Onlangs las ik het volgende artikel uit de Telegraaf:
Heb jij een lievelingskind? Het is een groot taboe, maar het komt vaker voor dan je denkt: een voorkeur hebben voor een van je kinderen. Maar liefst één op de zes moeders heeft een lievelingskindje. Uit onderzoek bij meer dan duizend lezers van Netmums, een Britse website voor ouders, blijkt dat zestien procent van de moeders haar ene kind leuker vindt dan de andere.
En toen…moest ik even slikken…..want hoe zat dat eigenlijk bij mij? Heb ik ook een lievelingskind en hoor ik dan ook bij die 16 procent? Kijk, laten we eerlijk zijn, ik heb echt 2 verschillende soorten gevoelens bij mijn jongens maar om de ene nu meteen te bestempelen als lievelingskind….nee, dat gaat mij te ver. Wat is het dan wel? Ik lees even verder….
”Moeders die een lievelingskind hebben, schamen zich diep voor hun voorkeur”, aldus Christine Duff, een van de onderzoekers. Volgens haar hebben moeders het meeste moeite om een hechte band te krijgen met het oudste kind omdat vrouwen het kind associëren met de moeilijkheden die komen kijken bij de eerste keer moeder worden.
Dit komt dichter in de buurt bij mijn gevoelens. Ik vond het daadwerkelijk een aardverschuiving op het moment dat er 7 jaar geleden in mij een moeder geboren werd. Het lichamelijke proces was al shocking, maar de komst van mijn oudste zoon bleek veel meer impact in mijn leven hebben dan dat ik ooit had kunnen bedenken. Het eerste jaar was ik continu in gevecht met mijn tijd, slaap, lijf, werk en alle rollen die ik wilde blijven vervullen. Jaar 2 ging al beter en in jaar 3 waren we weer op adem en toen kwam zoon nummer 2. En toen…..nee, het circus begon niet opnieuw…. Ik wist nu een beetje wat ik kon verwachten en alles liep gewoon veel relaxter. Lag dat aan mijn “lievelingskind”? Nee, het lag aan mij. Ik was meer relaxt en kon de situatie beter handelen. Toch bleef het verleidelijk om dan te denken dat het aan het kind lag en dat je vanaf dag 1 een betere band met deze frummel hebt. Ik heb mezelf vaak horen zeggen: “Ik houd op een andere manier van allebei en….is dat erg? Mijn gevoelens zijn nu eenmaal anders voor beide jongens daar kan ik niet omheen. Maar iedereen is toch uniek met een eigen gebruiksaanwijzing?” Ik lees verder…
Moeders moeten beseffen dat het niet abnormaal is om een voorkeur voor een van de kinderen te hebben.
Oh gelukkig maar……Zelf denk ik dat het ook zit in een stuk herkenning van jezelf in je kind. Ik herken mezelf bijvoorbeeld enorm in mijn eigen moeder en in mijn oudste zoon en wat minder in mijn tweede zoon. Mijn man herkent zich meer in onze jongste zoon en er lijkt een soort natuurlijke kruisbestuiving te hebben plaatsgevonden. Hij heeft wat meer feeling met de oudste en ik wat meer feeling met de jongste. Wat de exacte psychologie daarachter is…..ik weet het niet en het maakt mij niet uit. Ik mag mijn liefde verdelen over mijn mannen en ieder krijgt zijn eigen portie en ik….kan alleen maar mijn uiterste best doen!
Ja Franka, Ik herken veel in dit verhaal. Ik weet dat het niet kan en eigenlijk ook niet mag maar ook ik heb met mijn ene dochter een betere band dan met mijn andere. Ik hou van alletwee overigens wel evenveel.
Ik hoop dat de band beter gaat worden als de pubertijd voorbij is maar op dit moment is het moeilijk.
Groetjes van Ellen
p.s. Heb je misschien een broer die Marco Huveneers heet Franka?