Een klein handje helpen… als iedereen dat doet dan komen we al een heel eind.
Vandaag was ik een held. Nou ja, een beetje een held, soort van. Ok, niet eens dat, ik was een hulp held. En hoezo dat dan? Ik zal het je vertellen.
Ik ben op dit moment niet meer in Nederland. Een paar dagen geleden ben ik naar Bali gevlogen en ik blijf hier drie maanden. Ik leef hier als een poes, ik wandel wat rond, neem een hapje en een slokje en rust uit als ik voel dat ik dat wil. Verder ben ik aan het schrijven hier, daar eens de tijd voor hebben voelt ontzettend goed. Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben.
Trash hero’s, een handje helpen
Maar hoezo een held? Tegenwoordig is het makkelijk om te weten wat er in de buurt afspeelt door de moderne media. Op facebook vonden we een stel mensen die zich ‘Trash hero’s’ noemen. Balinese, gedreven mensen. Deze groep heeft zich tot taak gebracht de wereld een beetje mooier te maken. Onder meer door simpelweg plastic van het strand op te rapen, structureel. Elke week verzamelt er zich een groep mensen die een handje helpen. Vaste vrijwilligers, maar ook mensen die eenmalig aansluiten.
Zij krijgen een zak en een paar handschoenen en een ingenieus bamboe opraap tangetje. Dit wordt betaald door bedrijven met een hart voor de hero’s. Een stuk strand wordt ontdaan van plastic rommel. Rommel die de dieren uit de zee anders in hun lichaam krijgen. Wij hebben vandaag een handje geholpen.
Verloren teenslippers, tandenborstels, dopjes. Wegwerpaanstekers moeten ook echt een andere naam krijgen. Het voelt als een druppel op een gloeiende plaat, maar het is ook een stuk bewustwording. Ik hoorde dat deze groep mensen steeds groter wordt en in al veel landen actief is. Vandaag was er een groep van zeker honderd schoolkinderen, in uniform. Dit vinden ze belangrijk, zij zijn de toekomst en de toekomst moet er anders uit zien.
Jonge schildpadjes vrijlaten
Wat deze dag bijzonder maakte was dat er jonge zeeschildpadjes vrij gelaten zijn. De eitjes waren veilig gesteld en ze zijn onder toezicht uitgekomen. Nu waren de beestjes groot genoeg om zelfstandig op reis te gaan. Een hero vertelde mij dat er op duizend uitzettingen maar een of twee beestjes groot werden. Dit door al het plastic in de zee. Een droevig lot.
Ik mocht een handje helpen en er een vrij laten, uiteraard een hele eer. Ik kreeg hem in mijn hand, samen met een jongetje heb ik hem op het zand mogen zetten. Ik heb hem een kus op zijn schildje gegeven en hem een behouden vaart gewenst, want tja, wat zeg je tegen zo’n schildpadje dat een onzeker leven tegemoet gaat.
In ieder geval hebben wij hem beschermd tegen de eerste hindernis, de roofvogels die ze zo van het strand pikken, alsof ze een bitterbal zijn. De laatste meters moeten ze echt alleen afleggen want alleen dan komen ze terug op deze plaats als ze zelf eieren willen leggen, in de toekomst. Daar sta je dan gebukt een minuscuul beestje aan te moedigen. ’Je kunt het, toe maar, nog een klein stukje en je bent er.’ Het beestje worstelt, maar hij is zeker van zijn zaak. Hij ruikt of voelt of hoort de zee en deze trekt hem aan. Heel dapper gaat hij op pad, samen met alle anderen. Dan komt er een golf, die neemt hem mee of werpt hem meters terug, zodat hij het nog een keer moet doen. Het leven is niet eerlijk. Ook niet voor schildpadden.
Zo kan jij ook een handje helpen
Mij heeft het aan het denken gezet. Ik wil geen rietje meer in mijn drankje, nooit meer. Nutteloos en schadelijk. En als ik op het strand kom, neem ik in ieder geval zes stukjes plastic mee, ik beloof het.
