Gastcolumn: Jonge blom, door Ingrid de Bruijn

Nog maar “even” en dan is het zover, dan word ik vijftig. Lekker jong toch! Nog één jaar voordat ik “de wijsheid in pacht heb” Dat zogenaamd niets meer hoeft, maar wel alles mag. Dat ik op papier eindelijk tijd krijg voor mezelf. Er hoogstwaarschijnlijk een of twee van mijn bloedjes eindelijk het pand gaan verlaten. In een of andere, leukere, interessantere stad een op dit moment nog nader te bepalen studie gaan volgen. Om alleen in het weekend met kilo’s vuile was ons pand te betreden. En hoogst waarschijnlijk ook nog eens drie keer per week binnen te vallen, om voor de training, een uiterst voedzame maaltijd toegediend te krijgen.

Een leeftijd waarop ik mijn eigen moeder volledig had afgeschreven. Die was in mijn ogen rijp voor het bejaardentehuis. Dat die toen nog een studie ging doen, was in mijn ogen absoluut belachelijk. Dat ze hem met goed gevolg afrondde, oogstte in mijn ogen daarentegen wel veel bewondering.

Ondertussen zit ik in een huis met pubers en een basisschoolkind. Geen kleuter meer, maar eentje die er net tussen in hangt. Die nog alle zorg en aandacht nodig heeft en iedere dag naar school gebracht moet worden en uiteraard ook weer opgehaald. Iets wat me wel weer jong houdt. Zweef ik mooi wel tussen het inlegkruisje en de tenalady.

Die grens van vijftig blijft toch iets magisch hebben. Alsof het dan niet meer nodig is om je te verontschuldigen. Wie weet ga ik wel een of andere studie volgen. Maar dan wel een waar ik niet veel, niks dus, voor hoef te doen en wel iets mee bereik. Want om heel eerlijk te zijn ben ik wel van de makkelijke. Minimale inspanning met maximaal resultaat. Hebben die kinderen dat toch niet van een vreemde. Dit is altijd wel een beetje mijn motto geweest. Vroeger op school al en tijdens alle andere opleidingen ook. Heel misschien ga ik me wel opgeven voor een cursus paaldansen of iets anders extreems of wordt het wel Nordic Walking, brrrrrrrrrrr.

Bij de H&M val ik inmiddels tussen de afdelingen oud, gemiddeld en jong. Maar waar ik ook mee thuiskom, het wordt in de meeste gevallen door de heren afgekeurd. Te lang, te kort, te kleurig, het maakt je dik of het ziet er niet uit. Heel soms, maar dan ook echt heel soms, wordt het goedgekeurd, het kleed je af, zeggen ze dan. Ook zo’n lekkere binnenkomer.

Durf ik dan eindelijk dan toch een keer een Marlies Dekkers aan te schaffen? Die waarschijnlijk door slechts één persoon hier in huis wordt toegejuicht, mits ik het prijskaartje er maar afknip. Mijn ouden vinden dat zeker weten niets. Zoiets op mijn leeftijd valt in de categorie hoerig. Bij Heleen kan het volgens hen wel maar ja Heleen is een ander verhaal. Die kan het hebben. Fijn dank je, lieverd, nog zo’n opsteker.

Vijftig, laat maar komen. Hoewel het in de praktijk allemaal wel heel anders zal lopen dan ik op dit moment voor ogen heb.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven