Twee jaar later en ik kan niet anders zeggen, ze is echt zo leuk! Ons meisje is alweer Twee… Twee gevolgd door Nee, voor velen een welbekend duo. Een duo dat zich steeds vaker, weliswaar met een ik-stort-me-ter-aarde variant, laat zien. Toch beginnen onze dagen met zingen & springen op het aankleedkussen, zo vrolijk als ze is.
K3 klanken klinken door ons huis en tijdens de meisjesmeerderheidmomenten geniet
ik van een dansende dochter die pogingen doet om de K3 kunstjes onder de knie te krijgen.
Eerst was ik nog bang dat ze een ontaarde poppenmoeder zou worden maar inmiddels maakt
ze dagelijks haar poppenwagenwandeling en zorgt ze zonder zorgen voor alle poppen op rij.
Het is heerlijk om te horen hoe ze vanuit een papagaaienpositie haar woordenwereld vergroot.
En als ik naar haar kijk kan ik me niet voorstellen dat het ooit, liever nooit, anders zal zijn…
Dat ze groter dan groot groeit en me niet meer de hele dag door knuffels & kusjes komt geven.
Zo’n dag van verjaren is altijd weer bijzonder, hoe groot of klein we ook zijn.
Zelfs al heeft Huis daarna veel weg van Bart Smit, inclusief papier en verpakkingen. Overal.
Het doet me weer even Stilstaan, het doet me beseffen hoe rijk we zijn met elkaar.
Met onze levens in het nu, met onze ouders dichtbij en ons gezinsgeluk compleet.
Hoe herkenbaar is dit… je beschrijft onze dochter op het moment, ook al heeft ze momenteel even de ‘niet-knuffel’ periode. K3, poppen, papagaaien, nee … het is er verder allemaal bij!