Weet je nog dat je als kind reageerde met “wat je zegt ben je zelf…” Met zo’n spontane actie was voor jou het probleem vaak wel opgelost, maar in de grote mensenwereld werkt het zo niet meer. Als zich nu situaties voordoen, zeggen we vaak niets. Maar daarentegen dénken we van alles en vínden we van alles! In gesprekken hoor je vaak: “….Ja, maar hij…..” We wijzen naar een ander en geven hem of haar de schuld. Hoe waar is ‘wat je zegt ben je zelf’ eigenlijk?
Geef jij ook wel eens een ander de schuld? Heb je daar een voorbeeld van? Ik wel! Een paar dagen geleden nog…. een voorval met m’n puberdochter. Ik glimlachte om mijn gedachten waarbij ik de schuld bij een ander legde, probeerde het van een andere kant te zien en dacht er nog eens goed over na.
Als jij ook eerlijk naar jezelf durft te kijken, geef dan eens antwoord op de volgende vragen:
Waar baal je van? …….. (vul maar in)…… Wie geef je daarvan de schuld? ……… Waarvan geef je diegene de schuld? ……….. Is dat waar? ……………. Hoe weet je dat? ………..Baseer je dat op feiten of gedachten? …………….
Als je bovenstaande vragen hebt beantwoord, dan blijkt vast dat JIJ zoiets nooit zou doen! Nee, dat klopt! Die ander doet namelijk dingen anders dan jij!
En als je diegene de schuld geeft, wat doet dat met jou? Wat denk je dan allemaal? Hoe voel je je als je aan die ander denkt? Hoe gedraag je je als je die ander ziet of spreekt?
Merk je hoe je gedachten en je gevoelens, je gedrag bepalen? Hoe weet je nou dat wat die ander doet, niet goed is? Weet die ander hoe JIJ daar tegenaan kijkt en dat het jou teleurstelt, verdrietig of boos maakt? Is het terecht dat je die ander de schuld geeft?
Pffff……. moeilijk hé?! En dan te bedenken dat je die ANDER niet kunt veranderen. Dus wat kun JIJ doen?
Draai je schuldvraag nu eens om naar jezelf. Dus in plaats van bijvoorbeeld: “Pietje doet maar en communiceert niet” naar “IK doe maar en communiceer niet”………. (vul maar in)……. Hoe is dat? Is het misschien méér waar dan je eerste gedachte?
Nu je het zo eens van de andere kant bekijkt….. Zou jij iets aan die situatie willen veranderen? Zo ja, wat dan? Durf jij die stap te nemen en in gesprek te gaan? Vertel die ander wat het met jou doet en bespreek jouw ideeën/gevoelens/gedachten. Door ook naar de ander te luisteren, wordt de situatie helder en wellicht kunnen jullie nog iets van elkaar leren. 😉
Gedachten hebben we allemaal en deze staan nooit helemaal stil. Onze gedachten komen voort uit onze opvoeding en wat we in ons leven hebben meegemaakt. Voor jou zijn deze gedachten de ‘waarheid’. Maar bedenk wel, dat iederéén zo zijn ‘waarheid’ heeft. Wat jij belangrijk vindt, vindt een ander niet belangrijk. En wat jij als vanzelfsprekend ervaart, is voor een ander niet vanzelfsprekend. Je kunt daar je hoofd over blijven breken met gedachten en een ander de schuld geven, maar durf ook eens eerlijk naar jezelf te kijken.
Zo betrapte ik mijzelf er dus ook op. Doordat ik er verder over nadacht, verdween mijn boosheid. Ik heb de ander gebeld en verteld waar ik mee zat. En zoals ik al verwachtte, het bleek heel anders dan ik in eerste instantie dacht. Ga en blijf met elkaar in gesprek! Het voorkomt scheve gezichten en veel narigheid, altijd. En ik weet nu, ook in de communicatie met pubers! 🙂
Met mijn coaching zorg ik ervoor dat jij jezelf leert kennen en je eigen antwoorden vindt. Je hebt tenslotte niets aan die van mij, want dat is namelijk mijn ‘waarheid’. Ik help je door je inzicht te geven in jouw gedachten, je gevoelens en je gedrag en geef daarbij ondersteuning om met verschillende situaties om te gaan.
Merk je dat je in één of meerdere situaties niet verder komt? Mail mij, ik help je graag verder.
Boektip:
Het boek “De vier vragen” van Byron Katie is een boek die je kan helpen bij het onderzoeken en het veranderen van je eigen, vaak negatieve gedachten.
