Zoon is voetballer. Nuja, doelman. Al heel lang eigenlijk. Al sinds hij 5 is voetbalt hij. Eerst in een eerste klasseploeg maar dat was niet zo’n goed plan. De druk was daar veel te groot voor de kinderen en de ene na de andere ging daar weg. Behalve diegenen waarvan de ouders zelf graag in die ploeg hadden gespeeld uiteraard. Maar wij dus niet. Wij kozen voor ons kind en gingen naar een ploegje onder de kerktoren. En samen met ons nog vele anderen. Maar in het voetbal heb je zoiets als scouts en kun je gescout worden. Mensen die naar je kind komen kijken om te beoordelen of het goed genoeg is om naar een ‘betere’ ploeg te gaan.
Dat kan uiteraard ook door te gaan dineren met het bestuur. Zij doen je een bod en zo kan je met je kind hogerop geraken. Ik heb dat persoonlijk altijd gezien als een soort van handel, net zoals je op de markt over dieren of goederen handelt doe je dat dan over je kind.
En dan wordt je kind toch gescout
Maar die kinderen vinden dat echt heel belangrijk. Hoe meer ze opgemerkt zijn geweest, hoe groter de kans dat ze gescout worden. Nu… In een ploeg heb je uiteraard meer spelers dan doelmannen. En de kans dat je in een minder bekend ploegje wordt opgemerkt is ook veel kleiner uiteraard. Maar toch! We kregen een mailtje dat de Zoon uitgekozen was uit de regio om een soort van testwedst
rijdje te komen doen. Samen met nog een paar vriendjes van zijn ploegje (echt weinig). Ik had bewust niets gezegd hierover, alleen dat hij een extra wedstrijd had. Iets van ‘Ken je kind’. Maar op de bewuste dag op school hadden ze elkaar zitten opjutten. Dus Zoonlief was super zenuwachtig thuisgekomen en heel de woensdagmiddag misselijk op de bank gelegen. Zo misselijk dat ik bijna alles had afgeblazen!
Maar toch, hij vertrok! Ze herkenden hem meteen, ze hadden hem dus opgemerkt op een wedstrijd. En hij moest, samen met 2 andere doelmannen en nog een pak andere spelertjes uit de regio zijn kunstjes laten zien. De besten moeten onze regio vertegenwoordigen in hun leeftijdscategorie dit seizoen, en die besten kunnen dan misschien weer de provinciale besten worden etc… Ze hebben 2 van de 3 doelmannen nodig, dus hij heeft nog kans. En de eerste klasseploegjes mochten niet deelnemen. Zo zie je maar… Hij kreeg ooit te horen dat hij ’te klein’ was maar Klein Duimpje was toch klein maar dapper hè 😉
Hoe kan ik mezelf best omschrijven? Als de keicoole mama zoals zoonlief van 9 vorige week mij nog omschreef? Of eerder de allerliefste schattigste van heel de wereld zoals mijn lieve dochter van net 6 me altijd noemt?
Ik zal het maar gewoontjes houden denk ik. Ik ben Hilde, 34, en Belgische, jawel. Ik ben een uitzondering op dit platform omdat ik momenteel een niet-werkende mama ben. Sinds 2009 heb ik het etiketje “chronisch vermoeidheidssyndroom” opgeplakt gekregen samen met de andere fijne en minder fijne ziektebeelden maar dat houdt ons niet tegen om van elke dag te genieten. En dat doen we volop, van de kleinste dingen eerst! De eerste vlinders in de lente, de zon die binnen schijnt, de poes op onze schoot.
We, dat zijn mijn man en ik, gelukkig getrouwd sinds 2001. Broer en Zus hebben nog een Sterrenzusje dat tussen hen in geboren werd en overleed tijdens de geboorte.
Dat ons gezin geen doorsneegezin is zullen jullie al snel merken. Ons meisje is autistisch, heeft syndroom van Asperger en parasomnie, dat is een slaapstoornis. Haar broer is hoogbegaafd en hoogsensitief hetgeen ook de nodige zorg met zich meebrengt.
