Leer jouw kind de gevolgen van zijn gedrag!

Toevallig kom ik op internet een artikel tegen over pubers. Ik lees dit stukje: Laat pubers zelf de gevolgen van hun gedrag ontdekken. Gooit je zoon zijn sportkleren niet in de wasmand? Doe het dan zelf ook niet. Dan moet hij door zijn puberaal gedrag in zijn vieze kleren sporten. Dat wil hij niet. Zo help je hem te doen wat jij vraagt. Ik denk er even over na en moet concluderen dat dit mijn zwakste schakel is in de opvoeding naar mijn twee puberzoons. Ik heb heel erg veel moeite om dingen “mis” te laten lopen. Dat begon al toen de jongens nog verre van de puberleeftijd waren.

Wij wonen in een klein Brabants dorp naast de basisschool. Het schoolplein grenst aan onze tuin en oprit. Over mijn oudste zoon heb ik me niet zo druk hoeven maken als het gaat om zorg voor zijn spullen, maar de jongste vergat, en vergeet altijd wat. Ging hij met de fiets op pad, kwam hij meer dan eens terug zonder die fiets. Ging hij ergens op een pleintje voetballen, liet hij daar vaker wél dan niet zijn jas liggen. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn gymtas en schooltas met drinken en broodtrommel. Maar de gevolgen van zijn gedrag drongen niet tot hem door. Dankzij mij…

gevolgen van gedrag

Als je moeder de gevolgen van je gedrag wegpoetst

’s Morgens als de kinderen naar de basisschool waren, was ik altijd nog aan het rommelen in huis. De tafel afruimen, de wasmachine aanzetten, enzovoort. “Mamaaaaaa, mamaaaaa hoorde ik dan wel eens.” De eerste paar keer had ik niet direct door dat deze kreet om hulp voor mij bedoeld was. (Je hoort voor de school begint zo’n honderd kinderstemmetjes door elkaar). Maar toen het meer regel dan uitzondering werd dat mijn zoon aan het hek stond te roepen had ik het door. De reden van zijn roepgedrag kon twee dingen betekenen. Of hij was zijn gymtas vergeten óf zijn schooltas met broodtrommel en wat te drinken. Op zijn vraag gooide ik die dan over het hek. Kind blij, en door.

Wat vind de juf hiervan?

Soms kwam het echter wel eens voor dat er geen kreet om hulp was gekomen een paar minuten voor half negen en ik toch een tas vond, ergens slingerend in huis. Enkele keren ben ik deze nog na gaan brengen, hing ‘m stiekem aan de kapstok bij zijn klaslokaal. “Ach ik breng het wel even, anders heeft het kereltje niets te eten, of kan hij niet meedoen met gym. Ik woon toch dichtbij, ben er zo,” dacht ik dan. Tot de juffrouw me “betrapte” en me aansprak. “Wanda, zo leert die jongen nooit op zijn eigen spullen te letten, als zijn moeder het altijd maar na komt brengen.” Iets met gevolgen van gedrag zeg maar… Ze had natuurlijk een punt. Auw. Ik ben gestopt met gymtassen over het hek gooien en schooltassen nabrengen. Met pijn in mijn hart. Wat vond ik het moeilijk om zijn tassen gewoon thuis te laten liggen terwijl ik wist dat hij ze nodig had. Maar op den duur bleef er steeds minder vaak iets liggen.

Toen deze zoon naar de brugklas ging, begon het echter weer opnieuw. Hij had moeite met alle veranderingen die het voortgezet onderwijs met zich meebrengt. Ik wilde hem erin steunen, en begon weer met spullen na te brengen. Nu was het echter niet meer om de hoek, maar moest ik er zo’n vijftien kilometer voor rijden. Maar ja, zonder ipad kon hij natuurlijk helemaal niks op school. En als hij zijn Franse boek niet had zou hij moeten nablijven van de juf. De woorden van de basisschool juf echode in mijn hoofd. Ik moest hard zijn, realiseerde ik me. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen spullen. De gevolgen van zijn eigen gedrag ontdekken, zoals er in het artikel stond wat ik las. Moeilijk hoor. Voor mams.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven