Vergeten doe ik het nooit: het Sinterklaasfeest van vroeger. En wat heb ik ervan genoten. Jaar in, jaar uit. Toen waren er nog geen discussies. Sinterklaas kwam gewoon met zijn zwarte Pieten en die waren zwart omdat ze door de schoorstenen klommen, om cadeautjes bij de kinderen te brengen. Niets meer en niets minder.
Terug naar het Sinterklaasfeest van 1966
We hadden het avondeten net op en zaten nog aan tafel met ons toetje, toen de voordeurbel ging. Niet één keer. Nee…! Er werd héél lang en héél hard gebeld. Rustig liep mijn vader naar de deur om te kijken wie er was en ik? Ik was doodsbang en keek door een kiertje van de gordijnen. In onze straat, vlak voor de deur stond een grote touringcar te wachten en er zaten een heleboel zwarte Pieten en kinderen in.
“Daar zal je het hebben”, dacht ik gelijk. “Nu moet ik mee naar Spanje” en snel verstopte ik me achter de bank. “Woont hier ene Ellen?” hoorde ik iemand vragen en ik hoopte natuurlijk dat mijn vader “Nee” zou zeggen.
Mee naar Spanje?
“Ja hoor, die woont hier. Neem haar maar mee!”, riep mijn vader vrolijk en toen liet hij de Pieten zomaar binnen komen. Ondertussen zat ik achter de bank in mijn pyjamaatje te bibberen als een rietje. Dat mijn vader zo aardig was tegen die zwarte Pieten, daar begreep ik helemaal niks van. Hoe kon hij nou zo vrolijk zijn, terwijl ze zijn jongste dochter mee naar Spanje zouden nemen? Hij hield toch van mij en ik was toch best lief geweest?
Gelukkig hoorde ik even daarna, dat ik die middag tijdens de grote Sinterklaas intocht, de prijsvraag had gewonnen. Ik zou naar Sinterklaas worden gebracht, die in het hotel in de stad logeerde. Of ik dat leuk vond? Ja… natuurlijk! Zo werd het Sinterklaasfeest nog mooier. Nog een beetje bang kwam ik schuchter achter de bank vandaan, terwijl mijn moeder snel mijn pyjama verwisselde voor mijn gewone kleren.
Lees ook: sinterklaas verlanglijstje, wat staat er in de top 10?
Bij de Sint op schoot
In de enorme hal was een groot podium met een gouden troon en daar zat hij: Sinterklaas! Het was een drukte van belang en er waren heel veel kinderen met hun ouders. Een stukje verder op zag ik zelfs een vriendinnetje uit mijn klas. Ëén voor één werden de kinderen naar voren geroepen en opgehaald door de zwarte Pieten die naast Sinterklaas op het podium stonden.
Er lagen overal cadeautjes en ik keek mijn ogen uit. Ik zag Puzzels, poppen, speelgoedauto’s en zelfs een klein naaimachientje. Één cadeau trok mijn aandacht. Het was zo groot dat het helemaal alleen vooraan op het podium stond. Het paard van Sinterklaas op wieltjes. Ik kon er mijn ogen niet vanaf houden. Oh… als ik DAT toch eens zou mogen kiezen. Mijn moeder zag mij kijken en fluisterde in mijn oor dat ik toch vooral dat naaimachientje moest kiezen, maar toen ik eindelijk aan de beurt was en bij Sinterklaas op schoot zat, had ik alleen nog maar oog voor dat paard.
Helaas moest ik eerst nog een paar liedjes zingen, maar vanuit uit mijn ooghoeken hield ik het paard goed in de gaten. Stel je voor dat een ander kind hem zou kiezen. Eindelijk vroeg Hij aan me of ik al een cadeau had uitgezocht. “Ik wil dat paard… het paard van Sinterklaas” riep ik uit volle borst en even zag ik het gezicht van mijn ouders betrekken. Helemaal blij kwam ik het podium af, terwijl het paard me werd nagebracht door een sterke zwarte Piet.
Lees ook: de leukste schoenkadootjes onder de € 10,00
Het Sinterklaasfeest en ik jaren later
Achteraf begrijp ik best dat mijn ouders even achter hun oren hebben gekrabd, want wat moest ik nou met zo’n groot paard en ….hoe moest dat mee naar huis? Ik denk namelijk achteraf, dat die bus de kinderen niet stuk voor stuk weer naar huis heeft gebracht.
Het paard heb ik heel lang gekoesterd. Ik ben tenslotte een echte dierenvriend. Dat ik een bijzonder kind was hadden ze toen natuurlijk al lang door, maar dat ik vele jaren later de Sinterklaasintocht in mijn woonplaats zou gaan organiseren en presenteren vonden zij toch wel heel erg leuk.
Trots stonden ze menig keer langs de kant en keken naar hun eigen gekke dochter, die nu naast het echte paard stond te wachten om Sinterklaas welkom te heten.
Zoals een nuchtere noordeling niks van carnaval snapt, zal een buitenlander niks van Sinterklaas snappen. Maar bemoei je er dan niet mee en laat de anderen ongestoord hun feest vieren, zeker als het om kleine kinderen gaat.
Vind ik ook Piet. Het was niet mijn bedoeling om een discussie op te starten! Die zijn er al genoeg.
ook ik kan het me herineren dat jij door die bus opgehaald werd wat een feest wat was ik trots op mijn nicht dat zij de prijs had gewonnen .
mooi verhaal weer ellen en ja dat feest moet blijven !!!
lieve groet corinne
Wat leuk dat jij je dat kunt herinneren.
Ik ben het helemaal met je eens Ans. Het is zo ontzettend jammer en met name voor onze kinderen. Ik vrees dat de mensen die dit veroorzaken, of geen kinderen hebben of, als ze die wel hebben hen dit niet gunnen. Hun eigen belang staat kennelijk voorop! Ik vraag me zelfs af, (als zij in Nederland of in een ander land waar ook Sinterklaas wordt gevierd) zijn opgegroeid, zij een fijne jeugd hebben gehad en ook leuke Sinterklaas feesten hebben meegemaakt. Ik heb werkelijk geen idee! Ik zelf heb (echt waar) Surinaamse roots en daar wordt Sinterklaas gewoon gevierd met (nog zwarter geschminkte) zwarte Pieten!
Wat een leuk stukje over het Sinterklaas feest zoals het was in Nederland en zo het wat mij betreft zou moeten blijven. Ik kan mij niet herinneren dat ikzelf (nu 72 jaar en zeker niet blind en doof voor de huidige tijd) ooit de associatie heb gehad met zwarte Piet en de donkere kinderen in andere landen. Ik spaarde zelfs zilverpapier voor onze medemensen in andere landen en situaties. Wie is er in hemelsnaam verantwoordelijk voor deze enge omslag in denken???? Kan iemand mij een antwoord geven op mijn vraag: waar is het fout gegaan?