Ik las in mijn timeline dat Joyce van de Pas veertig is geworden en dat Mamsatwork inmiddels duizend unieke bezoekers heeft behaald. Het is dus weer tijd voor een column! Het onderwerp voor de column was snel gevonden. Leeftijd, dat leek me wel toepasselijk. En om precies te zijn: je geestelijke leeftijd. Want, al is het ’n cliché: age is more than just a number 😉 .
Lees ook: Mijn man is veel ouder dan ik… So what?
Leeftijd is meer dan een nummer… Volgens mij
Nog niet zolang geleden zat ik tijdens een dineetje naast een dame en die vroeg mij wat ik deed. ‘Ik schrijf romans,’ zei ik, ‘Over vrouwen van rond de dertig, over hun levens, carrières, gezin, familie en de liefde. En hoe ze moeten worstelen om aan al die belangrijke zaken voldoende tijd te geven.’ ‘Vrouwen van dertig?’ vroeg ze, en ze keek me onderzoekend aan. ‘Waarom dertigers? U bent zelf toch niet meer…’ Ze was het type van geruite rok tot over de knie, gezondheidsstappers en nog niet helemaal grijs haar. Waardoor ze in de tussenfase van het peper en zout zat, maar haar gezicht was zo strak als een babybilletje. Ik vermoedde dat ze jonger was dan ik. Heel even vroeg ik me af of ik haar mijn onbewezen theorie over geestelijke leeftijd moest uitleggen en besloot dapper een poging te ondernemen.
Mijn theorie over geestelijke leeftijd
‘Ik had een tante en die was tweeënnegentig,’ zei ik. ‘Ze was weduwe, maar had een vriendje van vierenvijftig. Op het einde van haar leven was ze halfblind en doof, maar haar lippen waren nog altijd vuurrood gestift, alhoewel het vaak ook naast haar lippen zat. Haar nagels waren gelakt en ze had altijd een zwart lijntje onder haar ogen. Ze liep moeilijk, maar toch dartelde ze door het leven. Het was een kreng van een mens, maar ik heb iets waardevols van haar geleerd. Ze bezag het leven door de ogen van een jonge vrouw.
Ik begreep dat nooit zo goed, maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat ze dat niet speelde. Ze was gewoon geestelijk niet ouder dan vijfentwintig, waardoor ze de nieuwsgierigheid van een jonge vrouw had behouden.’ ‘Ik heb zo’n hekel aan vrouwen die zich zo nodig jonger moeten gedragen’, reageerde mijn tafelgenoot.
Geestelijk nooit oud worden
‘Nee, maar daar gaat het niet om,’ haastte ik mij te zeggen. ‘Ik geloof dat iedereen een bepaalde geestelijke leeftijd bereikt en sommige mensen worden geestelijk gewoon niet zo oud. Je gedraagt je niet jonger. Het gaat erom hoe je denkt. Je denkt naar je geestelijke leeftijd, daar kun je weinig aan veranderen.’
Willen we jong blijven?
‘En hoe oud bent u geworden?’ vroeg ze schamper. ‘Nog geen dertig. Daarom schrijf ik ook zo graag over dertigers. Ik bewonder ze en misschien kijk ik zelf wel stiekem een beetje tegen ze op.’ Inmiddels trok de dame naast mij haar wenkbrauwen op. Het was duidelijk dat ze er niets van begreep. ‘Tegenwoordig doet iedereen krampachtige pogingen om jong te blijven. Ik vind het maar niks en erg onnatuurlijk. Je moet je gewoon naar je leeftijd gedragen. Al die vrouwen die zo nodig hun haar moeten verven. En dan dat Botoxgedoe. Ik vind het maar zielig.’
‘Het gaat niet om Botox en een verfbeurtje,’ probeerde ik nogmaals tegen beter weten in. ‘De buitenkant is slechts een verpakking en natuurlijk vind ik het belangrijk dat die buitenkant er een beetje leuk uitziet, maar dat heeft niets te maken met hoe ik denk. De eerste tien jaar van mijn moederschap vond ik het volstrekt idioot dat ik kinderen moest opvoeden. Daar vond ik mezelf veel te jong voor. Maar ik heb pas na mijn dertigste kinderen gekregen, dus dat werd ook wel een beetje tijd.’ Ik lachte er vrolijk bij omdat ik het zelf eigenlijk heel grappig vond.
En sommigen worden oud geboren…
Ze keek me aan met grote ogen van onbegrip en met een schok kwam ik tot conclusie dat mijn onbewezen theorie over leeftijd heel erg klopt, maar dat het dus ook heel goed andersom kan werken. Deze dame was op haar twintigste waarschijnlijk al geestelijk tachtig geworden. Daar kon ze helemaal niets aan doen, maar wat ik ben blij dat de natuur mij anders heeft toebedeeld. Mijn geestelijke leeftijd ligt in ieder geval nooit op bejaardenniveau 😉 .
Astrid schrijft, zoals jullie wellicht weten, vaker een gastcolumn voor ons. En iedere keer weer weet ze ons aan het denken te zetten. Bedankt Astrid!
