Husband gaat op reis, zakenreis. En ik run ons gezin met vier kinderen dan alleen. Tweeënhalve week. ‘Mama, met wie moet jij nou wijntjes drinken?’ vraagt Kleine Man bezorgd. ‘Zullen wij samen een wijntje drinken als papa weg is?’ Hij schudt wild zijn hoofd. ‘Neeeeee, gekke mama, ik mag toch geen alkoool.’ Ik begin te lachen. ‘Inderdaad, kindjes mogen nog geen alcohol.’
Moeders runt het gezin met vier kinderen alleen
Daar sta ik dan weer tweeëneenhalve week alleen voor opvoeding en huishouden. Niet dat er nou heel veel verschil is met normaal – als Husband thuis is, is hij soms nog op zijn werk – maar het gevoel is toch anders. De verantwoording over ons gezin met vier kinderen drukt soms best zwaar op mijn schouders. En dat merk ik: ik slaap onrustig, ben wat sneller aangebrand en voel me soms wat angstig.
Vind ik het erg dat hij weggaat? Ik denk altijd van niet, tot het moment suprême.
Mama’s huilen niet
We staan met z’n drieën bij het raam te zwaaien. ‘Mama, het raam moet open,’ commandeert kleine Man. Hij moet nog wat tegen zijn vader zeggen.
‘Ik hou van jou!!!!’ En een handkus.
Husband zwaait, toetert en weg is ‘ie. Een koude rilling en een verdrietig gevoel overvallen me. Achter mijn oogleden voel ik de tranen branden. Ik moet ze tegenhouden. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken. Maar dan wrijft Dochter 18 vertederd over mijn rug.
Shit.
Ik probeer alsnog mijn tranen tegen te houden. Kansloos. Ze biggelen langzaam over mijn wangen. Met mijn mouw veeg ik ze zo snel mogelijk weg. Ik hoop maar dat Kleine Man het niet ziet. ‘Mama, ga je papa zo erg missen?’ ‘Welnee, het is zo voorbij.’
Dan kijkt hij mij aan en begint te huilen. Meteen ben ik mijn eigen tranen kwijt en kniel ik bij hem neer. ‘Wat is er?’ ‘Ik ga papa zó erg missen.’ Hij buldert het nu uit. Geschrokken kijk ik Dochter 18 aan die er verloren bij staat. Gehaast pak ik mijn telefoon van het aanrecht.
‘Ja hallo,’ roept Husband opgewekt. Het is even stil. Er klinkt gesnik. Maar dan weet Kleine Man zijn schouders te rechten. ‘Papa, ik ga je gewoon heel erg missen.’ Het gesnik maakt plaats voor een zacht stemmetje.
‘Lieve Boevenkop, ik ben zo weer terug. En je weet wat papa heeft gezegd, jij moet mijn schoen bij de haard zetten en heel hard liedjes zingen, zodat Sinterklaas denkt dat ík heb gezongen.’ Nu begint Kleine Man weer te lachen.
‘Papa wil je dan dat ik je linker- of rechterschoen zet?’ ‘Zet ze maar beide,’ zegt Husband ondeugend. ‘Neeeeeeee papa, dat mág helemaal niet van Sinterklaas.’
Lees ook: pubertijd meiden… maak je borst maar nat
Pubers en regels
Diezelfde avond komen twee pubervriendinnen van Puberdochter 14 logeren. We maken afspraken. Duidelijk en concreet. Het werkt niet. Binnen een half uur heb ik ruzie en spijt dat ik dit logeerpartijtje wel heb toegezegd – bij de rest mocht het namelijk niet. Puberdochter 14 lapt het liefst alle regels aan haar laars of probeert continu te onderhandelen over gemaakte afspraken.
Ik probeer sportief te blijven maar verlies van mezelf. Boosheid lost natuurlijk niets op, maar lucht soms wél enorm op. Bovendien maak ik wel duidelijk wat ik ervan vind. De meiden gaan opgemaakt en zwaar geparfumeerd de deur uit. Terwijl ik me druk maak of ze weer veilig thuis komen, is Kleine Man kneuterig bezig met het verdelen van de zelf gebakken pepernoten.
Gezin met vier kinderen alleen runnen; ik ben dag en nacht alert
Als ik in bed lig, en ik hoor de voordeur in het slot vallen, haal ik opgelucht adem. Ze zijn thuis. Weliswaar gaan ze nog niet slapen – de horrorfilms worden uit het rek gehaald – maar ze zijn binnen. Ik klik mijn lichtje uit.
Die nacht – als ik even naar het toilet moet – kijk ik, zoals gewoonlijk op mijn telefoon. Dochter 18 heeft om 04.00 uur nog geappt. Ik ben thuis.
Was ze weg dan?
-x-
Ievy
<3 Boekentips voor de opvoeding van pubers:
