Gewoon moeder

Het is ook altijd wat met die werkende moeders. Jarenlang is ons verweten, tot in rapporten van Unicef aan toe, dat het slecht voor de ontwikkeling van onze kinderen is als wij buitenshuis werken. Totdat een vorig jaar gepubliceerd rapport het tegendeel bewees. Ook zouden wij rücksichtslos ons kroost bij de kinderopvang ‘dumpen’, tekortschieten in de opvoeding en weet ik wat voor onzin er nog meer over ons verspreid wordt.

Gisteren las ik een nieuw tenenkrommend artikel. Kinderen van werkende moeders zijn te dik. In ieder geval dikker dan die van niet werkende moeders. Want zo luidde de conclusie, zonder toezicht hangen deze kinderen alleen maar passief voor de televisie of game computer, vreten zij zich ondertussen vol met chips en junkfood en gaan ze te laat naar bed. Nu heb ik in de afgelopen jaren wel wat eelt op mijn ziel gekregen, maar dit soort berichten steken me nog steeds.

Ik ben moeder van 2 zoons en werk 32 uur per week als communicatie manager bij een beursgenoteerd bedrijf. Een drukke, hectische baan, die mij veel voldoening geeft. Ik durf te beweren dat ik een leukere moeder ben juist omdàt ik werk. En begrijp me niet verkeerd, ik wijs geen enkele moeder af, die ervoor kiest om na de geboorte van haar kinderen thuis te blijven. Als zij daardoor een gelukkiger mens is, heb ik geen enkel bezwaar.

Toch zijn mijn zoons goed gehechte, welopgevoede, zelfstandige en levenslustige knullen. Ze hebben met veel plezier op de opvang gezeten en mijn moeder is de beste oppasoma geweest, die zij zich konden wensen. Ook hebben we een leuke buurvrouw die de honneurs waarneemt op onverwachte momenten. Ze hebben met hun oma, de buurvrouw en hun leidsters een enorm goede band opgebouwd. En zo, naast hun ouders, meer vertrouwenspersonen bij wie ze terecht kunnen als dat nodig is.

Inmiddels zijn het ‘sleutelkinderen’, zoals ze in het bewuste artikel worden genoemd. Ik prefereer de term ‘zelfstandige knullen’. Zodra ze uit school zijn, bellen ze mij en nemen we kort hun schooldag door. Ze drinken en eten iets in overleg, maken hun huiswerk, spelen binnen of buiten en sporten 3 keer in de week. Ze zijn niet dik, want er wordt gezond gegeten, thuis, op school en op het werk. En nee, wij zijn niet roomser dan de paus, bij ons staat er ook wel eens pizza of patat op het menu, maar er is ook een fruitschaal waarvan ze kunnen pakken. We bepalen samen wat er in de lunchtrommels gaat en wat we ’s avonds eten.

Want ik ben boven alles gewoon hun moeder en neem mijn taak als opvoeder net zo serieus als iedere andere moeder. Ik zorg voor ze en praat met ze, over respect en regels en waarom die belangrijk zijn. Over vrijheid en verantwoordelijkheid en hoe deze hand in hand gaan. Over eten, bewegen en rust en hoe daarin de balans te bewaren. Liefdevolle gesprekken tussen een werkende moeder en haar ‘desondanks’ geweldige zoons.