Het goede voorbeeld geven. Dat hoor je als ouder te doen. Toch? Ouders proberen meestal in ieder geval aan te geven hoe het hoort. Het voordoen hoe het hoort, wordt al snel wat lastiger in de praktijk. Maar het is wel noodzakelijk. Want een kind doet niet wat jij zegt! Neuheu, hij/zij doet wat jij doet…
Je herkent ongetwijfeld het moment dat je je kind hoort praten en dat je jezelf hoort. F***, dat had ik dus niet zo vaak moeten zeggen. Ik moet het goede voorbeeld geven, hoor ik je denken. Soms zijn dit de goede woorden of is het uitstekend gedrag, meestal niet. Word je dan even lekker met je neus op de feiten gedrukt 😉 . Qua gedrag en taal is het dus belangrijk om het goede voorbeeld te geven.
Maar laat ik daar nu een beetje in doorslaan. Ik vertel je waarom.
Het goede voorbeeld geven… en oogcontact maken
Als kinderen de fout in gaan wordt geadviseerd om oogcontact met je kind te hebben en rustig uit te leggen waarom het gedrag/taal niet oké is. De hoop is dat je kind dit onmiddellijk begrijpt, zijn armen om je heen slaat en oprecht “sorry” zegt. YEP.
In een ideale wereld heeft je kind direct inzicht in zijn handelen en weet het dat zijn gedrag niet wenselijk is. Hij of zij besluit ter plekke om het nooit meer te doen en houdt zich hier ook aan.
In de ideale wereld dan hè.
Wij ouders weten wel beter; dit gebeurt namelijk nóóit!
Het oogcontact moment gaat veelal gepaard met boos wegkijken (eventueel samen met de armen defensief over elkaar heen vouwen ). En met schreeuwen en mokken om te eindigen in een oververmoeid kind en dito ouder. Deze situatie herhaalt zich vervolgens over een paar dagen met ófwel dezelfde dan wel een nieuwe onwenselijke gedraging.
Met een beetje mazzel heeft je kind het na een tijdje door, maar tot die tijd is het volhouden geblazen. In alle redelijkheid, een ouder kan maar zoveel oogcontact momenten aan, voordat hij of zij gillend gek wordt. Toch? Dit resulteert bij mij thuis soms in scenes waar de tv-nanny Jo Frost niet blij van zou worden.
Maar ja, ouders zijn ook maar mensen.
Als jij als ouder volhoudt, gaat je kind het uiteindelijk wel begrijpen hoor, maar daar gaat soms wat tijd overheen.
Het proces versoepelen
Om dit proces te versoepelen heb ik mij voorgenomen om zoveel mogelijk het goede voorbeeld te geven zodat mijn kinderen goed gedrag hopelijk van te voren oppakken en het aantal oogcontact momenten kan worden verminderd. Ik probeer dus het goede voorbeeld te geven in plaats van alleen uit te leggen.
Ik ben hier inmiddels zo bedreven in dat ik een beetje doorsla (die gewoonte heb ik nu eenmaal, zie ook artikel met leuke liedjes om te zingen). Ik laat goede tafelmanieren zien, eet en drink verstandig, houd mijn woorden netjes en kijk altijd twee keer voordat we oversteken. Inmiddels is het een tweede natuur geworden. Nu de kinderen wat ouder zijn, zien ze namelijk ook hoe hard ik rijd en welke kleur de verkeerslichten zijn als we rijden. Ook dat gedrag heb ik dus aangepast.
Wat een gênante bedoening
Nu heeft dit wel een vervelend gevolg. Want let op. Als je zonder kinderen op stap gaat, kan je de teugels een beetje laten vieren, een beetje laten gaan. Maar omdat ik zoveel het goede voorbeeld geef, is mijn manier van laten gaan een beetje gênant geworden.
Zelfs zonder kinderen blijf ik stoppen voor een rood voetgangerslicht, wat in bijvoorbeeld hartje Amsterdam niet echt (of beter gezegd: écht niet) gewaardeerd wordt. Ik voel me dus al heel wild als ik oversteek waar er geen voetgangerslicht is of als ik bij een rood licht doorloop. “Whoehoe, kijk mij eens wild oversteken!” denk ik dan stiekem. Bij een zebrapad neem ik niet de witte strepen maar loop gewoon door.
In een restaurant kan ik me ook heel uitbundig gedragen, vergis je niet. Ik ga namelijk praten en een beetje zwaaien met mijn mes!!! Levensgevaarlijk ben ik bezig!!! Ik zet mijn drinken vlak langs mijn hand of bord (wat een adrenaline stroomt er door mijn lijf: zal mijn beker blijven staan of niet?!!). Mensen kijken dan geschokt in mijn richting, hoe deze wilde meid maar door gaat (in werkelijkheid denken ze waarschijnlijk: “ach gossie: moeders mag ook eens uit huis…”)
In de auto ga ik niet met twee handen 10 voor 2 rijden, neehee, ik doe er eentje halverwege en de ander helemaal onderaan. Maar, als ik helemaal door sla, rijd ik zelfs maar met één hand.
Jaja, met mij kun je een feestje vieren hoor. Ga met mij op stap en je bent echt verzekerd van doldwaze avonturen! NOT!!!
De teugels laten vieren
Tijd om te veranderen dus!! Inmiddels (of eindelijk?) heb ik door hoe treurig het met mij gesteld is. Het is dus tijd om hier iets aan te doen! Ik neem mij voor om het goede voorbeeld geven iets minder strak te hanteren. De teugels iets meer te laten vieren thuis. Ouders zijn immers ook maar mensen. En jezelf soms een beetje laten gaan is ook een goed voorbeeld voor kinderen, toch?
Kinderen moeten immers ook weten dat de boog niet altijd gespannen kan zijn. Uiteindelijk zal ik de juiste balans wel vinden (hoop ik) en tot die tijd… wish me luck!
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
