Het zal je kind maar zijn. Hij is nog altijd niet bekend. Of zij. Geen idee of dat er meerdere daders zijn, alhoewel ze wel twee scooterrijders hebben gezien die in de buurt waren van de plek waar de keien zijn neergelegd. Niets is zeker. Afgelopen vrijdagnacht was er een zwaar ongeval in Schijndel, op de structuurweg. Malloten hebben -midden in de nacht- bedacht dat het wel spannend zou zijn om grote keien op de rondweg om Schijndel te leggen.
Een 32-jarige vrouw uit Schijndel reed over de keien heen, kreeg een klapband en kwam met haar auto tegen een boom tot stilstand. Ze ligt nog altijd in het ziekenhuis, heeft meerdere operaties gehad en wordt nog steeds in slaap gehouden. Verschrikkelijk.
Het is het gesprek van de dag natuurlijk in zo’n dorp. Wie heeft er wat gezien? Ze zijn nog naarstig op zoek naar getuigen die wat kunnen bijdragen aan de vragen die er zijn. Tijdens deze gesprekken komen ook de daders naar voren. Ze zijn (nog) niet bekend, maar er wordt gespeculeerd natuurlijk. Ik ken de omstandigheden niet en ik praat zeker niets goed, maar ik kan alleen maar denken… het zal je kind maar zijn.
Lees ook: angsten die je als moeder doormaakt
Het zal je kind maar zijn
En dat gevoel gaat twee kanten op natuurlijk. Je moet er niet aan denken dat je dochter zo’n ongeluk krijgt. Hoe verschrikkelijk is het om als ouder te moeten zien dat je kind in slaap gehouden wordt in de hoop dat haar lichaam goed kan herstellen. Ik kan het me niet voorstellen.
Tóch vraag ik me hiernaast ook af hoe de daders zich voelen. Wat dachten ze op het moment dat ze die keien op de structuurweg legden? Waren ‘ze’ (er van uitgaande dat er meerdere daders waren) aan het geinen? Hebben ze ook maar één seconde bedacht welke gevolgen dit écht zou kunnen hebben? Het zal je kind maar zijn. De dader.
Wat doe je als ouders?
Wat als je een opgroeiende puber in huis hebt die die bewuste vrijdag met een aantal vrienden op stap ging? Zou jij je kind verdenken? Nee toch? Persoonlijk denk ik dat (bijna) geen enkele ouder zich voor kan stellen dat zijn kind zoiets zou doen. Maar het is wel gebeurd. Ergens in deze omgeving is er een gezin waarin er twijfel heerst. Misschien is het besproken tussen ouders en kind, misschien ook niet. Misschien waren de ouders helemaal niet thuis op het moment dat hun puber midden in de nacht thuiskwam. En weten ze van niets. Misschien is het niet eens een puber geweest, maar een volwassen gek die niet heeft nagedacht.
Maar heel misschien heeft de dader het thuis wél opgebiecht. En wat doe je dan? Stel je voor dat je weet dat je kind dit op zijn geweten heeft. Wat dan? Hou je het stil? Ga je met hem (of haar) naar de politie? Wacht je af totdat je weet hoe de 32-jarige vrouw die hierdoor een verschrikkelijk ongeluk heeft gehad er aan toe is?
Ik heb geen idee. Maar het houdt me wel bezig. Met een net-startende-puber in huis (die gelukkig om 22.30 braaf in bed ligt) zijn dit wel issues waar ik wakker van kan liggen. Stel je voor dat hij het in zijn zotte kop zou halen om zoiets te doen?
Lees ook: wat je met een puber allemaal doormaakt
Normen en waarden
Ik ben altijd redelijk strict geweest in dit soort dingen. Direct melden. Naar de politie. Natúúrlijk. Maar dat is wel makkelijk lullen als je niet in die situatie zit. Want wat is het effect op jouw kind als dit uitkomt? En ja, daden hebben consequenties en dergelijke, dat is helemaal waar. Toch kan ik me maar niet losmaken van de gedachte dat je -als je als ouder hiermee geconfronteerd wordt- ook denkt aan de toekomst van je kind. Gaat hij of zij er beter van worden als dit uitkomt? Of wordt hij of zij al gestraft met de gevolgen van zijn of haar daad, dat dit straf genoeg is? Leven met het idee dat jij verantwoordelijk bent voor zo’n ongeluk lijkt me ook niet niks.
Was ik vroeger zo stellig in mijn normen en waarden, tegenwoordig brokkelt die stelligheid langzaam af naarmate mijn kinderen ouder worden. Het besef van deze verrotte wereld en het feit dat ze daar groot in moeten zien te worden is mijn grootste zorg. Welke begeleiding moet jij daarin geven en hoever ga je in je ‘bescherming’.
Wat zou jij doen?
Ik wil nog eens benadrukken dat ik hiermee niets wil afdoen aan de ernst van de situatie. Ik hoop dan ook dat de 32-jarige Tynni uiteindelijk volledig herstelt en wens haar en haar familie alle sterkte toe.
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
