Zoals belooft, deel 2 van mijn leed dat ‘lieve’ buren heet. In mijn vorige blog schreef ik al dat mijn gezin en ik verhuist zijn vanwege burenoverlast. En dan niet zomaar geluidsoverlast buren nee elkaar slaan, spullen gooiende, liegende, harde muziek draaiende, marihuana-dealende, in onze tuin sigaretten gooiende burenoverlast. Do i need to say more? Juist….begrijpelijk dus dat de politie bij ons onder sneltoets 1 stond.
Geluidsoverlast buren, het kan altijd nog erger
We hadden verwacht dat, na de geboorte van hun dochtertje, ze een stuk normaler zouden worden of in ieder geval doen. We keken dan ook echt uit naar de geboorte moet ik zeggen. Helaas pindakaas, verkeerd gedacht. De harde muziek, marihuana, vrienden die bleven logeren en waar ze altijd ruzie mee maakten met vechten tot gevolg. Alles ging gewoon door! En dat kindje? Dat lag er ergens tussen. Ik moet zeggen dat we de kleine de eerste maanden nooit hebben horen huilen, maar of dat nu komt, omdat ze happy was of omdat ze stoned was? Geen idee.
Jeugdzorg op de stoep
In ieder geval gingen meer buren zich er mee bemoeien gelukkig en kwam er na een tijdje Jeugdzorg op bezoek. Van de wijkagent hebben wij te horen gekregen dat ze nu nog niets kunnen doen. Het kindje is weliswaar spierwit met vaak walletjes onder de ogen en wat langzamer wat betreft de ontwikkeling, maar ziet er verder goed uit. Jeugdzorg houdt in ieder geval wel een oogje in het zeil. Oké, hopen dat het goed gaat was onze eerste insteek. Maar je hoort wel vaker rare dingen, en helaas ging het niet goed.
Nog meer geluidsoverlast van de buren
Na de eerste verjaardag van hun dochtertje en velen ruzies verder, zowel tussen onszelf en de buren en andere buren met hen, hoorden wij midden in de nacht een enorme gil. Een gil van pijn, hij had haar geslagen. Wij zaten gelijk rechtop in bed. “Wat nu weer?” Aangezien ze zo hard aan het schreeuwen waren konden we flarden van het gesprek opvangen.
De woorden, en excuses dat ik het opschrijf, maar ik wil je de ernst laten inzien, k*nker en ho*r kwamen om de paar seconden voorbij. Net als: “sla me dan!”, “je kunt nergens heen!”, “Dit huis is van mij!”, “Wie is hij?”, Je wil dat ik mij als een ho*r blijf gedragen!” en “Je bent toch een ho*r?!” en nog meer onzin waaruit wij opmaakten dat de hel was losgebroken.
Tijd voor de politie
Gevolgd door geren, spullen die op de grond vielen en een deur waar hard tegenaan werd getrapt maakten het voor ons duidelijk: politie bellen. De buren boven deze mensen waren ons al voor en de politie stond al op de stoep. Uit nieuwsgierigheid (sorry, ik ben ook maar een mens 😉 ) stonden we in het portiek te kijken. Wat zou er gebeuren als ze open zouden doen voor de politie?
Ik had verwacht dat er een grote mond tegen de politie zou komen, gevolgd door een ‘er is niets aan de hand’ zoals vaker voorkwam, maar nee. Ze rende, half struikelend, naar buiten met haar krijsende kindje in haar armen in alleen een kort broekje en een hemdje. De tranen en het snot liepen over haar gezicht. Ow dit was serieus. Hoe erg ik ook een hekel aan ze had gekregen, dit vond ik zielig. Ik duwde dan ook onze deur verder open en zei dat ze bij mij mocht gaan zitten. Dat was de eerste keer dat ze mij niet boos, arrogant of vies aankeek, maar dankbaar met een waterig lachje langs mij liep.
Helemaal gebroken in haar relatie
De politie ging eerst even polshoogte nemen bij meneer die nog tierend door het huis liep en mijn vriend was met onze dochter bezig. Die was door de ruzie wakker geschrokken en vond een nachtelijke wandeling wel een goed idee. Daar zat ik dan. Met een meisje op de bank met haar dochtertje, helemaal gebroken. Na een glas water en de tranen gedroogd te hebben, hebben we het uitgebreid over haar dochtertje gehad.
