Ik weet nog goed hoe ik vroeger dacht dat mijn ouders alles wisten. Dat zij gewoon wisten hoe ze voor ons moesten zorgen, hoe mijn moeder gewoon wist hoe ze het huishouden moest doen en alles onder controle had. Ik dacht dus ook dat ik me volwassen en capabel zou voelen als ik kinderen zou hebben. Tja… Ik heb een dochter, dat wel. Maar volwassen? Capabel? Nee, dat voel ik me absoluut niet! Als ik met andere mama’s praat voel ik me altijd het kleintje, de onervaren, warrige, losgeslagen moeder. Mijn huis is altijd net een beetje viezig, want als het beneden eindelijk eens schoon en opgeruimd is, was de bovenverdieping al lang geleden aan een grote beurt toe. Mijn dochter luistert met haar twee jaar bijna permanent juist niet naar me, eet alleen met haar handen (als ze al eet), gilt er lustig op los (ook midden in de nacht) en vloekt al als een volwassen dokwerker.
Ik probeer evenwichtig te zijn. Ik wil heel graag mijn huishouden onder controle krijgen en mijn dochter opvoeden tot het welgemanierde engeltje wat heus ergens in haar schuilt. Maar hoe? Bij de vraag hoe mijn moeder dat eigenlijk deed, besloot ik eens kritisch naar het verleden te kijken. Ik ontdekte dat mijn moeder vooral heel vaak boos en chagrijnig was. En eigenlijk vaker tegen ons schreeuwde dan nu geaccepteerd zou worden. Ik denk dat de kinderbescherming ook nogal twijfelachtig zou zijn over de hoeveelheid klappen die wij ontvingen. Haar huis was dan misschien wel schoon, maar van dat opvoeden bakte zij eigenlijk ook niet zoveel.
Eigenlijk, zo kwam ik tot de conclusie, ben ik liever een goede moeder in een vies huis! Vanaf dat moment besloot ik dus wat geduldiger te worden naar mijn dochter toe. Haar meer te prijzen en minder nee, nee, nee te zeggen. Het stoppen met vloeken, zo moet ik met schaamte bekennen, is nog niet gelukt. Ik heb de vloekwoorden wel al wat kindvriendelijker gemaakt. Dat was weliswaar wat noodgedwongen, want dochterlief begon me namelijk rap na te praten. Ik wilde een al te forse gereproduceerde krachtterm van dochterlief op het kinderdagverblijf toch echt voorkomen. Wat ze nu na zegt, klinkt schattig bijdehand en een tikje ondeugend. Daar kan ik wel mee leven.
Ik stofzuig nu ook samen met mijn dochter en accepteer dat ik dus maar zelden echt goed stofzuig. Een tweejarige blijkt namelijk bijvoorbeeld niet heel goed onder de bank te kunnen stofzuigen helaas. Voordeel is wel dat er in elk geval op de zichtbare plekken minder ligt. Ook scheelt het een taak die ik moet doen in de spaarzame kindloze-uurtjes.
Bij mijn dochters lievelingshobby heb ik bovendien geaccepteerd dat ik beter maar niet kan proberen de bende te voorkomen. Je geniet dan namelijk helemaal niet van haar lieve superblije gezichtje als ze wild met haar armpjes zwaaiend haar glitters over haar kunst uitstrooid. Je zit dan alleen maar heel krampachtig te kijken naar wat er geknoeid wordt in plaats van naar het mooie. Want laten we wel wezen een prachtige glittervloer is toch alleen maar een bonus na zo’n blije dochter? En met een beetje mazzel hou je er ook nog een mooi kunstwerk voor aan de muur aan over, kun je die mooi over de verfvlekken heen hangen!
