Als 40-er heb ik er al heel wat werk jaartjes op zitten, en ik mag gerust zeggen dat dat flinke jaren waren, en nog steeds zijn. Van jarenlang meer dan fulltime voor de baas werken tot nu – een eigen zaak- heeft me voor wat betreft vrije uren niets opgeleverd, dat kan ik wel zeggen. Ik vraag me zelfs af of de term workaholic op mij van toepassing is?
En als ik kijk naar de investeringen die we doen, en het salaris wat ik voorheen iedere maand gestort kreeg, ook dan zou ik me af kunnen vragen of ik de juiste beslissing heb genomen. Velen denken dan je slapend rijk wordt met een webshop, maar niets is minder waar. Zelfs de zorgen die je hebt die worden er niet beter op als je voor jezelf begint. Gisteren werd ik wederom geconfronteerd met de opmerking ‘altijd werken is niet goed voor je’. En natuurlijk, daar zit een grote kern van waarheid in. Maar ik wil zo graag. Ik vind het heerlijk om ’s ochtends – als de kinderen naar school en het kinderdagverblijf zijn – aan de slag te gaan.
Wanneer ben je een Workaholic?
Voor de grap twitterde ik onlangs… ‘wat zal ik eens gaan doen vandaag’, want ja… als eigen baas heb je ook vrijheden. Maar die vrijheden worden nauwelijks gebruikt, in ieder geval niet door mij. Hooguit als dat voor de kinderen een keer beter past, of om eens een dag samen met manlief te relaxen, ongeveer tweemaal per jaar 😉 . Maar verder weet ik iedere ochtend weer waar ik me mee bezig ga houden die dag, en probeer ik stap voor stap mijn bedrijf verder te laten groeien. Voor mezelf? Ja, voor mezelf, omdat ik er van geniet. Maar ook voor mijn kinderen, omdat ik hoop dat ik wat leuks voor hen kan achterlaten!
Maar hoe zit dat dan? Ben je als je zo veel en zo graag werkt ook direct een workaholic? Als je in de avonduren de laptop erbij pakt en als je ook in het weekend graag nog een paar uurtjes werkt, heb je dan last van workaholisme? Betekent dat dat je niet van andere dingen kan genieten? Nee toch? Volgens mij niet in ieder geval. Ik vind het heerlijk om in het weekend een tandje rustiger aan te doen. Helemaal niet werken, dat komt niet vaak voor, maar wel lekker, op je gemak nog wat rommelen op kantoor. Even wat zaken wegwerken die anders door je hoofd blijven spoken. Met tussendoor de tijd voor andere dingen. Even een boodschap doen op de markt, lekker een stuk met de hond wandelen, of erop uit voor een dagje weg.
Iedereen kent de spreuk wel ‘Je werkt om te leven en je leeft niet om te werken’. Maar hoe waar is dat? En waar ligt de grens? Ligt die grens niet voor iedereen ergens anders? Ook zo’n gezegde van tegenwoordig: aan je sterfbed zal niemand zeggen… ‘wat was hij (of zij) toch een fijne harde werker’ …
Maar wat nu als je geniet van je werk, en als je blij wordt van de resultaten die je boekt, ben je dan toch een workaholic?
Volgens wikipedia: Workaholisme is de onbedwingbare neiging om hard te werken en, als men niet werkt, veel aan het werk te denken. De persoon in kwestie hoeft niet per se problemen te hebben met zijn of haar verslaving, maar diens omgeving heeft dat vaak wel.
Mmmm, toch nog maar eens even goed bij man en kinderen checken wat zij er nu van vinden dat ik zoveel achter de pc zit 😉 . Ach, het antwoord wet ik waarschijnlijk al… manlief doet met me mee en zoonlief het liefst ook. Pas als ik hem vermanend toespreek dat hij genoeg heeft gegamed komt hij met de stelling dat ik ook nog achter de pc zit…
Wat is jullie idee? Schat jij me in als een workaholic of denk je dat het nog wel binnen de grenzen valt?
