“Heb geduld” – een dooddoener?
Ben je een ondernemende, levenslustige vrouw die geregeld van haar omgeving te horen krijgt dat ze meer geduld zou moeten hebben? Van de uitspraak “heb toch geduld!” kun je echt de kriebels krijgen. Waarom eigenlijk? Soms klinkt in zo’n goedbedoeld advies mee dat je jezelf maar niet zo serieus moet nemen: wees toch eindelijk bescheiden, kind, en blij met wat je hebt. Zo verbind je “geduld” met het idee dat je maar beter je mond kunt houden, minder enthousiast en intensief zou moeten zijn en liefst je grootse dromen moet laten voor wat ze zijn. Deze associaties leiden ertoe dat je je bij het advies “heb geduld!” voelt als een kleine doos met veel te veel inhoud. Je zou zo uit elkaar kunnen ploffen.
“Heb geduld = steek je hoofd niet boven het maaiveld uit”?
Je hebt ergens wel het vermoeden dat meer geduld hebben soms ook prettig zou zijn, maar ja, je hebt nu eenmaal grootse dromen en plannen en die wil je verwezenlijken! Is het dan je lot om alsmaar opgejaagd door het leven te gaan? Als ik in het verzet tegen het advies blijf, dat soms ook inderdaad neigt naar “steek je hoofd niet boven het maaiveld uit”, blijft “geduld hebben” iets wat ik snel weer wil afschudden om zelfbewust mijn eigen weg te kunnen gaan.
Het duurde bij mij vier decennia totdat ik besefte dat “geduld hebben” nog een ander effect kan hebben dan me te beknot te voelen.
Stil vallen en verbondenheid voelen met een ondergrondse stroom
De woorden “geduld hebben” zorgen er namelijk wel vaak voor dat ik even stil sta. Ongeacht hoe graag ik ook ontploffen wil, ze laten mij zien hoe hardnekkig ik blijf doorrennen. Als het me vervolgens lukt om bij mezelf blijf en de bedoelingen van de ander van me af te schudden, dan gaat er een andere dimensie van “geduld” open. Ik word me bewust van mijn overmatige gedrevenheid, een onrustige toestand waarin ik niet meer goed kan stoppen, die vaak voortkomt uit het idee dat ik het allemaal zelf moet doen, helemaal alleen en dat is knokken! Als ik vanuit deze waantoestand stil val, kom ik vanzelf weer in contact met een ondergrondse stroom, die mij niet alleen met een veel grotere dimensie van mezelf verbindt maar ook met anderen en de wereld om me heen. Ik richt me minder op de wereld van maakbaarheid en controle en meer op een wereld van verbondenheid, van het onverwachte, van het wonder.
“Heb geduld” betekent “stel je open voor het wonder!”
Zo gezien zeggen de woorden “heb geduld” misschien wel, stel je open voor het wonder! Zo’n wonder is de komst van de lente nu. Maandenlang was er weinig te zien, wat was het koud!, en ineens gaan al die knopjes open, maakt de natuur een sprong. Geduld zou dus kunnen betekenen dat je aanvoelt dat je leven ook zulke sprongen maakt, en dat deze sprongen niet te scheiden zijn van periodes waar er uiterlijk niet zo veel gebeurt. Geduld hebben is dan om te luisteren en zich af te stemmen op deze innerlijke ritmes. Niet om jezelf klein te maken en je dromen af te kappen, maar juist om je te verbinden met je eigen grootsheid, met de grootsheid van je diepere zelf, dat direct uit de stroom van het leven put. Vanuit deze diepere plek in jezelf kan juist je unieke bijdrage aan de wereld groeien en zich ontplooien.
Als je naar je levensstroom luistert ben je moeiteloos actief!
Als je de volgende keer zo’n advies krijgt van anderen of een eigen innerlijke stem, zou je – voordat je ontploft – eens kunnen switchen naar de stem van je levensstroom. Waar sta je op een bepaald gebied, in je relatie, moederschap of werk, in je innerlijke ritme? Ieder seizoen heeft een eigen kans – de verstilling van de winter leent zich om naar binnen te kijken, naar je verlangens en waarden. In de lente ben je volop aan het doen, gewoon doen. In de zomer kom je meer tot zijn en geniet van de volheid, van wat er geworden is. De herfst is weer een actiever seizoen, tijd om te oogsten en tot inzichten te komen. Ieder innerlijk seizoen is een kans om de leiding van je leven te nemen, om actief te worden op een moeiteloze manier, die meegaat met de diepere stroom van je leven. 
