Het moest er maar eens van komen. Al een tijdje hik ik ertegenaan, ik wilde het wel, maar het lukte me niet. Daar waar ik vaak geen moeite heb de woorden te vinden, willen ze nu niet komen. Te moeilijk, te verwarrend, te verdrietig en waarschijnlijk ook te confronterend. De storm liet diepe sporen na en veranderde alles wat ooit vanzelfsprekend was.
Mijn vader werd ziek en stierf binnen een half jaar. Mijn vader, die nooit ziek was, altijd werkte, lag daar zomaar in het ziekenhuisbed en vocht tegen een tegenstander waar met geen mogelijkheid van te winnen was. Dat werd al snel duidelijk.
Opeens spraken we over kanker, chemo, uitzaaiingen, pijnbestrijding, palliatieve zorg en sterven. En tussendoor probeerden we te genieten. Genieten van dat wat er nog wél was, van de tijd die we nog hadden, de momenten dat we samen waren.
Het werd een soort van race tegen de klok en soms zelfs tegen beter weten in. We verlegden de grens van het toelaatbare met de dag, zonder na te denken wat er morgen zou komen. Maar natuurlijk hield dat ergens op. Het lijf was moe, de geest leeg van het vechten. En toen was het stil. En bleef het stil. Oorverdovend stil.
Het gekke was, dat ik uiteindelijk toeleefde naar dat moment. Het was vreselijk om te zien wat de ziekte met mijn vader deed, dat had hij niet verdiend. Maar het was niet alleen voor hem slopend, maar ook voor ons, voor mijn moeder. Â Op een vreemde manier was het een soort van opluchting, het lijden was voorbij.
Dacht ik. Want mijn lijden, ons lijden, begon toen pas echt. Het gemis is zo genadeloos groot, dat ik moeite heb het onder woorden te brengen. Als ik mijn ogen dicht doe, kan ik hem bijna aanraken, voelen en ruik ik zijn parfum. Ik hóór hoe hij tegen mijn kinderen praat en grapjes met ze maakt. Bijna elke nacht zie ik hem in mijn dromen. Maar het is het allemaal nét niet.  Ik wil hem vragen wat hij vond van de crematie, of hij heeft gezien wie er allemaal waren. Ik wil hem vertellen dat ik hem mis, hem laten zien dat we eindelijk de mooie veranda hebben die we al zolang wilden hebben en ik wil zijn advies, zoals hij dat altijd gaf. Ik wil dat het weer wordt zoals het was.
Maar ik wil het onmogelijke en dat frustreert. Dat frustreert enorm. Het gemis van iemand die zo’n essentieel onderdeel van mijn bestaan was doet bijna fysiek pijn. En ik vraag me af, of het missen van je vader ooit zal wennen. Misschien wil ik  niet eens dat het gaat wennen. Omdat hij in dit gemis toch dichtbij is en me volgt op mijn pad door dit leven.
Veel moed en sterkte! Allebei lieve dames!
Lieve Janinne en Joyce,
Met een brok in mijn keel las ik jullie verhalen en ik voel met jullie mee. Ondanks dat het nu twee jaar geleden is mis ik mijn papa nog elke dag. Hij was een man die nog midden in het (ons) leven stond en zomaar opeens werd getroffen door een hersenbloeding. Hij stond altijd klaar voor iedereen, was lief en charmant en je denkt dat dit altijd zo blijft. Toch weet je dat je ooit eens afscheind moet gaan nemen. Vaak zei ik: “Pa, beloof me dat je honderd wordt!” en dan lachtte hij en zei dat hij zijn best ging doen. Ook hij vond het moeilijk om ons achter te laten, maar als je lichaam niet meer wil, dan verlang je naar rust. Je hebt nog geen idee wat die twee woordjes: “Nooit meer” voor je gaan betekenen, maar voor mij is het nog bijna iedere dag erg moeilijk. Iedere dag denk ik aan hem en vind het onbegrijpelijk dat er alleen nog maar een foto van hem over is en de wereld gewoon verder gaat zonder hem. Natuurlijk waren ook wij opgelucht toen hij zijn laatste adem uitblies. We waren tenslotte al weken druk met alles. Hij had nu eindelijk rust zeiden we tegen elkaar, niet wetende dat WIj daarna nooit meer rust zouden hebben. Ik mis hem zo vreselijk en het is alof er een stukje van mij is afgesneden. Toch moeten we verder en weet ik zeker dat hij niet zou hebben gewild dat wij eeuwig blijven treuren. Maar daar heeft ieder zijn tijd voor nodig. Ik wens jullie veel sterkte met alles en hoop dat ook jullie het een plekje in je hart kunt geven. Liefs Ellen
p.s. En voor het geval jullie er open voor staan: Er is meer tussen hemel en aarde dan wij denken en weten! Een schrale troost, maar ze blijven bij ons! Voor Altijd!
Mijn vader geloofde er niet in, dat er meer was. Als ik weg ben, ben ik weg, zei hij…. De nacht nadat hij stierf, viel er bij mij thuis een kast van de muur, die er al jaren hing. Tijdens de crematie, deed de muziek het niet, terwijl ik het tien minuten van te voren nog had getest. Ik weet het niet, maar ik hoop dat hij me wilde laten weten dat hij er wel degelijk was….
Inmiddels hebben jullie wellicht begrepen dat mijn moeder is overleden. Ik ben ervan overtuigd dat ze ons in de gaten houdt, net zoals jullie vaders!
Die eerste dagen, na het overlijden, voelde mijn vader heel erg dichtbij. En dat was fijn. Nu komt ie vaak terug in mijn dromen. En ik ben ervan overtuigd dat ie er dan echt is.
Joyce, maak er een waardig en mooi afscheid van, dat geeft kracht!
Sterkte, vooral ook voor je kindjes!
Ik wens je veel sterkte Janinne. Er wellen grote tranen op, die tegenwoordig regelmatig stromen. Ook wij moeten er met ons gezin aan geloven… mijn moerde is ernstig ziek. Een kwestie van een paar dagen. Dezelfde kloteziekte.
Ook wij ‘hangen’ tussen wat moet zij nog allemaal accepteren en is het niet beter als…. dat gevoel van opluchting wat je beschrijft wordt ook hier besproken. Maar gisteren zei ik nog tegen mijn man… ik wil weer terug. Terug naar toen ik 12 was en zij met een kop thee op de bank zat te wachten tot ik thuis kwam.
Zij was er altijd voor me.
Sterker nog. Als ik verdriet had dan was zij altijd diegene die me het beste kon troosten. En dat mis ik. Nu al. Terwijl ik dat juist nu nodig heb.
Eigenlijk is alles wat ik schrijf zo nietszeggend, want het helpt niets en het brengt je niets. Maar ik weet waar je doorgaat, weet hoe je je voelt. Sterkte!