Goede voornemens en het volhouden ervan

Elk jaar maakt iedereen zijn goede voornemens.  Ik ook… Eigenlijk doe ik dat elke dag!

Elke dag denk ik “vandaag moet ik dit doen, of moet ik dat doen” en elke keer loopt het weer in het honderd.  En eigenlijk is dat best een schande.

In het verleden, toen ik nog werkte, was ik een echte zakenvrouw.  Ik kon perfect 27 dingen tegelijk, zoals alle vrouwen dat kunnen.  Multitasking van de bovenste plank!  Alvorens ik vertrok naar de kinderopvang om de Zoon weg te brengen had ik al de vaatwasmachine leeggemaakt  en groenten en/of vlees of vis uit de diepvries gehaald om ’s avonds te eten.

Dan bracht ik Zoonlief naar de opvang tegen 7u en dan vertrok ik naar mijn werk.  Op mijn werk was ik verantwoordelijk voor meerdere taken.  Telefoneren, lonen ingeven, facturen opmaken, ongevallen aangeven, alles deed ik tegelijk.  En liefst van alles met een grapje met mijn liefste collega’s er nog bij, kopjes koffie, stukje taart…

’s Avonds om half 6  ging ik Zoon terug ophalen bij de opvang, babbeltje slaan, langs de bakker of de winkel, koken, zoon in bad, zoon in bed en dan begon mijn avondshift.

Manlief had een aparte agenda voor zijn werk met rare werkschema’s.  Die moest ik dan afstellen met de opvang, met mijn eigen werkagenda, dan graag ook nog wat tijd voor mijn bijberoep, en ook nog wat sociaal contact, etentje, drankje met de vrienden.  Alles paste netjes in elkaar.

En ondertussen kon ik het huishouden ook nog netjes in orde krijgen, de klussen werden geklaard, het huis werd verbouwd, geschilderd, gevloerd, behangen, huisdieren, groentetuin,…

Manlief vertrok naar het buitenland, Dochter kwam er bij, en alles bleef maar lopen!

En toen kreeg ik huisarrest!  Verplicht!  Maar zelfs dan… zomaar op het STOP-knopje drukken is niet zo makkelijk.  Het is pas sinds een half jaartje dat ik ben stilgevallen.  Maar echt stilgevallen.  Alle organisatie is weg, en al de aandacht gaat nu naar de Dochter, en het “brengen van rust in ons gezin”.  Maar ondertussen… Is er van de vroegere zakenvrouw niet veel meer te merken.

Kan het zijn dat een mens dat allemaal kwijtraakt als hij dat niet onderhoudt?  Of wordt je lui van zo lang thuis te blijven?  Want dat wil ik absoluut niet!  Maar toch ben ik daar soms bang voor.  Wat als… het nooit meer terugkomt? … ik het kwijt ben voor altijd?  … ik nergens geen uitdaging meer in vind?

MAAR!   Ik heb me gisteren ingeschreven bij Weight Watchers online.  En dàt ga ik nu eens volhouden!  Wel 20 kilootjes lang 🙂

 

Meer lezen van Hilde? Dat kan hier.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven