega, die wist dat deze vrouw zelfs voor de politie werkte.

Ik was nog jong en onzeker over een buitenlands vriendje en ik hoopte dat zij mij zou gaan vertellen wat ik moest doen. Zoals afgesproken gaf ik haar 25 gulden en een pasfotootje van hem. Vervolgens legde zij het op haar hand met de beeltenis naar beneden en wreef er over.

Daarna keek ze me aan, begon opeens te praten en zonder dat ik IETS had gezegd zei ze: “Oh… dit is héél erg moeilijk”. Ze keek me daarna streng aan en zei dat ik niet geschikt was om later achter een rolstoel te lopen. Binnen tien minuten stond ik weer buiten en had geen idee wat ik met DIE informatie moest. Echter… jaren daarna (toen onze verkering al lang uit was) werd het mij alsnog duidelijk.  Ik kwam namelijk (na twintig jaar) weer in contact met mijn oude liefde en zag tijdens onze ontmoeting dat hij op krukken liep. Even dacht ik aan een ongeluk, maar toen hij mij vertelde dat hij erg ziek was geworden en inmiddels trombose had in beide benen, voelde ik het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Uiteraard moest Ik gelijk terugdenken aan die bijzondere vrouw. Vanaf dat moment wist ik het zeker: Er is meer tussen hemel en aarde.

Wat zou ik graag contact willen hebben met mijn overleden vader. Even vragen hoe het met hem gaat en of hij nu rust heeft. Maar nu Derek Ogilvy is ontmaskerd, zit dit er voorlopig niet in. Ik moet het dus hebben van mijn beeldende dromen en de mooie (zie aantal columns terug) witte vlinder.