Toevoegen aan opvoedings taken; leer je kind groeten!

Ben ik nu zo ouderwets aan het worden, of wat??? Ik heb van mijn ouders altijd geleerd om anderen netjes te groeten. Niet alleen als ik ergens op visite ben geweest, maar óók gewoon als ik over straat loop. Mijn oouders deden niet anders. En aangezien ik handje in hand liep vroeger, was het voor mij niet meer dan normaal. Als je iemand ’tegen’ komt, dan kijk je elkaar even aan en dan groet je met hallo-goedemiddag-goedemorgen-hoi-of-whatever … maar in ieder geval met iets! Al is het maar een glimlach.

Ik vind het fatsoenlijk en heel gewoon. Dus geef ik dat ook mijn kinderen mee. Maar wat zijn er veel mensen die de neiging hebben je straal voorbij te lopen zeg. Die je niet aankijken als je elkaar passeert op het trottoir en die je al helemaal geen gedag zeggen. Zojuist ben ik er met de hond even op uit geweest en heb ik van de mensen die ik redelijk ‘close’ passeerde toch maar een heel klein percentage kúnnen groeten, gewoon omdat ze domweg niet op of om kijken. Of het nu gewenning is, onzekerheid of iets anders… ik heb geen idee.

Nu vind ik het misschien nog wel anders als je in een van de grote steden woont. Begin je daar iedereen te groeten, dan denken ze waarschijnlijk dat je niet goed wijs bent omdat je aan één stuk door aan het praten bent tegen alles en iedereen 😉 . Maar in een dorp zit dat anders toch? Ik woon in een relatief klein plaatsje, Schijndel (of all places 😛 ) met ongeveer 23.500 inwoners. De hele buurt kent elkaar, er wordt geroddeld in het dorp van hier tot Tokio, maar elkaar groeten als je ze voorbij loopt.. ho maar!

Jammer, want niets is (wat mij betreft) prettiger dan elkaar even gedag te zeggen als je elkaar passeert. Je kijkt elkaar even aan met een blik van ‘goh, jij ook hier’, zegt ‘hoi’ of ‘hallo’ en de ander begint direct te glimlachen. Want zo werkt het wél! Ook al ken je elkaar niet, als je iemand groet, dan opent hij of zij zich in plaats van dat ze naar beneden kijkend langs je lopen.

Ik nam op het laatste stuk van mijn wandeling de proef op de som en heb de drie mensen die ik nog tegen kwam héél bewust gegroet. Een oudere man (die meteen vroeg of ik hem mee kwam helpen in de tuin werken 😉 ), een puber op de fiets (die breed glimlachend ‘hai’ terug zei) en een vrouw die ook aan het wandelen was met de hond. De laatste is een soort apart. Mensen die honden hebben en daarmee aan het wandelen zijn, die zeggen altijd gedag, een stukje sociaal gedrag misschien?

En begrijp me niet verkeerd, ik hoef echt niet met iedereen een 10-minuten gesprek te hebben, liever niet zelfs, maar een korte groet kost niets. Ik zou willen dat iedereen dit stukje sociaal gedrag automatisch mee zou krijgen in zijn opvoeding. Het is een kleine bijdrage die we kunnen doen om de wereld een beetje liever en gezelliger te maken. Zonder moeite. Zonder  inspanning. Zonder kosten. Dat. Dus. De. Groeten.