Dat vrolijkte haar wat op. Mij alleen iets minder. De kleine was al 1 jaar geweest, 14 maanden, en had geen tanden, kon niet lopen en amper kruipen. Natuurlijk zijn sommige kids wat langzamer, hallo mijn dochter liep pas bij 15 maanden, maar zo langzaam? Bezorgdheid werd steeds groter en mijn boosheid vanwege hun gedrag verdween steeds meer. Ze zijn nog zo jong en hebben allebei geen ouders om hun alles uit te leggen. Ben ik misschien te gemeen tegen hun geweest?
Wat nu?
Toen de politie eenmaal weer beneden kwam hoorde ik het verhaal van haar. Ze hadden ruzie gekregen, omdat hij wilde roken, maar er niets meer was. Toen begon hij haar te slaan, omver te duwen en met spullen naar haar te gooien. Ze vertelde dat ze zich uiteindelijk had opgesloten in de slaapkamer. Maar dat ze bang was dat hij de deur intrapte en deed de deur dus weer open. Toen heeft hij haar op de grond gegooid. Op de vraag waar hun dochtertje was gaf ze geen antwoord en die vraag bleef ze steeds ontwijken. De politie heeft haar uiteindelijk mee naar boven genomen. Nadat alles weer rustig was, zijn ze naar ons gekomen. Ze hadden al het een en ander doorgekregen over de situatie en vonden het zeer kwalijk. Het is niet gezond voor hun, maar al helemaal niet voor hun dochtertje. Ze gingen er zeker werk van maken.
Geluidsoverlast buren, een onhoudbare situatie
Na deze woorden waren wij zo blij. We hadden het dus toch allemaal goed ingezien en hopelijk keert dan snel de rust terug! Helaas is dit nooit gebeurd. De eigenaren van zowel het huis boven ons als onze huiseigenaar waren zo verschrikkelijk passief dat de wijkagent niets meer kon doen. En daar zit je dan, niet alleen met de geluidsoverlast van je buren, maar ook met een knoop in je maag.
Na een aantal maanden hebben wij het maar opgegeven. Iedere dag was het weer feest. We werden er zo gek van dat we elkaar bijna in de haren vlogen en dat wilden we niet. Ook logeerden we vaker bij familie dan dat wij in ons eigen huis woonden. Tijd voor een andere plek. Op zoek naar een woning. En wat is dat snel gelukt! Binnen een maand konden we weg, heerlijk!! De beste beslissing ooit.
En zal ik je nu eens wat zeggen? Na twee maanden in ons nieuwe huisje ga ik de drama nog bijna missen ook 😉 . Bijna, maar niet helemaal. Herken jij iets in problemen met je buren? Deze site geeft je de nodige informatie.
Hallo lieve dames! Ik ben Kim en mag het team komen versterken. Ik ben een studerende mamma van 26 jaar oud en woon samen met mijn vriend in Den Haag. Wij zijn de trotse ouders van een ongelofelijk lieve, ondeugende, schattige, puberende peuter genaamd Luana. In het dagelijkse leven houd ik mij bezig met mijn studie Media & Entertainment die ik bijna mag afronden, de fratsen van mijn dochter, fitness (als ik moed heb verzamelt om te gaan), familie, vriendinnen, shoppen en nu ook met blogs voor jullie schrijven. De blogs zullen veel te maken hebben met mijn dochter en het moederschap met zijn ups and downs. Veel leesplezier!
Hoi Kimberly,
Ik heb je blog gelezen en vind het erg heftig wat jullie hebben meegemaakt met jullie buren. Ik me voorstellen dat dit veel indruk op jullie heeft gemaakt. Ik vind dat je goed gereageerd hebt en inderdaad verhuizen is de beste optie in dit geval. Ik ben zelf woonconsulent bij een woningcorporatie en behandel dit soort zaken ook vaak als huurders van ons met dit soort klachten komen. Ik zou dus altijd adviseren om een melding te doen bij de verhuurder als je een huurwoning hebt. Een verhuurder is ook juridisch verplicht om woongenot te garanderen en moet dus ook in actie komen als er dit soort klachten komen. Verder is het altijd goed als je merkt dat een gezin of kind in een noodsituatie zit om de politie te bellen. In dit geval gaat het om een jong kindje en is het erg van belang dat hulp wordt ingeschakeld. Je kan dan ook altijd een melding doen bij het meldpunt Veilig Thuis. Dit is een organisatie die onderzoek gaat doen naar de klachten en ook verdere maatregelen neemt als dit nodig is. Hier voor kun je informatie vinden op de website: http://www.vooreenveiligthuis.nl/ik-maak-me-zorgen-om-iemand
Hopelijk hoef je dit niet meer mee te maken, veel woongenot op jullie nieuwe plek!
Groetjes Rosa