Gastcolumn:Later als ik groot ben… door Hanneke Kromhout

“Mama, waarom ben jij een meisje?”. Twee nieuwsgierige donkerbruine ogen kijken me onderzoekend aan. “Omdat ik zo geboren ben, liefje” antwoord ik bijna zonder na te denken. Ik geniet van het moment dat ik op de rand van het bad zit en Kingston druk is met zijn bekers in het bad.
Voordat ik het doorheb zitten we aan een denkbeeldig theekransje met zes plastic bekers gevuld met lauwwarm water. Uiteraard krijg ik de donkerblauwe beker toebedeeld en heeft Kingston voor zichzelf de knalroze uitgekozen.
Stapeldol is hij op de kleur roze. Zelfs als ons buurmeisje er is en de bekers moeten worden verdeeld, mag zij kiezen tussen de oranje, gele, blauwe en groene beker.

Het aankleden is voor mij nu een stuk gemakkelijker. In plaats van mij te verzetten tegen zijn voorliefde voor roze, heb ik nu diverse roze t-shirts, blouses en pullovers gekocht. Wat vroeger het drama van aankleden was, is nu bijna iedere morgen een feest. Uiteraard is er in de sectie roze kleding ook nog voorkeur voor bepaalde kledingstukken. Zodra ik één van zijn lievelingsshirts uit de droger haal, klinkt er een vrolijk gejuich achter mij. Want ook de was doe ik nooit alleen, ik heb mijn eigen persoonlijke assistent in het huishouden. Met Gods gratie mag ik de stofzuiger van hem ‘lenen’ om het huis stofvrij te maken, want deze heeft hij allang tot zijn speel collectie toegevoegd. Net zoals de wasmanden en de roze plumeau. Prachtig om te zien hoe hij op zijn manier alles met de plumeau afstoft. Nog nooit heeft hij iets omgestoten. Nee, alles gaat met beleid en opmerkzaamheid.

Als wij een keer tijdens zijn afwezigheid besluiten om het huis anders in te delen, worden onze inspanningen ruimschoots beloond door zijn reactie.
“Wie heeft dat gedaan? Wie heeft ons huis zo mooi gemaakt?” vraagt hij terwijl hij vrolijk door de woonkamer huppelt. Zelfs als ik een nieuwe kaars neerzet wordt het opgemerkt. Om maar te zwijgen van zijn reactie op een nieuw kapsel of sieraden.

Boodschappen doen is ook een feest. Soms heeft hij zijn eigen karretje en andere keren zit hij bij mij in de winkelwagen. Altijd denkt hij mee en hij weet precies wat we moeten hebben. Laatst begon hij uit zichzelf te zingen, midden in de supermarkt klonk zijn halfschorre stem:
“Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los
Anders raak je de weg nog kwijt
En dan krijg je reuze spijt
Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los”
Gevolgd door het vertederende: “Mama, ik ben die olifantje en jij bent de mama.”
Uiteraard heb ik hem helemaal bedolven met knuffels, ook middenin de winkelpaden.
Op die momenten kan de wereld mij gestolen worden en geniet ik van het moment.

“Later als ik groot ben, word ik ook een meisje!” zegt Kingston terwijl hij zelf de stop uit het bad trekt en zijn speelgoed weer keurig op volgorde opruimt.
“Schat, jij bent een jongen en later als je groot bent dan word je een hele vent, net als papa”.
Maar daar is hij het totaal niet mee eens. Volgens hem kan hij, als hij wilt, later ook een meisje worden.
Ik bedenk me dat het geen zin heeft om een discussie over dit onderwerp met een kleuter aan te gaan dus laat ik het hierbij.

Meer lezen van Hanneke ? Kijk dan hier

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven