Geur en herinneringen

Geur is vooral emotie

Het meest ondergewaardeerde zintuig is wel onze reukzin. Voelen vinden we belangrijk, zonder smaak kunnen we niet. Zien en horen, ook belangrijk. Maar ruiken? Daar zouden we best zonder kunnen. Toch heeft geur een grote invloed op ons. Zonder geur kun je amper proeven, is het moeilijker om gevaar te ontdekken. Maar vooral, geur is emotie.

Bron: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/diversen/43101-geur-is-vooral-emotie.html

Dat geuren herinneringen op kunnen roepen is bekend en niks nieuws. Geuren bepalen in sterke maten onze herinneringen en emoties. Een geur kan je zomaar terugbrengen naar je kindertijd. Maar een geur kan je ook ineens verdrietig maken of juist heel gelukkig. Ik heb dit niet heel vaak, waarschijnlijk omdat mijn reukzin niet zo sterk ontwikkeld is. Als het dan wel een keer gebeurt, vind ik het altijd heel bijzonder.

Met Valentijnsdag kreeg ik van de meisjes (zo noem ik de dochters van mijn man, ik heb een hekel aan het woord “stiefdochters”) een fles douche crème van Fa, geurend naar kokos. Alhoewel ik geen kokos lust, maar de geur wel heel lekker vind, was ik er dan ook erg blij mee. Vorige week nam ik de fles in gebruik. Zodra ik de crème op mijn spons deed, rook ik het al en toen ik mezelf ermee ging wassen, drong de kokosgeur goed tot me door. En ineens stond ik niet meer thuis onder de douche, maar waande ik me onder een koude, wat aftandse douche in de wasgelegenheid van camping “El Pinar” aan de Costa Dorada in Spanje. Ik was zo maar meer dan 30 jaar terug in de tijd en ik herinnerde me heel duidelijk hoe klungelig ik daar altijd stond te douchen: alleen maar koud water (maakte niet uit, het was daar heet ’s zomers), weinig ruimte (ik nam een plastic tas mee en deed daar alles in) en schoon was anders (daar had ik toen weinig oog voor, als ik zelf maar lekker fris en schoon werd).
Het zal gekomen zijn door de link die ik legde tussen de kokosgeur en de zonnebrandolie of de after suncrème van toen.

Hoe dan ook kwamen weer de herinneringen aan de zomers naar boven toen ik 15 en 16 was en op de camping vriendschap had gesloten met een groepje jongeren van mijn leeftijd. Martin uit Duitsland, Véronique uit Frankrijk, Thekla, Ferry en ik uit Nederland. We trokken de hele vakantie met elkaar op en het volgende jaar waren we er weer allemaal. Het was een bijzondere tijd. Allemaal pubers, die van alles aan het ontdekken waren, ook elkaar. Ferry en ik hadden belangstelling voor elkaar, maar ik was zo bleu als wat en dat bleek voor Ferry toch niet genoeg te zijn. De derde zomer was hij er weer, maar toen ging zijn interesse uit naar een Zwitsers meisje…. Ik herinner me dat ik teleurgesteld was, maar daar bleef het bij. Ik was er heel duidelijk nog niet aan toe.
Martin en Véronique deden het beter, zij werden verliefd op elkaar en zijn een paar jaar later getrouwd. Ze gingen in Duitsland wonen en we hadden nog een poosje briefcontact. Het contact verwaterde uiteindelijk, dus hoe het nu met hen is, weet ik niet.

De camping van toen bestaat nog steeds. Afgelopen oktober zijn we er nog langsgereden. En terwijl ik dit zo schrijf, zou ik toch eigenlijk best willen weten hoe het nu is met die andere pubers van toen…..

En zo blijkt ook voor mij te gelden dat geur vooral emotie is.