Hoe spannend is het leven in een bejaardenhuis? Spannend genoeg om er een boek over te schrijven? Zeg nou zelf, hoe graag zou jij een dagboek van de bewoner van een verzorgingstehuis willen lezen? Hendrik Groen zal je verrassen. Hij is net zo scherp als ‘ie oud is, en niet van plan achter de geraniums weg te kwijnen.
Een geheim dagboek – uit het bejaardenhuis
Vroeger had ik ook een oma in een bejaardenhuis. Iedere zondag gingen we er op de koffie. Eens per week, want het was nogal een eindje rijden. Eenmaal daar had oma ons na de voorbije week meer te vertellen dan wij haar. Wie er weer had verloren bij de bingo. Of over een tasjes-gevecht aan de koffietafel bijvoorbeeld, omdat mevrouw de Vries op de stoel van mevrouw Jansen was gaan zitten. Toch heb ik altijd een enorme afkeer gehad van het bejaardenhuis. Mijn persoonlijk streven is, nog steeds, om er nooit in terecht te komen. Want afgezien van een tasjesstrijd hier en daar leek het me een vrij dooie boel, excuses voor die term. Dan kan je je afvragen waarom je het dagboek van een bejaardenhuisbewoner zou willen lezen. Gelukkig vindt Hendrik het ook niet altijd even spannend in het bejaardenhuis. Dus maakt hij het spannend. En anders zorgen zijn vrienden daar wel voor.
Een jaar in een verzorgingstehuis
Pogingen iets van het leven te maken is in dagboekvorm geschreven. En wel het geheime dagboek van Hendrik Groen, die 83 1/4 jaar oud is. Hij woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Dat is niet altijd even spannend maar dit boek is zo geschreven dat zelfs de rustige dagen voor heerlijk leesvoer zorgen. En in de tussentijd zorgen Hendrik en zijn vrinden wel voor wat actie met hun zelf opgerichte club OMANIDO (Oud Maar Niet Dood).
De eeuwige strijd met De Directie en hun regeltjes zorgen voor een heel lekker boek. Je kan het wegleggen wanneer je wilt want de dagen worden in korte, scherpe stukjes beschreven. Maar ik beloof je nu al dat het wegleggen van dit boek nog niet zo makkelijk wordt. Van tijd tot tijd is het ook ontroerend, want waarschijnlijk wordt nergens zoveel afscheid genomen als in verzorgingstehuizen. Ik moest in ieder geval even diep zuchten toen ‘ie – tot mijn spijt – uit was.
Afgezien van een goed boek vol rake bewoordingen heb je ook nog eens een jaaroverzicht voor je. Pogingen iets van het leven te maken speelt in het jaar 2013 (dat van Hendrik Groen dan). Maar aangezien Hendrik graag het nieuws volgt (en stiekem, net als alle ouderen, welke beroemdheden zijn overleden) denk je regelmatig terug aan je eigen 2013. Goed nieuws: er is een vervolg! Zolang er leven is is de titel van het tweede dagboek van Hendrik Groen.
Wie is Hendrik Groen?
Hendrik is met me mee op vakantie geweest. Afgelopen zomer in de Jura kampeerde ik met Hendrik. Ik heb geen vooronderzoek gedaan, het boek is snel nadat ik het binnen kreeg in mijn koffer verdwenen. Blijkbaar is er begin dit jaar een hoop over te doen geweest: wie was Hendrik Groen nou écht? Het kan aan mij liggen maar daar heb ik niks van mee gekregen. De hele kampeervakantie heb ik me dan ook lopen afvragen of er echt een geweldige bejaarde zou zijn, ergens in Amsterdam-Noord (of onder de grond) die dit prachtboek geschreven had. Wie Hendrik echt is? Ik zou zeggen; lees het boek. Da’s veel leuker 😉 . Kan je daarna altijd nog gaan Google’en.
Ik heb meegedaan aan n winactie voor beiden boeken. Ben wel benieuwd.