Gezeik, door Mariska Mansveld

Plassen en poepen doe ik het liefst thuis. Aangezien ik daar niet altijd ben, moet ik wel eens gebruik maken van een openbaar toilet. Ik word  daar meestal niet vrolijk van.

Als je geluk hebt, tref je een schoon toilet. Eigenlijk is dat vaker uitzondering dan regel. De meeste openbare toiletten zijn een ramp. Vieze potten, natte brillen en plasjes op de grond waar dan je broekspijpen in komen te hangen. Dan zijn er nog toiletten die stinken. Naar een slechte riolering, een grote boodschap of, nog erger,  naar ongewassen damesonderdelen.

Soms is de nood toch erg hoog en probeer je ingespannen hangend boven de pot, je broekspijpen omhoog houdend, je sluitspieren te ontspannen. En ik weet niet hoe dat bij andere vrouwen zit, maar bij mij lukt dat niet. Lukt het dan wel, dan wordt het een gefragmenteerde straal. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om ergens in het midden van de pot uit te komen, en meestal plof ik ergens halverwege toch nog op die vieze pot. Verspilde moeite!

Het ergst vind ik nog wanneer je een toilet treft met een soort staldeuren.  Je weet wel, die deuren die aan de boven en onderkant een hele ruime opening hebben.  Je gaat hangen en realiseert je ineens dat iedereen je kan horen. Degene naast je denkt dat waarschijnlijk op hetzelfde moment ook. Zo hang je allebei boven de pot te wachten wie er begint. Je hoopt vurig dat er rap iemand doortrekt, zodat jouw geklater wegvalt tegen het geluid van de doorspoelende pot.

Mannen hebben er nooit last van. Zij hoeven niet te gaan zitten voor een simpel plasje. Ze hangen hun apparaat boven zo`n pisbak, en klateren er vrolijk op los. En de problemen die vrouwen ervaren op een openbaar toilet, vinden zij waarschijnlijk gewoon gezeik.

Wil je meer lezen over Mariska? Kijk dan hier.