Het sterkste geslacht: stiekem zijn we allemaal powervrouw

“Vrouw met afstand het sterkste geslacht” kopte het Haarlems Dagblad in 2008. Uiteraard dezelfde ochtend te horen bij Edwin Evers, die iedere ochtend de gekste, belangrijkste, lachwekkendste nieuwsfeiten onder de loep neemt. Nou, ik heb nieuws voor de heren: dit is geen nieuwsfeit, dit is gewoon een feit.

Momenteel is nog maar een op de acht 100-plussers een man. En dat gaat nog veranderen. Over een aantal jaren is geen enkele 100-plusser meer een man. Geen zwakker geslacht dan het mannelijk geslacht. Waarom denk je dat uitgerekend wij vrouwen zo iets heldhaftigs doen als kinderen baren. Een griepje en meneer is al zielig. Ooit wel eens naast een zieke man in bed gelegen? Je wordt er zelf beroerd van, al dat gekreun, gedraai, ge-oh ah au en ga maar door. Nee, het is wel duidelijk wie het sterkste geslacht vormen…

Lees ook: De mannengriep, een typisch gevalletje aanstelleritus (of niet?)

Het sterkste geslacht? Verman je toch eens!

Bovendien zijn ze eigenlijk standaard zielig. Het lijkt wel een soort aandachtstekort dat zich gaat ontwikkelen zodra jij je eerste kind hebt gebaard. Op het moment dat de aandacht verdeeld moet gaan worden tussen man en kind, krijgt meneer in de regel veel meer last van allerlei kwalen en andere onbenullige problemen dan voor die tijd. En al helemaal als de kinderen groter worden en zich een keer niet lekker voelen. Raar maar waar, op een of andere manier heeft meneer dan dezelfde klachten. Kind buikgriep, hij buikgriep. Kinderen verkouden, hij verkouden. Kind waterpokken, hij waterpokken ook al heeft hij die al gehad, de symptomen heeft hij wel.

Wij ploeteren ons er wel doorheen. Griepje, gewoon doorgaan. We flikkeren er een paar paracetamol in en staan om acht uur op het schoolplein. Want op de vraag “kan jij ze vandaag misschien een keertje wegbrengen dan kan ik nog even blijven liggen” krijg je meestal het standaard antwoord: “Nee, sorry, ik heb over tien minuten een belangrijke afspraak”.

Verschil moet er zijn

Als meneer ziek is, gaat ie minstens een paar dagen in bed flink liggen kreunen en steunen in de hoop op veel aandacht en verse jus . Dat is toch niet het sterkste geslacht te noemen? Nou, wat mij betreft kan ie de pot op. Letterlijk en figuurlijk. Als ik moet doorsjouwen doet hij dat ook maar gewoon. Nooit krijg je een kopje thee boven als je ziek bent.

Nee hoor, maar je kunt er vergif op innemen dat er wel om een uur of zes naar boven wordt geroepen terwijl jij met 41 graden koorts je kind aan het klaarmaken bent voor het dagelijkse badritueel: ‘schat wat eten we vanavond?’ ‘Heb je er nog wel aan gedacht dat het bier op is. En oh, ja voor ik het vergeet, vrijdag komt x eten met zijn vrouw. Leek me wel weer eens gezellig, die hebben we al zo’n tijd niet gezien. Maak je dan wel iets speciaals. Iets met vis of zo want daar zijn ze zo gek op. En dan van die lekkere tiramisu toe. En vergeet vooral niet een lekker likeurtje bij de koffie te halen.’

Girlpower!

Nee hoor schat, het komt allemaal voor elkaar. We gaan gewoon door. Wij wel. En dat is waarschijnlijk de reden dat wij ouder worden dan jullie. Wij hebben gewoon geen tijd om stil te staan bij allerlei onbenullige kwaaltjes en ongemakken en zielig in een stoel te gaan hangen of in bed te gaan liggen. Het huishouden draait door 24 uur per dag, zeven dagen in de week, en wij ook, want als wij dood zijn lopen we nog minstens drie jaar door …. we staan naar onze eigen uitvaart te kijken en drinken gezellig een borreltje mee. En in het ergste geval, helpen we, bij gebrek aan barpersoneel, gewoon even mee in de bediening.

Lees ook: Waarom huilen vrouwen meer dan mannen? Zijn we echt zo soft?