Gezinshulp

Soms denk ik dat je niet altijd alles op internet moet zetten, maar aan de andere kant vind ik het ook fijn om eerlijk te kunnen zijn. Als er bepaalde dingen in je leven gebeuren, is het juist fijn dat je ze kunt delen met andere mensen, want misschien zit iemand wel in dezelfde situatie?

En blog over Jamie, mijn lieve kleine mannetje van bijna 4 jaar! Wat is het toch een heerlijk ventje, en wat gaat hij de laatste tijd hard. Ineens fietst hij zonder zijwieltjes en is hij dag en nacht zindelijk. Iets waar ik als moeder natuurlijk super trots op ben. Maar dit lieve mannetje heeft ook een andere kant, die helaas iets minder lief is. Of ja, ik weet eigenlijk niet of het wel juist is dat ik zeg dat het aan hem ligt, want misschien ligt het ook wel aan onze opvoeding.

Vanwege mijn ADD loopt het hier in huis niet zoals ik het zou willen. We hebben niet echt regelmaat en structuur en dat geldt dan helaas ook voor de opvoeding. Jamie weet dat hij veel kan maken, omdat het me gewoon niet lukt om consequent te blijven, of omdat ik gewoon geen zin heb om constant nee te zeggen.

Jamie gaat nu nog naar de peuterspeelzaal, eerst 2 keer per week en dat werd uiteindelijk 4 keer per week. En dat was niet omdat het niet goed ging met zijn ontwikkeling maar puur om hem wat meer regelmaat te bieden. Juf zag hem groeien en wij hier thuis ook. Praten ging steeds beter, hij kon steeds beter duidelijk maken wat hij bedoelde, en ook het luisteren ging steeds beter. Maar helaas is dat sinds een aantal maanden niet meer het geval. Misschien verveelt hij zich, heeft hij meer uitdaging nodig, maar hoe dan ook, het gaat nu erg moeizaam.

Jamie is druk en aanwezig, luistert niet als je tegen hem praat en kan ontzettend boos worden. En nou zullen een hoop moeders dit lezen en denken, ja maar zo is mijn kind ook wel eens. En ja, dat zal zeker het geval zijn. Maar er is een verschil tussen af en toe druk zijn, of de hele dag door. Het werd hier thuis gewoon bijna onmogelijk om de dag rustig door te komen. En omdat grote zus Eva ook haar aandacht nodig heeft vonden we het tijd worden om er eens met de juf van de peuterspeelzaal over te praten. Het viel haar ook op dat hij zich anders gedroeg, dat hij weinig kon hebben van andere kinderen en altijd maar een het rennen was.

Op haar advies hebben we een gesprek aangevraagd met iemand van het MKD (Medisch Kleuter Dagverblijf), de verpleegkundige van het consultatiebureau en ook de juf van de peuterspeelzaal. De mevrouw van het MKD heeft Jamie geobserveerd toen hij op school aan het spelen was, en haar bevindingen opgeschreven. Het was precies zoals wij Jamie ook kennen, en dat was wel fijn. Hij gedraagt zich op school dus net zoals thuis!  We hebben een goed gesprek gehad, en haar advies was om te beginnen met gezinshulp.

En dan ben je weer thuis, laat je het gesprek even op je inwerken en besef je je ineens dat je hulp nodig hebt, dat het gewoon niet lukt om de ‘problemen’ zelf op te lossen. En ja dat kwam voor mij wel even hard aan. Je wilt als moeder alleen maar het allerbeste voor je kinderen, maar erkennen dat je hulp nodig hebt is wel moeilijk. Het voelde toch een beetje als falen. Maar aan de andere kant ben ik blij dat de hulp er is, dat ze ons kunnen helpen. Want het gaat gewoon niet goed hier in huis. Jamie die niet goed weet wat hij met zijn emoties moet, Eva die om aandacht blijft vragen, ook op vervelende manieren en manlief en ik die niet op een lijn liggen qua opvoeding.

En aan het eind van de dag ben ik dan toch wel trots op mezelf, dat ik de stap het gezet om hulp te vragen. Want ook al lukt het me zelf niet, uiteindelijk worden we er allemaal beter van als we wel hulp krijgen. En daar gaat het mij als moeder uiteindelijk toch om, dat mijn kinderen gelukkig zijn!