Zorgvuldig leg ik alles op de band: Hamburgers, speklapjes, kipsateetjes, aardappelsalade…. er lijkt geen eind aan te komen. Terwijl ik over de rand van mijn kar hang om de boodschappen te pakken hoor ik opeens iemand zeggen: “Zo… dat ziet er allemaal lekker uit mevrouw!” Nieuwsgierig kijk ik op en zie een vriendelijke oude heer. Ik voel herkenning maar begrijp nog niet waarom. Terwijl ik mijn laatste spullen op de band leg en het beurtbalkje er tegenaan schuif, vertel ik dat we gaan barbecueën omdat één van onze dochters jarig is. Hij feliciteert mij en knikt begripvol.
“U mag wel even voor” zeg ik tegen hem en wijs op de twee zakjes in zijn handen. Ik zie dat het snoepjes zijn: Wine-gums en Engelse drop.
“Oh ja” roept de caissière jolig, “hij heeft het weer voor elkaar”.
De man lacht verlegen als hij passeert en bedankt mij vriendelijk. “Pas maar op hoor mevrouw, het is een echte charmeur” grapt de caissière weer, maar ik sta aan de grond genageld. Die stem, die lieve olijke ogen. En weer voel ik herkenning.
Als hij even daarna staat af te rekenen valt mijn blik op het kleine zwarte knip portemonneetje in zijn handen en nieuwsgierig bekijk ik de man van top tot teen: Dunne kakikleurige bodywarmer, opa-spijkerbroek, sandalen en precies het zelfde postuur. Herkenning, en het is voor mij geen vraag aan wie hij mij doet denken.
“Niet alles tegelijk opeten, hè?” plaagt de caissière als hij aanstalten maakt om weg te gaan. “Ach ….Het is voor mijn zieke kleindochter… om haar een beetje op te vrolijken”, hoor ik hem zeggen en nog één keer kruisen onze blikken elkaar.
